Στην ομιλία του ο δρ Peterson ανέλυσε τους πολλαπλούς κινδύνους για την ανθρώπινη ιδιωτικότητα και ελευθερία από τη συνεργασία κυβερνήσεων και επιχειρήσεων, με τη βοήθεια εξελιγμένων τεχνικών μέσων, για τη μέγιστη δυνατή επιτήρηση και παρακολούθηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας, κάτω από την φενάκη της ασφάλειας. Το γεγονός ότι το πιο απροκάλυπτο πρόσωπο αυτού του δυστοπικού συστήματος εμφανίζεται στην Κίνα, σε ένα δηλαδή αυταρχικό, μονοκομματικό καθεστώς, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να φθάσει και στη Δύση – με τρόπους πιο έμμεσους και ύπουλους.
Το πλήρες κείμενο της αρχικής τοποθέτησής του δημοσιεύθηκε στη βρετανική Telegraph.
SKYNET: Από τον Terminator στην πραγματικότητα
Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 700 εκατομμύρια κάμερες παρακολούθησης (CCTV) στην κομμουνιστική Κίνα. Αυτά τα ηλεκτρονικά μάτια είναι συνδεδεμένα με τον πιο ολοκληρωμένο κρατικό μηχανισμό επιτήρησης που έχετε φανταστεί. Έχει την ικανότητα όχι μόνο να αναγνωρίζει πρόσωπα σε απόσταση, αλλά και να λειτουργεί όταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου είναι κρυμμένα ή καλυμμένα.
Αυτές οι δυνατότητες σύντομα θα αυξηθούν, σε σημείο όπου οι κινήσεις των ίδιων των ματιών, που παρακολουθούνται από έξυπνες κάμερες, θα είναι επαρκείς για την αναγνώριση οποιουδήποτε προσώπου.
Οι ανόητοι, αφελείς μηχανικοί που βοήθησαν με τόσο ενθουσιασμό στην κατασκευή αυτού του συστήματος το αποκαλούν «SkyNet», όπως η ανεξέλεγκτη και παντεπόπτρια τεχνολογία που παίρνει τον λάθος δρόμο στη σειρά επιστημονικής φαντασίας Terminator, όπου η εμμονή των τεχνητά ευφυών ρομπότ να προστατεύσουν τους εαυτούς τους καταλήγει να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Το όνομα αναφέρεται επίσης σε μια πολύ γνωστή κινεζική φράση που περιγράφει την εμβέλεια του ίδιου του θείου – «το δίχτυ του ουρανού είναι τεράστιο, αλλά δεν του λείπει τίποτα» – που περιγράφει εύστοχα τις δυνατότητες του νέου κρατικού μηχανισμού.
Αυτό το σύστημα είναι ενσωματωμένο με το λεγόμενο Κινεζικό Σύστημα Κοινωνικής Πίστωσης, το οποίο απονέμει στους ακούσιους συμμετέχοντες μια βαθμολογία, που υποδηλώνει τη συμμόρφωσή τους με τις επιταγές του Κόμματος, επιτρέποντας τον πλήρη έλεγχο της πρόσβασης σε οτιδήποτε διαθέτουν ηλεκτρονικά – κυρίως τις αποταμιεύσεις τους και την πρόσβασή τους σε ταξίδια, συμπεριλαμβανομένου του περπατήματος.
Εάν είστε Κινέζος, ή ακόμα και απλώς επισκέπτης, εάν η βαθμολογία κοινωνικής πίστωσης πέσει πέρα από ένα αυθαίρετο ελάχιστο όριο, η πρόσβασή σας στον κόσμο μπορεί να εκμηδενιστεί. Αυτό επιτρέπει να αποκλείεστε από όλες τις δραστηριότητες που μπορούν να γίνουν εικονικά: οδήγηση, ψώνια, εργασία, φαγητό, εύρεση καταλύματος – ακόμη και να συναναστραφείς με φίλους και οικογένεια (καθώς το να είσαι μόνο με την παρουσία κάποιου με χαμηλή βαθμολογία σημαίνει ότι και η δική σου βαθμολογία μπορεί να μειωθεί).
