Τίς ἴδιες ὧρες ἡ κοινωνία ἐβομβαρδίζετο μέ διαφήμιση τῆς ἀπό τηλεοράσεως ἐπικείμενης ἀντιπαράθεσης τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν, ὑπό τόν ξενόγλωσσο τίτλο debate, λές καί δέν ὑπάρχει ἑλληνική λέξη γιά τόν προσδιορισμό της, ἐνῷ ἀκόμη καί ἡ κατά τά ἄλλα ἐξόχως ἀναβαθμισμένη ΕΡΤ εἶχε «κολλήσει» δίπλα στόν τίτλο της τήν βρεταννική λέξη talk, τήν ὁποία ἔχουν υἱοθετήσει ἅπαντες οἱ τηλεοπτικοί σταθμοί μας, μέ πλημμυρίδα ἄλλων ξενόγλωσσων τίτλων.
Ἀμύντορες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, κατά τήν συνάντηση καί συνεδρία τῶν διακεκριμένων φιλολόγων, γλωσσολόγων καί ἱστορικῶν στό Πολεμικό Μουσεῖο, ἀναδείχθηκαν κυρίως, μέ ἀφορμή τήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ φιλολόγου καί ἱστορικοῦ, καθηγητῆ Ἀντωνίου Ἀντωνάκου, μέ τίτλο «Ἑλληνικό Ἀλφάβητο» (ἐκδόσεις «Πελασγός»), ὁ καθηγητής καί πρώην πρόεδρος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἀντώνης Κουνάδης, ὁ καθηγητής τῆς φιλοσοφίας στήν Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Κων. Νιάρχος, ὁ διδάκτωρ τῆς Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου Ἠλίας Ἠλιόπουλος, ἡ Ὁμότιμος Καθηγήτρια καί πρόεδρος τοῦ Ὀργανισμοῦ γιά τήν Διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας Ἀριστέα Τόλια, ὁ συγγραφέας-κλασσικός φιλόλογος Πέτρος Ἰωαννίδης. Καί βέβαια, ὁ συγγραφέας τοῦ παρουσιασθέντος βιβλίου, φιλόλογος καί ἱστορικός, Ἀντώνιος Ἀντωνάκος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καταπέλτης ὅταν ἀπεκάλυψε ὅτι οἱ ὑπονομευτές τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί δή οἱ ἀμφισβητίες τῆς ἑλληνικότητας τοῦ ἀλφαβήτου μᾶς ἀποκρύπτουν καί ἀποσιωποῦν τίς φιλολογικές καί ἱστορικές ἐκεῖνες πηγές πού τό ἀναδεικνύουν σέ συνυπάρχον μέ αὐτό τό ἴδιο τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἀπό τήν γένεσή του.
Βαρυσήμαντη ὑπῆρξε ἡ εἰσήγηση τοῦ πρώην προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, καθηγητοῦ Ἀντώνη Κουνάδη, ὁ ὁποῖος καί προλογίζει τό βιβλίο τοῦ φιλολόγου καί ἱστορικοῦ Ἀντωνίου Ἀντωνάκου.
Συνοψίζοντας τά συμπεράσματα τῶν φιλολογικῶν καί ἱστορικῶν ἐρευνῶν τοῦ Α. Ἀντωνάκου, ὁ Α. Κουνάδης ἀνέφερε τά ἑξῆς:
Πρίν τό 1.200-1.000 π.Χ., ὅταν ἐγκαταστάθηκαν οἱ Φοίνικες (Σημιτικό φῦλο) στήν στενή λωρίδα τῆς γῆς πού σήμερα εἶναι γνωστή ὡς Λίβανος, ἀλλά καί σέ προεκτάσεις αὐτῆς (σημερινές περιοχές τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Συρίας), ἡ ὁποία ἔγινε γνωστή ὡς Φοινίκη, ἐκατοικεῖτο ἀπό Κρῆτες ἐποίκους (κυρίως ἐμπόρους), γνωστούς καί ὡς Πελασγούς (ἀνθρώπους τῆς θάλασσας, τοῦ πελάγους). Ὑπολογίζεται ὅτι στήν Φοινίκη προηγήθηκαν ὡς ἔποικοι οἱ Ἕλληνες κατά 1.800 ἕως 2.000 χρόνια.
