Και την ίδια στιγμή η ομοσπονδιακή κυβέρνηση Σολτς αποφασίζει την κατάργηση της επιδότησης του πετρελαίου κίνησης για τα αγροτικά οχήματα και των φοροαπαλλαγών. Μπορεί, βέβαια, υπό την πίεση των πρωτοφανούς μεγέθους διαδηλώσεων των αγροτών να διατήρησε, τελικά, τις φοροαπαλλαγές και να μετέθεσε χρονικά για τρία χρόνια την κατάργηση της επιδότησης στο πετρέλαιο, ωστόσο η γενική εικόνα δεν αλλάζει. Οι – υπαρκτοί - φόβοι για εκμετάλλευση των κινητοποιήσεων από την ακροδεξιά δεν φαίνεται να πτοούν τους αγρότες. Και, φυσικά, δεν μπορεί η διάγνωση να στρέφεται μόνο ενάντια στο σύμπτωμα και όχι και στην αιτία…
Το σκηνικό θυμίζει το πρόσφατο προηγούμενο της Ολλανδίας, όπου η αντίδραση των αγροτών σε ακραία «φιλοπεριβαλλοντικά» μέτρα οδήγησε το Κόμμα των Αγροτών στην πρώτη θέση στις περιφερειακές εκλογές του Μαρτίου, ενώ εκτιμάται ότι συνέβαλε και στην άνοδο του Βίλντερς στις πρόσφατες εθνικές εκλογές. Είχαν προηγηθεί, ήδη από το 2019 αλλά και πιο πρόσφατα, μεγάλες αγροτικές διαδηλώσεις ενάντια στην υποχρεωτική μείωση των ρύπων αζώτου στον κλάδο και δη στην κτηνοτροφία.
Στη Γερμανία, οι αγρότες κινδυνεύουν να χάσουν ένα ποσό της τάξης των 900 εκατ. ευρώ καθ’ έτος, που αφορά την επιστροφή του ειδικού φόρου κατανάλωσης πετρελαίου, που αναλογεί σε 21 λεπτά ανά λίτρο ντίζελ. Το ποσό δεν είναι αµελητέο, αφού σύµφωνα µε οικονοµολόγους, µια µέση ενίσχυση στη Γερµανία, για µια εκµετάλλευση η οποία τοποθετείται στις εκτατικές καλλιέργειες, χάνει περίπου 3,886 ευρώ, µια κτηνοτροφική µονάδα χάνει περίπου 3.238 ευρώ, ενώ 935 ευρώ αναλογούν σε µια αµπελουργική εκµετάλλευση και 1.052 ευρώ σε έναν οπωρώνα.
Η γενικότερη εικόνα για τις προοπτικές της γερμανικής οικονομίας – και, άρα, και της ευρωπαϊκής καθώς αποτελεί την «ατμομηχανή» της – συμπληρώνεται από την φυγή επενδύσεων και γερμανικών εταιρειών προς τις ΗΠΑ με δέλεαρ τον νόμο Μπάιντεν «για την καταπολέμηση του πληθωρισμού» (IRA). Κι ενώ μπορεί ο νόμος αυτός να περιλαμβάνει κίνητρα και φοροαπαλλαγές κυρίως για «πράσινες» επενδύσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτων επιτρέπει στον εαυτό της τις φιλοπεριβαλλοντικές «υπερβολές» που επικρατούν εντεύθεν του Ατλαντικού - ακόμη κι αν, έτσι, διαμορφώνεται ένα ιδιότυπο παίγνιο μακροοικονομικού «μηδενικού αθροίσματος» ανάμεσα στις δύο πτέρυγες της «Δύσης». Αντίθετα, μάλιστα, οι ΗΠΑ, ενώ υπερθεματίζουν για τους «πράσινους» στόχους που ετέθησαν στο πρόσφατο COP28, την ίδια στιγμή ξεπερνούν σε παραγωγή αργού στρατηγικούς «φίλους»και εχθρούς: το Σεπτέμβριο έφτασαν τα 13,2 εκατ. βαρέλια την ημέρα, πάνω από τη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία.
Και, βέβαια, ήδη με την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο του 2022, το αμερικανικό Υπουργείο Ενέργειας είχε καλέσει τα στελέχη των πετρελαϊκών εταιρειών της χώρας να αυξήσουν την παραγωγή ώστε να σταθεροποιηθεί η αγορά και «να ελαχιστοποιηθεί η βλάβη» για τις αμερικανικές οικογένειες. Στην Ευρώπη, αντίθετα, με μπροστάρισσα τη Γερμανία, κάθε τέτοια απόκλιση από την «ορθοδοξία» του «πράσινου» αφηγήματος θεωρείται υποχώρηση στον «λαϊκισμό»…