Έχουμε εισέλθει ορμητικά σε έναν νέο κόσμο και μια νέα ιστορική περίοδο, η οποία προκαλεί ανασφάλεια ακόμη και στους πιο ισχυρούς πλανητικούς δρώντες, όπως είναι οι ΗΠΑ. Κατά την άποψη του γράφοντος, αυτή ακριβώς η ανασφάλεια των ΗΠΑ ενδέχεται να διαιωνίσει μια στενή στρατηγική σχέση με την Τουρκία, εις βάρος των τρεχουσών αντιλήψεων περί επερχόμενης ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων Ουάσιγκτον-Άγκυρας.
Ένας από τους παράγοντες που διαμορφώνουν μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα στην Ευρασία είναι η εξελισσόμενη τήξη των αρκτικών πάγων, εν παραλλήλω με την αύξηση του αριθμού και την ενίσχυση των ικανοτήτων των ρωσικών παγοθραυστικών. Ο συνδυασμός αυτός σταδιακά καθιστά τον Αρκτικό πλεύσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, προσθέτοντας έναν νέο θαλάσσιο δρόμο στο παγκόσμιο σύστημα συγκοινωνιών.
Ακόμη περισσότερο, με την είσοδο του Αρκτικού στο παγκόσμιο δίκτυο θαλάσσιων οδών δημιουργείται ένα είδος διαδρόμου ταχείας κυκλοφορίας γύρω από την περιφέρεια της Ευρασίας, μειώνοντας τον ρόλο των ανοικτών ωκεάνιων εκτάσεων, όπου κυριαρχούν οι ΗΠΑ. Εν παραλλήλω, η Κίνα έχει ξεκινήσει να υλοποιεί ένα γιγάντιο σχέδιο για τη δημιουργία υποδομών στην περιφέρεια και το εσωτερικό της Ευρασίας που αναφέρονται ως Νέος Δρόμος του Μεταξιού. Οι Κινέζοι τις προσδιορίζουν με το αρκτικόλεξο OBOR (One Belt One Road / Μια Ζώνη Ένας Δρόμος).
Οι ψευδαισθήσεις της Δύσης
Αυτό το πλέγμα υποδομών, όμως, δεν έχει μόνο οικονομική σημασία. Λειτουργεί και ως παράγοντας ενοποίησης της Ρωσίας και της Κίνας με συνδετικό στοιχείο του το “βαθύ εσωτερικό” της Ευρασίας, δηλαδή το αχανές πλέγμα των εκτάσεων στα βορειοδυτικά της Κίνας, τη Σιβηρία, τη Μογγολία και τις κεντροασιατικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.
(η συνέχεια στο slpress.gr)