Η τουρκική ελίτ λειτουργεί ανέκαθεν με προβλέψιμο τρόπο. Προειδοποιεί πάντα για τα όσα μέλλει να πράξει. Το πρόβλημα δεν είναι όμως η Τουρκία και το αναθεωρητικό κατεστημένο της, αλλά οι γείτονές της που αδυνατούν, το ίδιο προβλέψιμα κατ’ αντιστοιχία, να ανταποκριθούν στις περιστάσεις.
Καταφανώς, από τη στιγμή που καμία εκ των δύο κατά φαντασία γειτόνων, Τουρκία και Λιβύη, δεν έχει ενεχειρίσει στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ, επίσημο έγγραφο με τις συντεταγμένες των «θαλασσίων δικαιοδοσιών» που ορέγονται και οι οποίες καθορίστηκαν πάνω στο σκεπτικό «παίρνω το γιαταγάνι μου και κόβω στη μέση την απόσταση που μας χωρίζει» –η γνωστή μέθοδος καθορισμού ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας με βάση τη μέση γραμμή- η τελευταία ενέργεια των Τούρκων δεν μέλλει να αποφέρει κάποιο απτό αποτέλεσμα. Η απόπειρά τους να κατασχέσουν ελληνικές θαλάσσιες περιοχές, θα καταπέσει σε όλα τα νομικά επίπεδα και αυτό το γνωρίζουν.
Άλλη είναι η στόχευση της Άγκυρας και όχι το τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, νοτιοανατολικά της Κρήτης. Απλώνοντας, ως συνήθως, τον τραχανά των απαιτήσεών της, όσο ακραίες και αν φαντάζουν, διεκδικεί από το τίποτα να πάρει -ακόμα- κάτι.
Ο κεντρικός στόχος της είναι η Κύπρος και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν ανακαλυφθεί εκεί. Αυτό την καίει ξεκάθαρα. Εκεί έχει στείλει τα πανάκριβα γεωτρητικά και ερευνητικά πλοία της. Όχι στην Γαύδο. Και το κάνει, εκβιάζοντας την Ελλάδα, που χειραγωγεί επί δεκαετίες, κατά το...βαράω το σαμάρι για να ακούσει ο γάιδαρος!
Το γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ανέχονται επί δεκαετίες τα κορδελάκια της Άγκυρας είναι το μέγα θέμα. Ορισμένοι ομιλούν για «φιλλανδοποίηση» της χώρας μας, άλλοι για την ανάγκη να τα "βρούμε" με τους Τούρκους. Ποτέ δεν ακούσαμε, όμως, κάποιον να λέει: «αναλαμβάνω πρωτοβουλίες για να αναγκάσω την Άγκυρα να τρέχει εκείνη πίσω από τις εξελίξεις». Το ακούσαμε;
Η Ελλάδα λειτουργεί, δυστυχώς, ως μια αόρατη κρατική οντότητα που βολεύεται να ζει διαρκώς υπό τη σκιά ορατών, εξ’ ανατολών, κινδύνων.