Υπήρξαν βεβαίως εξαιρέσεις (μηχανικών ή δημοσιογράφων) που υπήρξαν αρκετά αποτελεσματικοί διοικητές της ΕΥΠ. Η πείρα όμως διδάσκει ότι οι χειρότερες επιλογές είναι αυτές που υποδεικνύονται από εξωτερικούς παράγοντες. Με μόνο χειρότερο την επιλογή προσώπων που μπορεί να νομίζει η ελληνική Κυβέρνησις ότι έχουν υποδειχθεί από εξωτερικούς παράγοντες.
Με την ευκαιρία θα αναφερθούμε στο ζήτημα της υπαγωγής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, σχετικά με το οποίο γίνεται επίσης θόρυβος. Κατηγορείται ο κ. Μητσοτάκης ότι την έφερε στην δική του άμεση αρμοδιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Από της ιδρύσεως της υπηρεσίας ως ΚΥΠ, υπαγόταν στον Πρωθυπουργό διά του υπουργείου Προεδρίας και στεγαζόταν στο ιστορικό κτίριο της οδού Ζαλοκώστα. Και την αναδιοργάνωση της στην σημερινή ΕΥΠ (που αποτελεί συγχώνευση της ΚΥΠ και της ΥΠΕΑ – Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας) κατά καιρούς υπαγόταν απ‘ ευθείας στον πρωθυπουργό. Ούτως ή άλλως, αλίμονο αν δεν υπάρχει απ’ ευθείας επικοινωνία μεταξύ Προέδρου της Κυβερνήσεως και τους διοικητού αυτής της νευραλγικής υπηρεσίας. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου. Τόσο όμως οι πολιτικοί προϊστάμενοι όσο και οι παράγοντες της πολιτικής ζωής πρέπει να σέβονται το έργο της. Υπό την προϋπόθεση ότι και αυτή σέβεται τον εαυτό της. Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ότι ουδείς εκτιμά το γεγονός πως η ΕΥΠ έχει κορυφαίο ρόλο στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων και την εμπλέκουν στα μικροκομματικά τους παίγνια. Δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι.