Το σύστημα αυτό κατέστη θνησιγενές μετά την Μεταπολίτευση, η οποία αναβίωσε το πελατειακό κράτος (ΣΣ: μέχρις του 1974, οι εργαζόμενοι υπερέβαιναν τους συνταξιούχους τουλάχιστον κατά το διπλάσιο ενώ τώρα η αναλογία έχει αναστραφεί.)
Εντεύθεν η ΕΕΠ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και προτείνει για την αντιμετώπιση της κρίσεως του Ασφαλιστικού:
1.Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, του ανωτάτου ορίου ασφαλιστέου εισοδήματος και του «πλαφόν» ασφαλιστικών αποδοχών.
2.Σταθερό ασφάλιστρο υγείας δι’ όλους τους εργαζομένους και αναδιάρθρωση της πρωτοβαθμίου φροντίδας υγείας και πρόληψης των ασθενειών. 3.Αύξηση των αμοιβών των εργαζομένων γυναικών και διευκόλυνση της εντάξεως των στην αγορά εργασίας.
4.Εξορθολογισμόν και συγχώνευση όλων των φορέων ασφάλισης.
5.Προοδευτική ανάπτυξη του δευτέρου και τρίτου πυλώνα του δημοσίου αναδιανεμητικού συστήματος (pay as you earn) με στόχο την κινητοποίηση της ιδιωτικής αποταμιεύσεως για κάλυψη της επικουρικής σύνταξης εις τρόπον ώστε να επιμερισθεί το δημοσιονομικό βάρος. Προκρίνεται η άμεση εφαρμογή του «κεφαλαιοποιητικού» ασφαλιστικού συστήματος για τους νεοεισερχομένους στην αγορά εργασίας και δι’ όσους ασφαλισμένους το επιθυμούν.
6.Τοποθετήσεις των αποθεματικών της επικουρικής σύνταξης στη κεφαλαιαγορά προς ενίσχυση των επενδύσεων και καταπολέμησης της ανεργίας.
Το καθεστώς της «4ης Αυγούστου» του Ιωάννου Μεταξά ίδρυσε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ) το 1937 με το νόμο 6298/1934 επί Ελ. Βενιζέλου, καθιερώνοντας υποχρεωτική και καθολική ασφάλιση της εξηρτημένης εργασίας, παρέχοντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη έναντι τριμερούς εισφοράς εργαζομένου, εργοδότου και κράτους.
Το ΙΚΑ αργότερα άρχισε να παρέχει υγειονομική περίθαλψη στους συνταξιούχους που ανήκουν σε αυτοτελώς απασχολούμενες ομάδες (ΤΕΒΕ, ΤΑΕ, ΤΣΑ κλπ) του πληθυσμού. Στους ώμους του φορολογουμένου φορτώθηκαν αργότερα (1964) οι Αγροτικές συντάξεις (ΟΓΑ) χωρίς πρόνοια ανταποδοτικότητος.
Σιγά-σιγά, το πελατειακό κράτος διεύρυνε τις ευθύνες του ΙΚΑ και ανέχθηκε την εισφοροδιαφυγή παρ’ ότι έφθασε ν’ απασχολεί άνω των 22.000 υπαλλήλων. Γενόμενο «γραφειοκρατικό τέρας», οδηγείται σήμερα σε αδιέξοδο από την ασέβεια των κομματαρχών προς τα αναλογιστικά δεδομένα και από τη διασπάθιση των αποθεματικών του κατά την πιστωτική κρίση της τελευταίας δεκαετίας.
Εξ ου και η άμεση ανάγκη επιλύσεως του ασφαλιστικού ελλείμματος της χώρας που συσσωρεύεται από του 1999 εξακολουθητικώς. Την ανοδική τάση των συνταξιούχων δεν πρόκειται ν’ ανακόψει η εξάπλωση του Κινεζοϊού στους ηλικιωμένους, όπως σ’ άλλες χώρες αλλ’ η αναστολή της Ευρωπαϊκής επιτροπείας (Σύμφωνο Σταθερότητος) μπορεί να του δώσει παράταση για λίγο χρόνο.
Μετά όμως θα επέλθει ένας ανασφαλιστικός Αρμαγεδών με τους νέους «εργαζομένους» ν’ αποφεύγουν το κοινωνικό συμβόλαιο του Pay as you earn.Η πολυδιάσπαση του σημερινού συστήματος δεν μπορεί να συνεχισθεί διότι θα ανακύψουν σοβαρά ζητήματα αποτελεσματικότητος και δικαίας κατανομής του κόστους και των παροχών καθώς και μεταξύ των γενεών. Είτε θα γίνει δραστική μείωση των ασφαλιστικών παροχών είτε θα πρέπει ν’ αυξηθεί το όριο συνταξιοδοτήσεως που όμως δεν θα μειώσει το ασφαλιστικό κόστος της περιθάλψεως.
Η αναπλήρωση από εργασία του ελαχίστου επιπέδου διαβιώσεως όλων των συνταξιούχων στο 60% του ασφαλιστικού μισθού, έκανε ένα δειλό βήμα προσφάτως αλλά δεν ενετάχθη στις σκέψεις της ΕΕΠισσαρίδη. Κρίμα.