Οι ανταγωνισμοί αυτοί έχουν εν πολλοίς υλική βάση (αλλαγές στα ισοζύγια στρατιωτικής ισχύος, στην τεχνολογία, σε ανταγωνισμούς για φυσικούς πόρους, ενέργεια κλπ). Ωστόσο, προκύπτουν και εντάσεις, οι οποίες προέρχονται από πολιτισμικά μεγέθη, τα οποία συνήθως λειτουργούν χωρίς να γίνονται αντιληπτά. Αναφερόμαστε σε κρυφά, αλλά εξαιρετικά επιδραστικά, στοιχεία στη συμπεριφορά των γεωπολιτικών δρώντων, τα οποία προέρχονται από τον πολιτισμικό τους πυρήνα.
Το φαινόμενο αυτό είναι πολύ έντονο στη Δύση, δεδομένου ότι αυτή παραμένει ο πιο σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης του διεθνούς συστήματος, ενώ η γεωπολιτική της ταυτότητα έχει οικοδομηθεί πάνω σε χριστιανογενή θεμέλια. Θεμελιώδεις κοσμοαντιλήψεις περί χρόνου, Ιστορίας, ταυτότητας και ανάγνωσης των “Άλλων” έχουν προκύψει από τον Δυτικό Χριστιανισμό (ο οποίος είναι ένα ξεχωριστό μέγεθος από τον γνήσιο Χριστιανισμό των Ελλήνων Πατέρων) και τη μετέπειτα εκκοσμίκευσή τους διαμέσου του Διαφωτισμού, του Ουμανισμού και γενικότερα αυτού που λέμε Νεωτερικότητα. Ο γραμμικός εσχατολογικός, τελεολογικός χρόνος είναι ένα τέτοιο στοιχείο, όπως και ο μανιχαϊσμός, η δυιστική ανάγνωση του κόσμου και του εαυτού, η λατρεία της ισχύος, όπως έχει τεκμηριώσει ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος και μια σειρά από άλλα.
Όλα αυτά έχουν εισαγάγει ένα έντονα ανταγωνιστικό στοιχείο στη γεωπολιτική συμπεριφορά της Δύσης, το οποίο συνδυάζεται με μια σειρά ανταγωνιστικών αναγνώσεων του κόσμου, που χαρακτηρίζουν μη δυτικούς γεωπολιτικούς δρώντες, οι οποίες προκύπτουν από τη δική τους ιστορική πορεία και πολιτισμική ταυτότητα.
(η συνέχεια στο slpress.gr)