την ευελιξία σε δύο επίπεδα: Πρώτον, έβαλε την Τουρκία στον χάρτη των παγκόσμιων εξαγωγών οπλικών συστημάτων, έναν τομέα που είναι δυναμικά αναπτυσσόμενος. Και δεύτερον, παρέχει στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εγχώριες δυνατότητες για τις οποίες δεν είναι αναγκαίο να σπαταλήσουν συνάλλαγμα.
Σε μια χώρα με βαριές δομές και ένα κράτος το οποίο είναι ο μόνος αδιαμφισβήτητος πυλώνας της τουρκικής ζωής, η μεταφορά μιας απόφασης από την κορυφή προς τη βάση είναι απλά ζήτημα βούλησης. Ωστόσο στην περίπτωση της καινοτομίας εμπλέκονται και άλλες δυνάμεις. Επιστήμονες με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια και τεχνολογικά ινστιτούτα της Δύσης εργάζονται στις τουρκικές εταιρείες. Ο πληθωρισμός που απειλεί τα εισοδήματα σπρώχνει πολλούς στο εξωτερικό, όχι όμως τόσους ώστε να αλλάζουν δραματικά οι ισορροπίες.
Ο εθνικισμός –που αποτελεί συγκολλητική ουσία– της τουρκικής κοινωνίας σίγουρα διαδραματίζει ρόλο. Οι Τούρκοι θέλουν να δουν τη χώρα τους να πρωταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ αυτό το αίσθημα έχει προ πολλού (για πολλούς και διάφορους λόγους) εγκαταλείψει λιγότερο τους Ελληνες και περισσότερο τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Στην εποχή του software και όχι των βαρέων συστημάτων (για τα οποία άλλωστε η Ελλάδα δεν είναι εξ ορισμού ανταγωνιστική), η χώρα μας θα μπορούσε να τρέξει, μάλιστα από προνομιακή θέση, καθώς νέοι Ελληνες ανά την υφήλιο καινοτομούν και μάλιστα με διακρίσεις. Αν το παιχνίδι δεν ανοίξει κι άλλο, θα μείνουμε να συζητάμε για τα βιομηχανικά απολιθώματα του παρελθόντος. Κουβέντα να γίνεται…
*Από Kathimerini.gr