παραδοσιακής πορείας μέσω των Στενών του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου, που ελέγχει η Τουρκία με την συνθήκη του Μοντραί από το 1933, το λιμάνι της Αλεξ/λεως εκκαθαρίσθη για να δέχεται πλοία φέροντα στρατιωτικό «μετεριέλ», αναγκαίο στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Η νέα πλωτή μονάδα υγροποιήσεως εισαγομένου φυσικού αερίου διαφοροποιεί τις ενεργειακές προμήθειες των βορείων γειτόνων μας από την Ρωσία και την Κασπία κι η επένδυση 115 εκατομ. ευρώ από τον «Ιδιοκτήτη» του λιμένος, το ΤΑΙΠΕΔ, υπέρ της αναπτύξεως των υποδομών, αλλάζει σελίδα δράσεως, αντί της μέχρι τούδε τακτικής ξεπουλήματος «μπιρ παρά» των «ασημικών του κράτους» από το Ταμείο των Μνημονίων.
Όπως πολύ σωστά δήλωσε αυτόθι η κα Λουκία Σαράντη στο 2ο Φόρουμ για την περιοχή «βιομηχανία χωρίς λιμάνι δεν νοείται». Όπως και δίχως σιδηροδρομικό δίκτυο με τις όμορες χώρες αλλά και κάθετες οδικές συνδέσεις της Εγνατίας.
Για να γίνει όμως η Αλεξανδρούπολη διαμετακομιστικό κέντρο (hub) των ανατολικών Βαλκανίων χρειάζονται υποδοχές εμπορευματοκιβωτίων (containers) που στερούνται σήμερα τα λιμάνια της περιοχής, Καβάλας και Αλεξ/πολης.
Διαφορετικά το κόστος μεταφοράς εμπορευμάτων απ’ τον λιμένα της Θεσσαλονίκης είναι τριπλάσιο του επιτοπίου και εξαφανίζει το εμπορικό κέρδος των υπαρχουσών επιχειρήσεων καπνού, χάρτου και ηλεκτρισμού κλπ. στη περιοχή Ξάνθης, Κομοτηνής και Έβρου.
Με δυο λόγια: Δεν αρκούν οι Αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Θράκη - Αν. Μακεδονία. Πρέπει ο ιδιωτικός τομέας να ακολουθήσει και να υποστηριχθεί από το κράτος, που οφείλει άμεσα να λύσει το χρονίζον πρόβλημα χρήσεων γης, της σταθεράς τάσεως του ηλεκτρικού ρεύματος στον Έβρο και της ταχείας εκδικάσεως των διαφορών. Για να μην γελάνε μαζί μας οι Τούρκοι.
Πάνω απ’ όλα όμως, να κλείσει άμεσα το Τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής που είναι φωλέα ανθελληνισμού.