Θετική είναι η παραμονή στην κυβέρνηση της υπουργού Εξωτερικών Ναιλα Αλ Μανγούς, την οποία η Αθήνα θεωρεί αξιόπιστο πρόσωπο, όμως και αυτή έχει πολύ περιορισμένα περιθώρια κινήσεων. Και να μην ξεχνάμε ότι το περίφημο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο θεωρείται εν ισχύι τόσο από την Τρίπολη όσο και από την Άγκυρα.
Οι στόχοι λοιπόν της ελληνικής Κυβερνήσεως είναι προφανείς. Είναι όμως και πολύ δύσκολοι. Πληρώνουμε ακόμη την αδιαφορία πολλών ετών. Σχεδόν ξεχάσαμε την ύπαρξη της Λιβύης όταν κατέρρευσε το καθεστώς Καντάφι. Την «ξαναανακαλύψαμε». Τώρα που διαφαίνεται ότι η κατάσταση πάει να αλλάξει και ότι η Δύση θα εγκρίνει την εγκατάσταση εκεί νέας πολιτικής ηγεσίας, ενδεχομένως και νέους ηγεμόνες, η Ελλάδα σπεύδει στην Τρίπολη.
Με σημαντικά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου**, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων είναι ανεκμετάλλευτα, και το φυσικό αέριο να αποτελεί βασικό καύσιμο κατά την προβλεπόμενη μακρόχρονη ενεργειακή μετάβαση, η Λιβύη είναι μια χώρα με τεράστιο γεωπολιτικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Η εκ νέου δραστηριοποίηση εκεί Ελληνικών ενεργειακών και κατασκευαστικών εταιρειών εξακολουθεί να αποτελεί μια σημαντική πρόκληση. Άραγε θα βοηθήσουν και οι νέοι ηγεμόνες;
* Παράφραση του τίτλου ποιήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη ‘’Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης’’ (1928)
** Υπολογίζονται στα 48.4 δισεκ. βαρέλια πετρελαίου και 1.4 τρισεκ. Κυβ. μέτρα φυσικού αερίου