Ἡ ἐγκατάσταση Κρητῶν-Πελασγῶν στήν περιοχή αὐτή τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς ἔγινε σέ δύο κύματα: Τό πρῶτο τήν ἐποίκισε τό 3.000 π.Χ. καί τό δεύτερο περί τό 1.500 π.Χ., (γεγονός πού καταγράφεται ὄχι μόνο ἀπό Ἕλληνες ἀλλά καί ἀπό ξένους ἀρχαιολόγους καί ἱστορικούς, ὅπως οἱ Evans, Dussaud, Reinach κ.ἄ.).
Οἱ Κρῆτες-Πελασγοί ἔφεραν στήν «Φοινίκη» τήν γραφή τους (πού στό μέν πρῶτο κῦμα ἦταν προφανῶς –θά ποῦμε ἐμεῖς– ἡ μή ἀποκρυπτογραφηθεῖσα ἀκόμη Γραμμική Α΄, τήν ὁποία ὁ Evans θεωρεῖ ἑλληνική, ἐνῷ στό δεύτερο κῦμα ἦταν ἡ Γραμμική Β΄ πού ἀποκρυπτογραφήθηκε ἀπό τόν M. Ventris τό 1952) καί ἡ ὁποία εἶναι σαφέστατα ἑλληνική.
Τά πρῶτα γράμματα τοῦ Ἀλφαβήτου, πού ἦταν «σύμφωνα», ἀκολούθησαν χρονικά τίς δύο αὐτές γραφές, ἰδίως τήν Γραμμική Β΄, σχεδόν ἀμέσως μετά, περί τό 1.400 π.Χ. Περίπου 300 μέ 400 χρόνια, δηλαδή, πρίν ἀπό τήν ἐμφάνιση τῶν Φοινίκων στήν περιοχή.
Τό πρῶτο αὐτό ἑλληνικό ἀλφάβητο τό ἀποτελοῦσαν 16 γράμματα, στά ὁποῖα προστέθηκαν ἀργότερα ἄλλα ὀκτώ, τά ἀποκαλούμενα «ἰωνικά», ὡς προελθόντα ἀπό τήν ἰωνική ἑλληνική διάλεκτο.
Τά πρῶτα αὐτά 16 ὀνομάστηκαν Καδμήια ἤ Φοινικήια. Τό παγκοσμίου κύρους λεξικό τῶν Liddell-Scott θεωρεῖ τά Καδμήια, ἤ Φοινικήια γράμματα ὡς ἀνήκοντα στό «παλαιό Ἑλληνικό Ἀλφάβητο».