Αυτό άνοιξε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να αποσπάσει εργασία με τη μορφή δουλείας από τους πολίτες της. Η προσφορά δωρεάν εργασίας στο κράτος αποτελεί ένα μέσο με το οποίο άνδρες και γυναίκες που υποπίπτουν σε σφάλματα μπορούν να αυξήσουν τη βαθμολογία τους και να παραμείνουν μέρος της κοινωνίας. Αυτό ακριβώς είναι το πιο επιθυμητό σύστημα πληρωμών που επιθυμούν οι μεγαλύτεροι τύραννοι: όχι «εργάσου για εμένα και θα ωφεληθείς και εσύ» που αποτελεί τη συμβατική ρύθμιση που αναλαμβάνουν οι ελεύθεροι πολίτες, αλλά «εργάσου για εμένα και εγώ θα άρω την στέρηση που ο ίδιος σου επέβαλα», που ήταν πάντα το μοτίβο του δουλεμπόρου.
Φτιάχνουμε έναν δυστοπικό κόσμο με τα ίδια μας τα χέρια
Γιατί σχετίζεται αυτό με τους ανθρώπους της Δύσης;
Γιατί η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι προέκταση της δυτικής τεχνολογίας.
Διότι πρόσφατα πέσαμε θύμα του τρομερού πειρασμού των lockdown που εφαρμόζει αυτό το κράτος ενόψει μιας υποθετικής κρίσης.
Επειδή βαδίζουμε, βήμα προς βήμα, προς την ίδια κατεύθυνση – εν μέρει λόγω της υποθετικής «ευκολίας» της καθολικής και αυτόματης αναγνώρισης της ταυτότητας, εν μέρει επειδή οποιοδήποτε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τώρα μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την αυξανόμενη εμβέλεια του αστυνομικού κράτους και του κράτους – νταντά (nanny state = κράτος το οποίο περιορίζει τις ελευθερίες των πολιτών στο όνομα της προστασίας τους).
Λέγεται ότι οι άνθρωποι της λίθινης εποχής, που ήρθαν πρώτα αντιμέτωποι με τις φωτογραφικές μηχανές και τις φωτογραφίες που έβγαλαν οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι, αντιτάχθηκαν στη λήψη των εικόνων τους, καθώς φοβούνταν πως έτσι θα αιχμαλωτιζόταν η ψυχή τους. Αποδεικνύεται ότι αυτός ο φόβος ήταν προφητικός: οι εικόνες που αφήνουμε πίσω μας καθώς περιηγούμαστε στον εικονικό χώρο είναι τόσο πιστά αντίγραφα του πραγματικού μας εαυτού που η σύλληψη της ουσίας μας είναι, σε αυτό το σημείο, σχεδόν εγγυημένη.
Όλοι έχουμε πλέον τους σωσίες μας. Όλοι ζούμε τόσο πολύ στον εικονικό κόσμο, χάρη στις αγοραστικές μας συνήθειες και στους τρόπους ηλεκτρονικά διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, που ο εαυτός μας μπορεί σε τρομακτικό βαθμό να αναχθεί ως απλά «δεδομένα», το σύγχρονο ισοδύναμο του αποτυπώματός μας, με τα ίδια τα δεδομένα να συνθέτουν μια εικόνα της ταυτότητάς μας. Αυτή η ταυτότητα μπορεί –και αυτό συμβαίνει ολοένα και περισσότερο– να αγοράζεται και να πωλείται από αόρατους εταιρικούς μεσίτες που τη χρησιμοποιούν για να μας πουλήσουν αυτό που τόσο απελπισμένα, απρόσεκτα και βολικά θέλουμε, αλλά μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να παρακολουθεί, να επιτηρεί και να τιμωρεί οτιδήποτε κάνουμε και λέμε.
