Όσον αφορά το δεύτερο, γίναμε ολίγον σοφότεροι την περασμένη Δευτέρα, όταν η Μελόνι έσπευσε να παράσχει την στήριξή της στην Ουγγαρία λίγο μετά την ανακοίνωση της Κομισιόν για διακοπή της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης προς την χώρα εξαιτίας των κινδύνων για την διαχείρισή της που προέρχονται από την εκτεταμένη διαφθορά αλλά και την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου ότι η Ουγγαρία δεν είναι πλέον πραγματική δημοκρατία. «Οι πραγματικοί αντιευρωπαίοι είναι εκείνοι που, την ώρα που δεχόμαστε επίθεση και η ΕΕ θα έπρεπε να είναι ισχυρότερη από ποτέ, λένε ότι χρειάζεται μία Ευρώπη πρώτης και μια άλλη δεύτερης διαλογής και κάνουν τα πάντα για να ρίξουν την Ουγγαρία στην αγκαλιά του Πούτιν», δήλωσε η Μελόνι σε συνέντευξή της στην υπερσυντηρητική εφημερίδα Il Giornale. Και κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι «χρησιμοποιεί το κράτος δικαίου ως ιδεολογικό όπλο για να πλήξει όσους δεν βρίσκονται εντός γραμμής». Σε άλλη συνέντευξή της η Μελόνι επέκρινε την πολιτική των Βρυξελλών και κατά της Πολωνίας, η οποία κατηγορείται επίσης για κατάφωρες παραβιάσεις του κράτους δικαίου, «την ώρα που έχει αναλάβει την φροντίδα μεγάλου αριθμού προσφύγων από την Ουκρανία». Αλλά και η Πολωνία προειδοποίησε ότι θα ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε περικοπή των ευρωπαϊκών κονδυλίων προς την Ουγγαρία, επαναφέροντας ουσιαστικά την άλλοτε ισχυρή συμμαχία με την Βουδαπέστη που μπήκε σε δοκιμασία λόγω των εκ διαμέτρου αντίθετων θέσεών τους απέναντι στην Ρωσία.
Ο καθείς λοιπόν αντιλαμβάνεται ότι σε περίπτωση που η Μελόνι βρεθεί στο τιμόνι της Ιταλίας, τόσο οι Πολωνοί όσο και οι Ούγγροι θα έχουν στο πλευρό τους έναν ισχυρό σύμμαχο. Αλλά και οι Γάλλοι ακροδεξιοί ήδη τρίβουν τα χέρια τους, με τον επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου στο Ευρωκοινοβούλιο, Jean-Paul Garraud να επισημαίνει στην EURACTIV France ότι η νίκη της Μελόνι θα δώσει την ευκαιρία για τον σχηματισμό μιας ισχυρής αντιευρωπαϊκής ομάδας στην Ευρωβουλή με τη συνένωση των τριών υπαρχόντων πολιτικών ομάδων (EFDD, ECR και ENF). Σε περίπτωση που συμβεί αυτό οι αντιευρωπαϊστές δεν αποκλείεται να γίνουν η πρώτη ή η δεύτερη πολιτική ομάδα στην Ευρωβουλή κατά τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Αν προστεθεί σε όλα αυτά και ο διαφαινόμενος σχηματισμός δεξιάς κυβέρνησης με την συμμετοχή ή έστω την υποστήριξη της άκρας δεξιάς στην Σουηδία- που κατετάγη δεύτερο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές-, τότε είναι εμφανές ότι το ευρωπαϊκό καθεστώς με την παντοκρατορία της Γερμανίας και δευτερευόντως της Γαλλίας, τρίζει συθέμελα. Εξάλλου η μεν τρικομματική γερμανική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εσωτερικές έριδες με αφορμή το πόλεμο στην Ουκρανία, ο δε Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει απωλέσει την πλειοψηφία στην γαλλική Εθνοσυνέλευση και φαίνεται πλέον ανήμπορος να παίξει κάποιο καθοριστικό ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Στις νέες ισορροπίες που διαμορφώνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν πρέπει να αγνοηθεί ούτε ο ρόλος των «φειδωλών 5» (Αυστρία, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία, Φινλανδία), των νέων θιασαρχών της αυστηρής λιτότητας, που αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι με τον ευρωπαϊκό Νότο, που ζητάει περισσότερη ευελιξία. Η πρώτη μάχη για το Ταμείο Ανάκαμψης προϊδεάζει άλλωστε και για τις υπόλοιπες σκληρές μάχες που θα ακολουθήσουν με φόντο τα δημοσιονομικά της ΕΕ. Και ο πρώτος σταθμός, όπως όλα δείχνουν, θα είναι οι αλλαγές στους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που αναμένεται να παρουσιασθούν από την Κομισιόν τον Οκτώβριο.