Καδμήια ὀνομάστηκαν, διότι ὁ Κάδμος, γυιός τοῦ βασιλιᾶ τῆς Φοινίκης Ἀγήνορος, ὅταν ἦλθε στήν κυρίως Ἑλλάδα, ἀπό τήν Ἐγγύς Ἀνατολή (ὅπου τό βασίλειο τοῦ πατέρα του) καί ἵδρυσε τήν Θήβα, ἔφερε μαζί του τό παλαιό ἑλληνικό ἀλφάβητο. Αὐτό εἴτε ἐπισημαίνεται ρητά, εἴτε ἀποτελεῖ ἀντικείμενο σαφοῦς ὑπαινιγμοῦ ἀπό κορυφαίους ἱστορικούς τῆς ἀρχαιότητας, ὅπως ὁ Ἡρόδοτος, ὁ Διονύσιος ὁ Θράξ, ὁ Διονύσιος Σκυτοβραχίωνας, ὁ Ἑβραῖος Φλάβιος Ἰώσηπος κ.ἄ. Κατά συνέπεια ὁ Κάδμος (προϊστορικό πρόσωπο) ἐπανέφερε στήν Ἑλλάδα τό ἀλφάβητο πού εἶχε μεταφερθεῖ στήν Φοινίκη ἀπό τήν Κρήτη καί ἄλλες ἑλληνικές περιοχές, τῆς Πελασγικῆς ἐποχῆς, οἱ κάτοικοι τῶν ὁποίων εἶχαν ἐποικήσει τήν περιοχή. Γιατί ὅμως τό ἐπανέφερε; Εἶναι προφανές ὅτι τοῦτο πιθανόν νά ὀφείλετο στό ὅτι τό σύνολο ἤ μέρος ἐκείνου τοῦ ἀλφαβήτου, ἀναγεγραμμένου ἐπί πηλίνων πλακῶν, χάθηκε ὑπό τήν ἴλη πού σχηματίστηκε ἀπό τόν κατακλυσμό τοῦ Δευκαλίωνα. Ἐνῷ, θά προσθέσουμε ἐμεῖς, διατηρήθηκε στήν Φοινίκη καί ἄλλα μέρη τῆς ἐγγύς περιοχῆς, λόγῳ τῶν ἐκεῖ ἐδαφικῶν καί καιρικῶν συνθηκῶν, ὅπως διαπιστώνεται καί ἀπό τήν διατήρηση Παπύρων (Κουμράν) ἤ ἔργων Τέχνης (μούμιες Φαραώ) –ἀργότερα βέβαια.
Ἀλλά καί αὐτή ἀκόμη ἡ λέξη Φοινίκη δέν εἶναι Σημιτική ὅπως τινές ὑποστηρίζουν, ἀλλά ἑλληνική.
Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Ἀντωνάκος, ὁ Φοίνιξ ἦταν Θεός τῶν ἀρχαίων Κρητῶν, ἐνῷ Φοίνιξ ὀνομαζόταν καί ὁ παιδαγωγός τοῦ Ἀχιλλέα.
Ὁ διακεκριμένος φιλόλογος καί ἱστορικός ἐπισημαίνει ἐπίσης ὅτι ἡ λέξη «φοίνιξ» στήν ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα ἐσήμαινε τό χρῶμα τοῦ αἵματος καί συνεκδοχικά τό βαθύ κόκκινο. «Γι’ αὐτό προσθέτει: τό ἔνδυμα πού φοροῦσαν οἱ Σπαρτιᾶτες στούς πολέμους ἐκαλεῖτο “φοινικίς”».
Σέ πολλές περιοχές τῆς Ἑλλάδας, ἐξ ἄλλου, ὁρισμένα μέρη ἀκόμη καί κωμοπόλεις ἤ χωριά, κυρίως στήν Κρήτη, φέρουν τήν ὀνομασία Φοινίκη, Φοινικιά (σήμερα), Φοινικούς.
Νομίζουμε, ὅτι εἶναι εὔλογο νά θεωρηθεῖ ὅτι οἱ πρῶτοι Ἕλληνες ἔποικοι τῆς Φοινίκης, ἐφ’ ὅσον προέρχονταν ἀπό τήν Κρήτη, οἱ περισσότεροι νά εἶχαν ὡς γενέτειρά τους τήν Φοινικούντα, ἀρχαία πόλη τῆς Μεγαλονήσου καί νά ὀνόμασαν ἔτσι τήν νέα πατρίδα τους. Πρόκειται γιά πρακτική πού ἀκολουθεῖτο ἐπί αἰῶνες ἀπό τούς Ἕλληνες. Στίς ἱδρυόμενες ἀπ’ αὐτούς ἀποικίες, οἱ Ἕλληνες ἔδιδαν τό ὄνομα τῆς γενέτειράς τους. Βάσει τῆς παράδοσης αὐτῆς, οἱ Μικρασιᾶτες πρόσφυγες ἔδωσαν στούς τόπους ἐγκατάστασής τους στήν Ἑλλάδα, μετά τό 1922, τό ὄνομα τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους στήν Ἀνατολία, προσθέτοντας τό ἐπίθετο «Νέα». Νέα Σμύρνη, Νέα Μάκρη, Νέα Φώκαια, Νέα Φιλαδέλφεια κ.λπ.
