Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από δικεντρικότητα – κυριαρχία Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας – και πολυπολικότητα με αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Ινδία, η ΕΕ και χώρες της Μέσης Ανατολής, η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου δοκιμάζεται διαρκώς. Τα αμαρτήματα αυτά μπορούν να αναγνωριστούν στις αποφάσεις, τις στρατηγικές και τις ενέργειες κρατών, που επιχειρούν να εξισορροπήσουν την ισχύ, το συμφέρον και την ηθική νομιμότητα.
Η υπερηφάνεια (pride) των κρατών εκδηλώνεται μέσω εθνικισμού και στρατιωτικής υπεροχής. Παραδείγματα βρίσκουμε στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (2022-σήμερα) ή στην προσπάθεια Κίνας να επιβληθεί στον Ειρηνικό μέσω αμφισβήτησης θαλάσσιων συνόρων και στρατιωτικών ασκήσεων γύρω από την Ταϊβάν. Η υπερηφάνεια ωθεί τις μεγάλες δυνάμεις να αψηφούν διεθνείς συμφωνίες, όπως η Χάρτα του ΟΗΕ ή οι διεθνείς συνθήκες για την κυριαρχία των συνόρων. Το διεθνές δίκαιο, μέσα από κυρώσεις, διεθνή δικαστήρια και μηχανισμούς διαμεσολάβησης, προσπαθεί να περιορίσει τις υπερβολές, αλλά η επιτυχία του εξαρτάται από τη βούληση των ισχυρών.
Ο φθόνος (envy) εμφανίζεται όταν μικρότερες δυνάμεις ή χώρες επιδιώκουν να μειώσουν την επιρροή των ισχυρών ή να επωφεληθούν από τις αδυναμίες τους. Η ένταση στα Βαλκάνια, η σύγκρουση για φυσικούς πόρους στη Μέση Ανατολή και η διαμάχη Ιράν-Σαουδικής Αραβίας αντανακλούν τη δυναμική αυτή. Οι μικρότερες δυνάμεις εκμεταλλεύονται τη στρατηγική αστάθεια των μεγάλων δυνάμεων, αναζητώντας συμμαχίες και πολιτική στήριξη από εναλλακτικούς παίκτες, γεγονός που δυσχεραίνει την ομοιογενή εφαρμογή του διεθνούς δικαίου.
(η συνέχεια στο slpress.gr)