Είχε προηγηθεί ο «στρατηγικός διάλογος» Τουρκίας – ΗΠΑ, κατά τον τελευταίο κύκλο του οποίου η Τουρκία επανέλαβε τις θέσεις της για το Κυπριακό. Ότι, δηλαδή, δεν θα δεχθεί επανάληψη του διαλόγου ως διακοινοτικού, αλλά μόνον επί τη βάσει της αναγνωρίσεως της τουρκοκυπριακής οντότητας ως κράτους. Θα θυμίσουμε ότι την θέση αυτή την είχε διατυπώσει ο ίδιος ο Πρόεδρος Ερντογάν στο Κραν Μοντανά, όπου «προειδοποιούσε» ότι, αν οι εκεί διεξαγόμενες συνομιλίες δεν φέρουν αποτέλεσμα, άλλος κύκλος διαλόγου δεν θα υπάρξει. Εξακολουθούμε στην Αθήνα και την Λευκωσία να μην αντιλαμβανόμεθα πως εξελίσσονται τα πράγματα και ανταλλάσσουμε επισκέψεις και απόψεις σαν να πρόκειται αν επαναληφθεί κάποια διαδικασία λύσεως για το Κυπριακό. Καιρός να λογικευθούμε. Πρώτον πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στις διεθνείς σχέσεις τίποτα δεν είναι αιώνιο και δεύτερον ότι η διατήρηση αγαστών σχέσεων με μία χώρα δεν σημαίνει ότι μπορούμε να απαιτούμε από αυτήν να είναι εχθρική προς την Τουρκία. Δεν λειτουργεί έτσι ο κόσμος. Η διεθνής διπλωματία δίδει στις χώρες ευκαιρίες, οι οποίες όμως δεν διαρκούν επ’ άπειρον. Όποιος προλάβει να τις εκμεταλλευθεί βγαίνει κερδισμένος. Όποιος τηρεί στάση αναμονής συνήθως χάνει. Δεν είναι λογικό να δεχθούμε ότι στα 49 χρόνια που διέρρευσαν από το 1974, δεν υπήρξαν ευκαιρίες επιλύσεως του Κυπριακού συμφώνως προς τα συμφέροντα της Ελλάδος. Απλώς τις αφήσαμε να περάσουν ανεκμετάλλευτες. Διότι και τότε ομφαλοσκοπούσαμε.