Ἐπίσης εἶναι προφανές ὅτι οἱ πρῶτοι αὐτοί Φοίνικες ἦταν Ἕλληνες, ἀφοῦ ἐξ Ἑλλάδος προέρχονταν, τήν ἑλληνική μιλοῦσαν καί ἕνα ἀπό τά ἑλληνικά ἀλφάβητα χρησιμοποιοῦσαν στήν γραφή τους.
Ὁ Κάδμος πού ἐπανέφερε στήν Ἑλλάδα τό ἑλληνικό ἀλφάβητο δέν τό μετέφερε στήν Κρήτη (ἀπό ὅπου μᾶλλον προερχόταν) ἀλλά στήν Θήβα.
Ὁ Ἀντωνάκος ὑπενθυμίζει ὅτι ἦταν πολλά τά ἑλληνικά ἀλφάβητα: τό Ἀττικό, τό Ἰωνικό, τό Χαλκιδικό, τό Πελοποννησιακό μέ τά πολλά ἰδιώματα (Κορινθιακό, Ἀρκαδικό, Ἀργολικό, Ἠλειακό, Λακωνικό), τό Βοιωτικό, Φωκικό, Θεσσαλικό κ.λπ.
Ὅλων ὅμως φαίνεται ὅτι προηγήθηκε τό Κρητο-Πελασγικό.
Τό ζήτημα εἶναι ὅτι οἱ Σημίτες οἱ ὁποῖοι ἦλθαν ἀπό τήν Κεντρική Ἀσία κατά τήν ἐποχή τῆς μεταναστεύσεως τῶν ἀσιατικῶν λαῶν γιά ἐγκατάσταση στήν Μεσόγειο καί τήν Εὐρώπη, ἐποίκησαν καί τήν στενή λωρίδα γῆς ὅπου ὁ σημερινός Λίβανος καί ἡ ὁποία ἀπεκαλεῖτο Φοινίκη, ἀπό τούς Ἕλληνες-Κρητοπελασγούς πού τήν ἐποίκησαν πρῶτοι.
Ἔχουμε τήν ἄποψη, ἀπό ὅσα ἀκούσαμε στήν συνάντηση τῶν φιλολόγων στό Πολεμικό Μουσεῖο, ἀλλά καί ὅσα διαβάσαμε στό βιβλίο τοῦ κ. Ἀντωνάκου, ὅτι οἱ Σημίτες διατήρησαν τήν ἑλληνική ὀνομασία Φοινίκη. Τοῦτο πιθανόν νά ὀφείλεται στό ὅτι ἀνεγνώρισαν τήν ἀνωτερότητα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί τόν σεβάστηκαν. Εἶναι δεδομένο ἄλλως τε ὅτι κατακτήθηκαν ἀπ’ αὐτόν.
Αὐτό προκύπτει καί ἀπό τό ὅτι υἱοθέτησαν σέ σημαντικό βαθμό καί τόν τρόπο καθημερινῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων-Φοινίκων. Ὡς ἀπόδειξη τούτου ἐπισημαίνεται ὅτι ὄντες ἄνθρωποι τῶν ὀρέων, τῶν πεδιάδων καί τῶν ἐρήμων οἱ Σημίτες καί ἀγνοοῦντες τά τῆς θαλάσσης, ἐγκαταστάθηκαν ἐξ ἀνάγκης σέ παράλια χώρα, ὅπου οἱ κάτοικοί της ζοῦσαν ἀπό τό θαλάσσιο ἐμπόριο κυρίως καί τήν ἁλιεία.
