Επανέλαβαν προχθές την αξίωση τους «εν τοις πράγμασι» - όχι τυχαίως αλλά στα πλαίσια δοκιμασίας των «νεύρων» της Ελληνικής κυβερνήσεως που κινητοποίησε το Πολεμικό ναυτικό και το Λιμενικό για να κατοχυρώσει την Ελληνική κυριαρχία της Γαύδου και της παρακειμένης ερημονήσου Γαυδοπούλας.
Στα δύο αυτά νησιά τεραστίας γεωπολιτικής σημασίας, ανήκει η δεύτερη έκταση Ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο που έχει καταπατήσει το Τουρκολυβικό μνημόνιο. Η μη εισέτι κηρυχθείσα Ελληνική υφαλοκρηπίδα , όπως και της Χρυσής, του Κουφονησίου, της Κάσου και των Δωδεκανήσου - Καστελλορίζου οφείλεται στην ολιγωρία του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδος αλλ’ οι απόπειρες διεκδικήσεως υπό της Τουρκίας ενισχύουν τα Ελληνικά δικαιώματα από την έγκαιρη έστω και εκ των υστέρων επέμβαση του ακατανίκητου Πολεμικού μας ναυτικού.
Εν τούτοις, η περίπτωση της Γαύδου και των ακραίων πολυνήσων της νοτιανατολικής Ελλάδος χρήζει μεγαλυτέρας προσοχής από την κυβέρνηση των Αθηνών η οποία περισπάται πολλές φορές με ασημαντότητες. Η Γαύδος είναι κατάφυτος με Μεσογειακούς κέδρους, πλήρης μεσαιωνικών ερειπίων και έχει τον υψηλότερο φάρο της Μεσογείου. Στους γραφικούς της όρμους συχνάζουν τουριστικά σκάφη και ψαράδες δοθέντος ότι ο βυθός της είναι ιχθυοβριθής – κι’ όχι μόνον... Το υποπτευόμεθα αφού προσομοιάζει γεωλογικώς με την πετρελαιοφόρο Λιβύη.
Στην ιστορία της Γαύδου συναντάμε την πρώτη απόβαση του αποστόλου Παύλου στην Ευρώπη κατά την μετάβαση του στην Ρώμη, το μεσαιωνικό κάστρο «Καστελγκόζο» στον πηγαιμό Σταυροφόρων στα Ιεροσόλυμα και καταφύγιο αποδημητικών πουλιών και Σφακιανών στις συχνές επαναστάσεις τους εναντίον Βενετών και Τούρκων κατακτητών.
Παραδόξως, η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν έχει ξεγράψει την Γαύδο από τα ανήσυχα ενδιαφέροντα κι έτσι ο μόνιμος πληθυσμός της αυξάνει παρά την απομόνωση του τον χειμώνα.
Το μέλλον της Γαύδου διαγράφεται λαμπρό όχι τόσο ότι προβάλλει ως το νοτιώτερον άκρον της αδιάφορης Ευρωπαϊκής Ενώσεως όσο ότι έχει μεγάλη ηλιοφάνεια, καλό έδαφος για καλλιέργειες και προσφέρεται για ανανεώσιμες μορφές ενεργείας που έγιναν της μόδας τελευταίως.
Κάποια στιγμή θ’ αφυπινσθή και η κρατική φροντίδα και θα δώσει σημαντικά κίνητρα για εγκατάσταση και οικονομική δημιουργία ενός Εθνικού πάρκου στο νησί. Οπότε θα παύσουν οι ορέξεις των Τουρκαλάδων που, όταν το κατείχαν προ της Ενώσεως της Κρήτης το 1913 με την Ελλάδα, το είχαν ως τόπον εξορίας.