ότι αν δεν επαρκέσει η ρευστότητα των 750 δισ. ευρώ που παρέσχε στο πιστωτικό σύστημα της Ευρωζώνης, θα κάνει «ό,τι χρειασθεί» για να ξεπερασθεί η κρίση του Κινέζικου ιού.
Δεν νομίζομε ότι επιβάλλεται να γίνει τίποτε άλλο επί του παρόντος πέραν από την Τραπεζική ενοποίηση της Ευρώπης (ΤΕ). Τώρα είναι η ευκαιρία να πραγματοποιηθεί.
Η πρόταση του Ιταλού πρωθυπουργού Τζουζέπε Κόντε για έκδοση ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή από το Μηχανισμό Στήριξης, προσκόπτει σε καταστατικές δεσμεύσεις πέραν των αντιδράσεων (π.χ. της Ολλανδίας και Γερμανίας ) διότι προϋποθέτει κοινό υπουργείο Οικονομικών για την Ευρωζώνη που είναι από ανεπιθύμητο έως επικίνδυνο.
Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση ή ΕΒU είναι ώριμη σαν ιδέα και χρήσιμη για την αποκατάσταση εμπιστοσύνης στο Τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, που είναι κατακερματισμένο και ευάλωτο. Τώρα που οι Σόημπλε κι’ ο Γενς Βάιντεμαν της Μπούντεσμπανκ, έχουν σωπάσει από τον τρόμο του Κινεζικού ιού, υπάρχει η δυνατότητα της ΤΕ.
Τι σημαίνει όμως η ΤΕ και πώς θα μπορούσε να συμβάλλει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης;
Εν πρώτοις, η Τραπεζική ενοποίηση συνεπάγεται την εγγύηση των αποταμιευτικών καταθέσεων πανευρωπαϊκά ως ισχύει στις ΗΠΑ (μέχρις 250.000 $).
Είναι φανερό ότι η εγγύηση των καταθέσεων θα ενίσχυε την αποταμίευση και συνεπώς την αύξηση των κεφαλαίων που διαχειρίζονται Τράπεζες, προς όφελος της χειμαζόμενης Ευρωπαϊκής οικονομίας. Βέβαια η ενοποίηση πρέπει να γίνει υπό προϋποθέσεις!
Μία από αυτές θα ήταν ο διαχωρισμός των Τραπεζών σε αποταμιευτικές κι’ επενδυτικές που προέβλεπε ο νόμος του Φραγκλίνου Ρούσβελτ , για την μείωση των πιστωτικών κινδύνων , από την εμπειρία του Μεγάλου Κραχ (1929-32).Η σχετική νομοθεσία Γκλας-Στίγκαλ δεν επέτρεπε στις Αποταμιευτικές Τράπεζες να εκδίδουν αξιόγραφα και να διαχειρίζονται εμπορεύματα. Αντιστοίχως απαγόρευε στις Επενδυτικές να μαζεύουν καταθέσεις κάτω από το ίδιο Τραπεζικό ίδρυμα.
Τέτοιο διαχωρισμό είχε προτείνει στην Αμερική κι’ ο περίφημος «δαμαστής του πληθωρισμού» μακαρίτης Πωλ Βόλκερ και επρόκειτο να εφαρμοσθεί το 2012 αλλά την τορπίλισε ο θαυμαζόμενος υπό πολλών «πολιτικώς ορθών», πρόεδρος Μπάραγκ Ομπάμα κατ’ απαίτησιν του Τραπεζικού λόμπυ.
Το πρόβλημα του διαχωρισμού των Τραπεζών είναι αν διευκολύνει την οικονομία ή όχι. Υπό ομαλές συνθήκες την δυσκολεύει. Στην κρίση περιορίζει το κακό. Μία μέση λύση θα ήταν οι δεσμεύσεις για τις Επενδυτικές Τράπεζες να είναι υψηλές (π.χ. 20%) και τα ίδια κεφάλαια μεγαλύτερα. Άλλη ιδέα είναι να περιοριστούν τα «μπόνουσες» των Τραπεζιτών και να βελτιωθούν οι οίκοι πιστοληπτικής (ανυ)υποληψίας .
Παλαιότερα είχε προταθεί ο φόρος Τόμπιν επί των Τραπεζικών συναλλαγών που όπως κάθε φόρος , είναι αντιπαθείς. Τέλος, οι συχνές δοκιμές αντοχής των Τραπεζικών ισολογισμών προσφέρουν κάποια έγκαιρη προειδοποίηση .Όμως, μόνο 7 από τις 91 Ευρωπαϊκές Τράπεζες πέρασαν την δοκιμασία τον Μάιο 2010 μετά την Ελληνική πιστωτική κρίση που προκάλεσε το παράνομο ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ και το ΔΝΤ.
Η τότε κρίση απέδειξε ότι οι Ισπανικές και Ιρλανδικές Τράπεζες διέθεταν πολύ ολιγότερα κεφάλαια εν σχέσει με τις Ελληνικές , που τις είχε φορτώσει η ολιγωρία του Ζακ Τρισέ με κρατικά ομόλογα αλλ’ αυτό δεν εμπόδισε την … «παραδειγματική τι-μωρία» της Ελλάδος από τους Ούννους.
Απρόβλεπτα γεγονότα πάντοτε θα υπάρχουν τύπου πτωχεύσεως της Λήμαν Μπράδερς, του Κινεζικού ιού και αύριο -ποιός ξέρει – από την πτώση ενός αστεροειδούς στην Γη. Το ζήτημα είναι κατά την περίοδο της εξομάλυνσης, η μεγιστοποίηση των ωφελειών από τις Τραπεζικές πιστώσεις για την αύξηση της απασχολήσεως κι’ η άμεσος αντίδρασις στις επιπτώσεις εις περίπτωσιν εμφανίσεως ενός «Μαύρου κύκνου». Στην Ελβετία χωρίς το ευρώ, οι Τραπεζικές κρίσεις αντιμετωπίσθησαν επιτυχώς ενώ στην Ελλάδα του ευρώ κατέστρεψαν ένα Τραπεζικό σύστημα με ιστορία 180 ετών.