Ἀναγκάστηκαν ἔτσι πολλοί ἀπό τούς ἀγρότες, ποιμένες καί ἐμπόρους Σημίτες, νά μετατραποῦν σέ ναυτιλλομένους-ἐμπόρους καί ἁλιεῖς, προκειμένου νά ἐπιβιώσουν. Ὡς ἀσχοληθέντες μέ τό ναυτιλιακό ἐμπόριο ἐταξίδευσαν καί στήν Ἑλλάδα. Καί ἦλθαν ἔτσι σέ ἐπαφή καί μέ τήν μητέρα-πατρίδα τῶν Ἑλλήνων-Φοινίκων.
Μποροῦμε, μάλιστα, νά ὑποθέσουμε ὅτι πολλοί ἀπ’ αὐτούς παρέμειναν στήν Ἑλλάδα καί ἀφομοιώθηκαν, ὅπως συνέβη στήν διάρκεια τῆς Ἱστορίας καί μέ ἄλλους λαούς. Ἀπό τά νεώτερα χρόνια ἀναφέρουμε τούς Ἀλβανούς (Ἀρβανῖτες), σέ μεγάλους ἀριθμούς. Καί μεταγενέστερα τούς Βαυαρούς, σέ πολύ μικρότερους ἀριθμούς.
Ταξιδεύοντας οἱ Σημίτες-Φοίνικες στά ἑλληνικά ἐδάφη χρησιμοποιοῦσαν καί τό ἀλφάβητο τῶν Ἑλλήνων-Φοινίκων, γεγονός πού καθιστοῦσε εὔκολη τήν ἐπικοινωνία μέ τόν ἑλληνικό πληθυσμό.
Ἐξ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος μερικοί «ἱστορικοί» διαστρέβλωσαν τήν Ἱστορία καί ὑποστήριξαν ὅτι οἱ Σημίτες-Φοίνικες ἔδωσαν τό ἀλφάβητό τους στούς Ἕλληνες, κάτι πού ὑποστηρίζεται καί σήμερα ἀπό ἐκ Λιβάνου διανοουμένους, διπλωμάτες κ.λπ.
Οἱ ἐν λόγῳ λειτουργοῦν ὅπως λειτούργησε ὁ Τοῦρκος πρόεδρος Τουργκούτ Ὀζάλ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατραπεῖ σέ «ἱστορικό» καί μέ ἕνα βιβλίο του (πού ἔγραψαν βέβαια συμπατριῶτες του, ὑποτίθεται ἐπιστήμονες) διαστρέβλωσε παντελῶς τήν ἑλληνική ἱστορία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί παρουσίασε τήν γῆ τῶν Ἑλλήνων-Ἰώνων, Αἰολῶν καί Δωριέων καί κατόπιν τῶν Ἑλλήνων Βυζαντινῶν, ὡς μή ἀνήκουσα ποτέ σ’ αὐτούς, ἀλλά σέ ἄλλους λαούς, μεταξύ αὐτῶν καί στούς Κούρδους (ὁ ἴδιος ἦταν Κουρδικῆς καταγωγῆς.).
Ὡς δημοσιογράφος εἶχα συναντήσει, μέ ἄλλους συναδέλφους, τόν Ὀζάλ καί εἶχα προκαλέσει συζήτηση μαζί του, στήν ὁποία ὅμως ἐπανελάμβανε τίς δογματικές ἀπόψεις του.
Σέ κάποιο ἀθηναϊκό σπίτι ἔτυχε, ἐπίσης, πρό καιροῦ, νά συναντήσω διπλωμάτη ἐ.τ. ἐκ Λιβάνου πού «ζάλισε» τήν ὁμήγυρη μέ τήν θεωρία, ὅτι τό ἀλφάβητό μας εἶναι φοινικικό καί συνεπῶς ὁ πολιτισμός μας ὀφείλει πολλά στούς Φοίνικες!..