Οι συμπεριφορικοί επιστήμονες διευκολύνουν αυτή τη διαδικασία με την κατακριτέα επιρροή τους: την πρακτική της ώθησης των ανθρώπων προς μια δεδομένη, ιδεολογικά καθορισμένη κατεύθυνση χειραγωγώντας τους με αόρατα κίνητρα από το παρασκήνιο. Οι εταιρείες παρακολουθούν τις αποφάσεις αγοράς, αναπτύσσουν αλγόριθμους που παρακολουθούν με αυξανόμενη ακρίβεια τα μοτίβα προσοχής και δράσης μας, επιτρέποντας την πρόβλεψη του τι μπορεί να είναι πιο δελεαστικό στη συνέχεια, κάνοντας το όχι μόνο για να μας προσφέρουν αυτό που θέλουμε, αλλά για να καθορίσουμε και να διαμορφώσουμε αυτό που χρειαζόμαστε.
Οι κυβερνήσεις συνεργάζονται με αυτούς τους εταιρικούς δρώντες για να αναπτύξουν μια εικόνα όχι μόνο των πράξεών μας αλλά και της σκέψης και των λόγων μας, ώστε η απόκλιση από τον επιθυμητό σκοπό να χαρτογραφηθεί, να ανταμειφθεί ή να τιμωρηθεί. Η ανάπτυξη μιας τέτοιας ψηφιακής ταυτότητας και νομίσματος δεν είναι τίποτα άλλο από την πιθανή τελική συνέπεια τέτοιων τάσεων – και ο συνδυασμός και των δύο θα διευκολύνει την ανάπτυξη ενός κράτους επιτήρησης το εύρος του οποίου δύσκολα θα μπορούσαν να φανταστούν οι «αισιόδοξα απαισιόδοξοι» του ολοκληρωτισμού όπως ο Τζορτζ Όργουελ.
Η απόλυτη φασιστική συμπαιγνία
Τα ταχέως αναδυόμενα νέα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά αυξάνουν αυτόν τον κίνδυνο, προβλέποντας τη δυνατότητα μιας υπερ-παρακολούθησης της οποίας το εύρος υπερβαίνει οτιδήποτε θα μπορούσαν να φανταστούν οι απλοί «μη αναβαθμισμένοι» (με βιοτεχνολογικά μέσα) άνθρωποι. Θα μπορούσαν να διασφαλίσουν ότι η στάση μας, η συμπεριφορά και η προσωπικότητά μας μπορούν να χειραγωγηθούν σε βαθμό που δεν θα μπορέσουμε καν να δούμε μια πραγματικότητα έξω από αυτή που έχει κατασκευαστεί από το υπερκράτος: την απόλυτη φασιστική συμπαιγνία μεταξύ γιγάντων ιδιοτελών εταιρειών και αντιανθρώπινων κυβερνήσεων, παρανοϊκά εμμονικών με την ασφάλεια.
Πουλάμε ήδη τις ψυχές μας στο υπερκράτος για σκοπούς άμεσης ικανοποίησης και ευκολίας, ενώ ωθούμαστε να το πράξουμε από ιδεολόγους που επικαλούνται τον φόβο μας, υποσχόμενοι την ασφάλεια που τόσο απελπισμένα και ολοένα και περισσότερο επιθυμούμε.
Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κομματικό ζήτημα. Στη χώρα μου, τον Καναδά, η πιο κραυγαλέα επέκταση του υπερκράτους συνέβη μετά από μια διαμαρτυρία της εργατικής τάξης ενάντια – κατά ειρωνικό τρόπο – την υπερβολή του κράτους κατά τη διάρκεια του lockdown για τον κορωνοϊό, όταν η ολοένα και πιο παραληρηματική και ολοκληρωτική ομοσπονδιακή κυβέρνησή μας αποφάσισε να ανασταλεί η πρόσβαση των διαδηλωτών και των υποστηρικτών τους στα ίδια τους τα περιουσιακά στοιχεία, σε συνεννόηση με τις μεγάλες τράπεζες του Καναδά.
