Όπως αναφέρει η γερμανική Κυβέρνηση, το Βερολίνο από τον Σεπτέμβριο του 2019 έχει αναλάβει ρόλο «οικοδεσπότη» μιας διαδικασίας διαβουλεύσεως, από κοινού με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρρες, και τον ειδικό απεσταλμένο του για τη Λιβύη, Γασσάν Σαλαμέ. Στόχος της διαδικασίας είναι με μια ομάδα κρατών και διεθνών οργανισμών να υποστηριχθούν οι προσπάθειες του ΟΗΕ για μια κυρίαρχη Λιβύη, καθώς και για τον κατευνασμό στο εσωτερικό της χώρας.
Το Βερολίνο απέστειλε την Τρίτη (14/1) τις προσκλήσεις στους συμμετέχοντες, αγνοώντας επιδεικτικώς το αίτημα της Ελλάδος να δώσει το παρών στη Διάσκεψη, καθώς επηρεάζεται από την παράνομη συμφωνία Σάρατζ-Ερντογάν για την οριοθέτηση της μεταξύ τους περιοχής, με πλήρη αγνόηση της Ελληνικής ΑΟΖ. Σύμφωνα με πηγές του Γερμανικού ΥΠΕΞ, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να συμμετάσχει αφού ουδείς φαίνεται να γνωρίζει τις αξιώσεις της νότια και νοτιοανατολικά της Κρήτης, αλλά και στις περιοχές που διεκδικεί η Τουρκία, ανατολικά της Ρόδου. Παρά το γεγονός ότι ο σχολιασμός του Γερμανικού ΥΠΕΞ σκόπιμα προσπαθεί να υποβιβάσει τον ρόλο της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο, εν τούτοις περιέχει μια πικρή αλήθεια, καθότι όλο το τελευταίο διάστημα η Ελληνική διπλωματία αποφεύγει επιμελώς να δημοσιεύσει έστω και ένα χάρτη που να δείχνει την οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ, βάσει των χαρτών που δημοσιεύθηκαν το 2014, όταν προκηρύχθηκε Διεθνής Γύρος παραχωρήσεων και βάσει του οποίου, Ελληνικές και ξένες εταιρείες συμμετείχαν και σήμερα δραστηριοποιούνται ερευνητικά εντός της Ελληνικής ΑΟΖ. Την ολιγωρία της κυβέρνησης πληρώνει σήμερα η χώρα μας με τον αποκλεισμό της από σημαντικές περιφερειακές διασκέψεις, όπως αυτή του Βερολίνου. Το energia.gr, έχει επανειλημμένα και, μέσω εκτενούς αρθρογραφίες του, υπογραμμίσει την ανάγκη, όπως η Ελλάδα επαναπροκηρύξει άμεσα με διεθνή διαγωνισμό τη διαδικασία Open Door τις περιοχές νότια της Κρήτης, που δεν έχουν δοθεί προς εκμετάλλευση, όπως και να προχωρήσει στην ανάθεση σεισμικών ερευνών ανατολικά και νοτιοανατολικά της Κρήτης και της Ρόδου, ώστε να σταλεί ένα ηχηρό μήνυμα στην Τουρκία αλλά και στην διεθνή κοινότητα.
Εάν η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να κάνει αυτές τις απλές, στοιχειώδεις και επιβεβλημένες κινήσεις, ας μην έχει απαιτήσεις, τα άλλα κράτη, εντός και εκτός Ευρώπης, να την σέβονται. Οι λάθος χειρισμοί της Κυβέρνησης, και του ΥΠΕΞ ιδιαίτερα, τώρα πληρώνονται πανάκριβα και η Ελλάδα τιμωρείται σκληρά αφού αδυνατεί με ένα συστηματικό και σύγχρονο τρόπο να προβάλλει τις διεκδικήσεις της επί της ΑΟΖ της. Το δόγμα “δεν παραχωρούμε και δεν διεκδικούμε τίποτα”, είναι απόλυτα ξεπερασμένο εν όψη μιας εχθρικής και αναθεωρητικής Τουρκίας, με την Κυβέρνηση να έχει ιερή υποχρέωση να υποστηρίξει τουλάχιστον τα κεκτημένα.
Αντίθετα, γίνεται φανερό ότι η Τουρκία εδραιώνει τη θέση της στην περιοχή, σε συνεργασία με τη Ρωσία, με την ανοχή, αν όχι με την προτροπή της Ευρώπης –στάση που υπαγορεύεται από αδυναμία και φόβο– και υπό το καιροσκοπικό και αδιάφορο βλέμμα των ΗΠΑ του Τραμπ. Με λίγα λόγια, ο Ερντογάν γίνεται μεγάλος «παίκτης» γεωπολιτικών ανακατατάξεων στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο, η δε Τουρκία αποκτά status περιφερειακής υπερδύναμης. Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά δημιουργούν την αίσθηση ότι για τη Δύση, δηλαδή για τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα ανήκει στη Μέση Ανατολή και όχι στην Ευρώπη και την παραδίδουν στο έλεος της Αγκύρας.
Ενδεχομένως να ακούγονται υπερβολικά τα παραπάνω. Όμως, σε τέτοιο συμπέρασμα οδηγούν τα τελευταία γεγονότα. Ο Ερντογάν και ο Πούτιν, που ο ένας στηρίζει τον Σαράζ και ο άλλος τον Χαφτάρ, ήλθαν για άλλη μια φορά σε συνεννόηση, κατά τη συνάντησή τους στην Άγκυρα και έπειτα από συνομιλίες των αντίστοιχων υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας στη Μόσχα. Στο πλαίσιο της δικής τους συνεννόησης έβαλαν τους δύο Λίβυους ηγέτες να δεχθούν μια εκεχειρία, έστω και εύθραυστη. Παράλληλα, η Μέρκελ μάλλον αποδέχθηκε τη ρωσοτουρκική πρωτοβουλία, αλλά και έτσι ακριβώς να μην είναι, η δική της πρωτοβουλία, να οργανώσει στο Βερολίνο διάσκεψη εμπλεκομένων στη Λιβύη, περιλαμβάνει τον Ερντογάν, όχι όμως την Ελλάδα.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Ερντογάν κατάφερε να είναι πανταχού παρών, να θεωρείται βασικός παράγων στις όποιες εξελίξεις στη Λιβύη, να τον αντιμετωπίζουν ως «παίκτη» μεγάλης εμβέλειας στις γεωπολιτικές αναπροσαρμογές, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή. Κατ’ επέκταση, πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι ο προστατευόμενός του, Σαράτζ θα επιβιώσει και επομένως θα συνεχίσουν να ισχύουν οι συμφωνίες και τα μνημόνια περί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ που η Άγκυρα έχει υπογράψει μαζί του.
Άγνωστο παραμένει αν η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική πολιτική τάξη βλέπουν άλλα σενάρια, που δεν τα βλέπει ο μέσος πολίτης, ή δίνουν διαφορετικές ερμηνείες, όμως οι επικλήσεις του διεθνούς δικαίου δεν μοιάζουν αρκετές για να ανακόψουν την τουρκική προκλητικότητα.
Για αυτό είναι καιρός η Ελληνική πολιτεία να ξυπνήσει, επιτέλους, από τον βαθύ λήθαργο στον οποίο έχει περιπέσει εδώ και χρόνια, και να εισέλθει στο πεδίο της δράσης, διεκδικώντας έμπρακτα (με χάρτες και ανάλογες παρεμβάσεις) αυτά που δικαιούται βάσει του Διεθνούς Δικαίου.