Γιά νά καταδείξει ὁ κ. Ἀντωνάκος τή σχέση τῆς ἀρχαίας Θήβας καί τῆς Ἑλληνικῆς Φοινίκης, καταφεύγει μεταξύ ἄλλων καί στούς ἀρχαίους Ἕλληνες τραγικούς.
Ἐμεῖς θά κάνουμε ἀναφορά σέ δύο ἀποσπάσματα τοῦ ἔργου τοῦ Εὐριπίδη γιά τίς «Φοίνισσες» (στ. 239-246), πού παρουσιάζει ὁ κ. Ἀντωνάκος:
«…κοινά γάρ φίλων ἄχη,
κοινά δ’, εἴ τι πείσεται
ἑπτάπυργος ἆδε γά,
Φοίνισσαι χῶραι φεῦ, φεῦ».
(Τῶν φίλων οἱ καημοί δικοί μου εἶναι ὅλοι,
καί ἄν πάθῃ ἡ γῆ ἡ ἑπτάπυργη κάτι κακό,
τό νοιώθει καί ἡ Φοίνικη-ἀλοίμονο, ἀλοίμονο…) σ.σ. ἑπτάπυργη γῆ εἶναι ἡ Θήβα.
Στή συνέχεια ὁ Εὐριπίδης αἰτιολογεῖ τό γιατί ἡ
Θήβα καί ἡ Φοινίκη παρουσιάζονται ὡς ἀδελφές.
«κοινόν αἷμα, κοινά τέκεα
τῆς κερασφόρου πέφυκεν Ἰοῦς»
(Φοίνισσαι», στ. 247-248)
(«Κοινό τό αἷμα, κοινά τά παιδιά
πού ἡ κερασφόρος γέννησεν Ἰώ»)
Τό «κοινόν αἷμα» γιά τό ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ Εὐριπίδης εἶναι ἑλληνικό καί τά «κοινά παιδιά» τῆς κερασφόρου Ἰοῦς εἶναι Ἕλληνες.
Υ.Γ: Ἐπειδή τά ἱστορικά καί φιλολογικά τεκμήρια πού παρουσιάστηκαν στήν συνάντηση τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου εἶναι ἀκραδάντως πειστικά, θά συνιστούσαμε στόν πρώην Πρόεδρο τῆς Ἀκαδημίας, Ἀντώνη Κουνάδη, ἀλλά καί τούς πανεπιστημιακούς, καθηγητές τῆς φιλοσοφίας κ.λπ., νά προκαλέσουν συζήτηση στό ἀνώτατο πνευματικό ἵδρυμα τῆς χώρας, προκειμένου νά ἀκουστεῖ καί ἡ ἄποψη ἐπίσης ἀκαδημαϊκῶν καί πανεπιστημιακῶν, μερικοί τῶν ὁποίων, διαπρεπεῖς, ὑποστηρίζουν τήν θεωρία τῆς προέλευσης τοῦ ἀλφαβήτου μας ἀπό τήν Φοινίκη.
Μία τέτοια συζήτηση συνιστᾶ χρέος πρός τήν Ἱστορία καί τήν Ἑλληνική Γλῶσσα καί Παιδεία. Τό ἐν λόγῳ θέμα εἶναι ἐθνικῶν διαστάσεων, διότι ἐπικρατοῦσα ἄποψη φέρεται νά εἶναι αὐτή τῶν «Φοινικιστῶν». Μεμονωμένως διατυπούμενες ἀπόψεις, ὅσο ἐπιστημονικές καί καλοπροαίρετες καί ἄν εἶναι, εἰς οὐδέν καταλήγουν, γεγονός δυσάρεστο καί μή ἐθνικῶς ἐπωφελές. Ὁ διάλογος εἶναι ἐπιβεβλημένος.
(ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")