Ένα τέτοιο γεγονός έκανε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για τη διατήρηση της προσωπικής ασφάλειας, της ιδιωτικής ζωής και της αυτονομίας να ανατριχιάσει, σηματοδοτώντας την αυξανόμενη ικανότητα και προθυμία των κρατικών και εταιρικών παραγόντων να ενεργούν συγχρονισμένα σε σχέση με τα διαθέσιμα δεδομένα και μέσα ελέγχου που έχουν στα χέρια τους και να τιμωρούν τους πελάτες και τους πολίτες τους για τις πολιτικές τους απόψεις, όσο ευρέως διαδεδομένες κι αν είναι αυτές. Ποιες απόψεις θεωρούνται απαράδεκτες θα καθοριστούν επακριβώς ως εκείνες που αντιτίθενται στα συμφέροντα οποιουδήποτε κατέχει αυτή τη στιγμή τη σκυτάλη της εξουσίας, αριστερού ή δεξιού, εταιρικού ή κυβερνητικού δρώντα.
Πρόσφατα στον Καναδά κρίθηκε ότι μια τέτοια κίνηση ήταν κυριολεκτικά αντισυνταγματική. Αλλά αυτό δεν σταμάτησε την υπερβολική εμβέλεια του κράτους. Νέα νομοθεσία που προτάθηκε από την ίδια κυβέρνηση επιβάλλει τη δημιουργία μιας μελλοντικής γιγαντιαίας γραφειοκρατίας που θα παρακολουθεί και θα τιμωρεί με εξωδικαστικό τρόπο τα λεγόμενα «εγκλήματα μίσους», που σύντομα θα ορίζεται ως οποιαδήποτε ομιλία ή πράξη στην οποία αντιτίθενται οι γραφειοκράτες και οι εταιρείες, που είναι και αρμόδιοι για τον ορισμό τους.
Η ίδια νομοθεσία ορίζει τώρα ακόμη και τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως προ-έγκλημα: εάν ένας δικαστικός λειτουργός κρίνει τώρα ότι ένας Καναδός πολίτης μπορεί να διαπράξει ένα λεγόμενο έγκλημα μίσους στο μέλλον, σε αυτό το άτομο μπορεί να τοποθετηθεί μια ηλεκτρονική συσκευή παρακολούθησης, περιορισμένη στην ικανότητά του να κινείται ή να επικοινωνεί, όλα για να παρακολουθούν τη συμμόρφωσή του με τις επιταγές του κράτους.
Με την αυξανόμενη ικανότητα παρακολούθησης όχι μόνο των πραγματικών προτύπων προσοχής και των συμπεριφορών των πολιτών, αλλά και για την πρόβλεψη αυτών που είναι πιο πιθανές στο μέλλον, η δίωξη ενός τέτοιου δυνητικού εγκλήματος γίνεται όλο και πιο πιθανή. «Αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις, δεν θα έχεις τίποτα να φοβηθείς», θα είναι το σύνθημα που διατάσσουν όσοι είναι πιο πιθανό να στραφούν στην επιτήρηση για λόγους προστασίας και ελέγχου.
Ποιο ήταν το περίφημο σοβιετικό ολοκληρωτικό αστείο, που αποδόθηκε στον Λαυρέντι Μπέρια, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας; «Δείξε μου τον άντρα και θα σου δείξω το έγκλημα». Αυτά τα λόγια ήταν αρκετά αληθινά την εποχή του τρόμου του Ιωσήφ Στάλιν – και η αστυνομία ήταν αρκετά μυστική και τότε. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που μπορούμε και πιθανότατα θα παράγουμε τώρα: μια αστυνομία τόσο μυστική που δεν θα μπορούμε καν να ανιχνεύσουμε την ολοκληρωτική και αφανή δραστηριότητά της, παρακολουθώντας ένα έγκλημα τόσο διάχυτο που όλοι υπό τις επιταγές του συστήματος θα έχουν κάτι να κρύψουν και πολλά να φοβούνται.
Φωτο: dailycaller
(από cognoscoteam.gr)