διάστημα που φέρνει αλλαγές σε σχέση με τις ΑΠΕ είναι σημαντικό. Ωστόσο, φορείς εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους επί των άρθρων και μένει να φανεί εάν μέχρι τέλος του μήνα, που υπολογίζεται η ψήφιση του νομοσχεδίου θα υπάρξουν τροποποιήσεις.
Ειδικότερα, από τις σημαντικότερες επισημάνσεις που διατυπώθηκαν κατά τη διάρκεια της διαβούλευσης επί του νομοσχεδίου είναι οι παρατηρήσεις του Συνδέσμου Παραγωγών Ενέργειας με Φωτοβολταϊκα – ΣΠΕΦ σε σχέση με τη ρύθμιση για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε εκτάσεις υψηλής παραγωγικότητας σταθμών ισχύος μικρότερης ή ίσης του 1 MW. Όπως έχει διατυπωθεί στο νομοσχέδιο η εγκατάσταση των σταθμών δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1% του συνόλου των καλλιεργούμενων εκτάσεων της κάθε περιφερειακής ενότητας. Η ρύθμιση αυτή σύμφωνα με τον σύνδεσμο επιλύει εν μέρει το πρόβλημα, καθώς από την άλλη πλευρά αποκλείει την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σταθμών μεγαλύτερης ισχύος.
Συνεπώς, επισημαίνει «είναι πρακτικά αδύνατο να επιτευχθούν οι κλιματικοί και ενεργειακοί στόχοι του 2030 χωρίς την εγκατάσταση και σταθμών μεγάλης ισχύος». Παράλληλα, αναφέρει την περίπτωση της Θεσσαλίας, η οποία όπως τονίζει ο σύνδεσμος «διαθέτει μεγάλες εκτάσεις που θα χαρακτήριζε κανείς υψηλής παραγωγικότητας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (2017), το σύνολο των καλλιεργούμενων εκτάσεων στη Θεσσαλία καταλαμβάνει έκταση 4.186.824 στρεμμάτων, ενώ 249.127 επιπλέον στρέμματα τελούν σε αγρανάπαυση 1-5 ετών. Το 1% των καλλιεργούμενων εκτάσεων αντιστοιχεί σε 41.868 στρέμματα. Μέχρι σήμερα, έχουν εγκατασταθεί στη Θεσσαλία 1.334 φωτοβολταϊκοί σταθμοί συνολικής ισχύος 265 MW (όλοι τους σχεδόν την περίοδο 2011-2013). Εκείνη την περίοδο, με βάση τη διαθέσιμη τεχνολογία φωτοβολταϊκών, 1 MW καταλάμβανε περίπου 15-20 στρέμματα (ανάλογα με τη φύση και τη μορφολογία του γηπέδου). Με 20 στρέμματα ανά MW, οι υπάρχοντες σταθμοί καταλαμβάνουν περίπου 5.300 στρέμματα. Η σημερινή τεχνολογία των φωτοβολταϊκών επιτρέπει την εγκατάσταση 1 MW σε 10-13 στρέμματα (και η τάση είναι να περιοριστεί περαιτέρω η απαιτούμενη έκταση). Συνεπώς, για να καλυφθεί το όριο του 1% στη Θεσσαλία, θα πρέπει να εγκατασταθούν ακόμη 2,81-3,66 GW (μέσος όρος 3,23 GW), κάτι φυσικά αδύνατο αν περιοριστούμε σε έργα μέχρι 1 MW αποκλείοντας τα έργα μεγαλύτερης ισχύος».
Επιπλέον, επισημαίνει το ζήτημα με την κατάσταση των δικτύων, ιδίως αυτών της Μέσης Τάσης. «Ως γνωστόν, συστήματα έως 8 MW συνδέονται κατά τεκμήριο στη Μέση Τάση. Αν τα συστήματα αυτά δεν εγκατασταθούν κοντά σε υφιστάμενα δίκτυα Μέσης Τάσης (που συνήθως βρίσκονται κοντά σε κατοικημένες περιοχές) και “εξοβελιστούν” σε απομακρυσμένες μη γεωργικές περιοχές, ο μόνος τρόπος για να συνδεθούν πλέον θα είναι με κατασκευή υποσταθμού για σύνδεση στην Υψηλή Τάση, κάτι που δεν είναι οικονομικά βιώσιμο για σταθμούς αυτού του μεγέθους. Ουσιαστικά λοιπόν, βάζοντας περιορισμό στο 1 MW, αποκλείουμε από την αγορά πολλούς σταθμούς μεσαίου μεγέθους. Όσο για τους μεγαλύτερους σταθμούς που συνδέονται στην Υψηλή Τάση, είναι αυτοί που όχι μόνο θα βοηθήσουν στην επίτευξη των εθνικών στόχων για το 2030, αλλά και που μειώνουν το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας για τους καταναλωτές (λόγω οικονομίας κλίμακας και χαμηλότερου κόστους παραγωγής)», παρατηρεί.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του συνδέσμου παραγωγών αυτοπαραγωγών Φωτοβολταϊκών «Στέγη» κ. Μάριος Δράμαλης σημειώνει αναφορικά με τη βιομάζα πως «θα πρέπει να καταργηθεί η διάταξη Φάμελλου που φωτογραφικά έβαζε όριο 30 χιλιομέτρων σε μονάδες Βιομάζας , για την εύρεση πρώτης ύλης όταν είναι εγκατεστημένη η μονάδα σε χωράφι υψηλής παραγωγικότητας». Σημειώνει δε ότι «πρέπει να επιτρέπεται η εισαγωγή πρώτης ύλης για έργα Βιομάζας από την Ευρωπαϊκή ένωση , έτσι πιστεύω θα δημιουργηθεί αγορά και στην Ελλάδα για πρώτη ύλη Βιομάζας, που αυτή την στιγμή δεν υπάρχει και θα υπάρχει και υγιής ανταγωνισμός για την προμήθεια της στους παραγωγούς οι οποίοι θα εξαρτώνται και άμεσα από την προμήθεια της για να λειτουργήσουν οι μονάδες τους».