Η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας, η οδός Ηρώδου Αττικού , η συνοικία του Κολωνακίου, ο περιφερειακός του Λυκαβηττού και τόσες άλλες γραφικές συνοικίες άλλαξαν μορφή κι υποβαθμίσθηκαν απ’ την πυκνή και υψηλή δόμηση και σήμερα οι κάτοικοι των ασφυκτιούν. Και ναι μεν επί πολιτείας του αμαρτωλού υφυπουργείου Οικισμού του Βασιλειάδη και του «χωρικού απ’ το Κιούπκιοϊ» υπήρχε σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα που δικαιολογούσε την κατ’ όροφον οικοδόμηση αλλά με την σημερινή απληστία ιδιοκτητών και εργολάβων, η «αντιπαροχή» γης έφτασε σε τέτοια ύψη που έγινε συνώνυμο της κερδοσκοπίας.
Η μεν Αθήνα έχασε την φυσιογνωμία της και έγινε μία απρόσωπη τσιμεντούπολη, εις δε την επαρχία, η μίμηση έφερε τα «κατωπερίμενε» και τα «πανωσηκώματα» που ασχημαίνουν τα σπίτια. Έπρεπε να έλθει η δικτατορία για να επιβάλλει την κεραμοσκεπή και να ανακόψει την φόρα των εργολάβων και να αγωνισθή ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης για να σωθή η Πλάκα και τ’ Αναφιώτικα και μερικές επαρχιακές πόλεις όπως το Ρέθυμνο. Ο Παντελάκης, διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών, διέσωσε την Ύδρα και φωτισμένοι υπουργοί Πολιτισμού ως η Μελίνα Μερκούρη προστάτευσαν παραλιακούς οικισμούς ως τα Καμίνια, ο Δοκός κι ο Βλυχός.
Οι κερδοσκοπικές συνήθειες όμως δύσκολα λησμονούνται και το πολιτικό πατρονάρισμα πάντοτε παραμονεύει. Το ΥΠΕΧΩΔΕ εσκέφθη να επιτρέψει την οικοδόμηση «τυφλών» οικοπέδων και παρέσχε το διαβόητο «μπόνους» για την ανέγερση πολυκατοικιών ακόμη και σε προάστια των Αθηνών που είχαν εξ υπαρχής κι από συστάσεως των χαμηλή δόμηση. Έβαλε δε τον «λύκο να φυλάει τα πρόβατα» , τους τεχνικούς ως προστάτες της πολεοδομικής αναρχίας.
Κι άλλοτε άνεργοι τεχνικοί ανέλαβαν την αξιοποίηση των γραφειοκρατικών διαδικασιών και δημιούργησαν προβλήματα ως «εκ του μη όντος», ακυρώνοντας πρόνοιες της κυβερνήσεως όπως την φορολογική απαλλαγή Γονικών Παροχών μέχρις αξίας 800.000 ευρώ.
Τώρα, παρά τις αντιρρήσεις του Συμβουλίου Επικρατείας για το αντισυνταγματικό «μπόνους» που νομοθετείται, ανέλαβε το Τεχνικό Επιμελητήριο την εκστρατεία «διαφωτίσεως» του κοινού, επί των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών που διεκδικούν ανέγερση πολυκατοικιών εκεί όπου μέχρι πρότινος υπήρχε μία μονοκατοικία την οποία αγόρασαν αντί πινακίου φακής. Κι ο πρόεδρός του κατηγορεί τους δημάρχους των προστατευμένων περιοχών ως λ. χ. της Κηφισιάς ότι στοχεύουν «ν’αυξήσουν την αξία της περιουσίας των ιδιοκτητών».
Όπερ αντιφατικό προς την οικονομική πραγματικότητα. Προφανώς ένα κτίσμα 200 τετραγωνικών εις ένα οικόπεδο μισού στρέμματος δεν αποφέρει τα ίδια κέρδη στον ιδιοκτήτη (και στον εργολάβο) ανεγέρσεως τετραωρόφου πολυκατοικίας.
Στην Κηφισιά συντελείται από του 2020 μία περιβαλλοντική καταστροφή. Τα αιτήματα κατεδαφίσεων μονοκατοικιών και ανεγέρσεως πολυκατοικιών έχουν φθάσει τα 455 και βαίνουν αυξανόμενα, μ’ αποτέλεσμα την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του τελευταίου προαστίου που διεσώθη από την μανία κερδοσκοπίας της γης.
Εκφράζοντας την αγωνία και αγανάκτηση των κατοίκων της Κηφισιάς, το δημοτικό τους συμβούλιο απεφάσισε ομοφώνως ν’ αναστείλει τις οικοδομικές άδειες πολυκατοικιών. Γι’ αυτό υπάρχουν οι δήμαρχοι πόλεων αρχαιόθεν. Οι δήμαρχοι Τιβέριος και Γάϊος Γράκχοι προστάτευσαν τον Ρωμαϊκό λαόν εναντίον της αρπακτικότητος των πατρικίων και γι’ αυτό εδολοφονήθησαν από τους κερδοσκόπους (168-133 π. Χ. και 159-121 π. Χ. αντιστοίχως).