καθώς επικεντρώνεται στις προοπτικές επενδύσεων και επιχειρηματικών συνεργασιών. Ο Έλλην Πρωθυπουργός επεσήμανε μάλιστα ότι η Ελλάς αποτελεί την είσοδο της Ινδίας για τις ευρωπαϊκές αγορές. Και δεν γνωρίζουμε αν είχε συναίσθηση όταν τα έλεγε αυτά, ότι ελάμβανε θέση στην μεγάλη διαμάχη που υποβόσκει στην Ασία. Τον οξύ στρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ της Ινδίας και της Κίνας. Δεδομένου ότι η Ελλάς αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια την ευρωπαϊκή χώρα με τις σημαντικώτερες κινεζικές επενδύσεις, θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική, ώστε να μην εμπλακεί στην δίνη αυτού του ανταγωνισμού. Η Αθήνα πρέπει να είναι βεβαία ότι το Πεκίνο παρακολουθεί πολύ προσεκτικά όλα όσα συμβαίνουν μεταξύ Ελλάδος και Ινδίας προκειμένου να εκτιμήσει αν η προσέγγισις με το Νέο Δελχί συνιστά απειλή για τα κινεζικά συμφέροντα στην Ευρώπη. Σε μια τέτοια περίπτωση θα δούμε τα κινεζικά κεφάλαια να αποσύρονται από την οικονομία μας, πριν ακόμη υπάρξει ένα ευρώ ινδικών επενδύσεων στην Ελλάδα.
Να επισημάνουμε ότι αυτή την στιγμή, το λιμάνι του Πειραιώς αποτελεί μέρος του κινεζικού «Νέου Δρόμου του Μεταξιού», για την ακρίβεια της Πρωτοβουλίας του Θαλασσίου Δρόμου του Μεταξιού του 21ου Αιώνος (Twenty-First Century Maritime Silk Road – MSR). Απεναντίας οι ινδικές πρωτοβουλίες για ανάπτυξη εναλλακτικών εμπορικών δρόμων που θα συνδέουν την Ευρώπη με την Άπω Ανατολή είναι, αν μη τι άλλο, ανταγωνιστικές προς τους κινεζικούς σχεδιασμούς. Και είναι γεγονός ότι πλέον οι δυτικές χώρες στηρίζουν τις ινδικές πρωτοβουλίες εις βάρος των κινεζικών. Και στο πλαίσιο αυτής της στηρίξεως «υπεδείχθη» και στον Έλληνα Πρωθυπουργό να καλλιεργήσει σχέσεις με την Ινδία. Και καλώς να τις καλλιεργήσει.
Όμως τέτοιες ενέργειες απαιτούν περίτεχνους πολιτικούς χειρισμούς, οι οποίοι μπορεί και να φθάσουν τα όρια της ακροβασίας. Για τέτοιες διπλωματικές «πιρουέτες» ήταν σίγουρα ικανός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ο Κυριάκος είναι; Διότι πράγματι η χώρα μας έχει ζωτικά συμφέροντα τα οποία έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να μας έχουν φέρει κοντά στην Ινδία. Η μεγάλη αυτή χώρα, έχει αντιπαλότητα με το ισλαμικό Πακιστάν, το οποίο διεκδικεί την επαρχία του Κασμίρ στην οποία ζει σημαντική μειονότης μουσουλμάνων. Είναι μια κατάστασις ανάλογη με αυτήν την οποία αντιμετωπίζουμε με την προσπάθεια της Τουρκίας να επηρεάσει την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Και τούτο μας φέρνει εκ των πραγμάτων κοντά στην Ινδία, η οποία έχει κάθε λόγο να βλέπει με δυσπιστία την Τουρκία, ως φίλη χώρα προς τον δικό του εχθρό, το Πακιστάν. Αυτό δεν το εκμεταλλευθήκαμε ποτέ. Δεν προσπαθήσαμε να το καλλιεργήσουμε ποτέ. Και «ξυπνήσαμε» ξαφνικά όταν άλλες δυτικές χώρες ανακάλυψαν την Ινδία ως αντίβαρο στην Κίνα. Μάλλον μας ανησυχεί, το γεγονός ότι κάνουμε αυτό το καθ’ υπόδειξιν άνοιγμα χωρίς σχέδιο και χωρίς επίγνωση των κινδύνων που ελλοχεύουν στον «δρόμο του μεταξιού» και στους δρόμους της Ανατολής εν γένει.