Είναι γνωστή η επιθυμία της κυβερνήσεως για νέες επενδύσεις, γεγονός παράδοξο, αν συνδιασθή με την τύχη του Καζίνο της Πάρνηθος. Εδώ γίνεται μία αποεπένδυση πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Κατασκευασμένο το 1961, από τον διάσημο αρχιτέκτονα Μυλωνά συγκέντρωσε τότε τα πυρά του αντικαραμανλισμού ως ένας ακόμη 

αρχοντοχωριατισμός σε μία Αθήνα που δεν είχε ακόμη επουλώσει τις πληγές της από τον πόλεμο.

Εν τούτοις, η ιδέα είχε κάποια αξία. Τω καιρώ εκείνω, πλήν των ελαχίστων χαρτοπαικτών, οι λιτοδίαιτοι Αθηναίοι δεν κινδύνευαν να καταληφθούν από το πάθος της πόκας και του Μπλάκ-Τζάκ, ενώ τα παιχνίδια της ρουλέτας τα ήξευραν μόνο από την «αν-σεβάλ» οδήγηση των ελαχίστων ΙΧ στους Αθηναϊκούς ασφαλτόδρομους. Το κέρδος ήταν «της Τουριστικής ανάπτυξης»…

Σήμερα, με τα εθιστικά τυχερά παίγνια-προγνωστικών και το διαδίκτυο «καθ’ άπασαν την χώραν», έχουν εξοικειωθεί οι κάτοικοι της Αττικής – περίπου 5 εκατομμύρια μαζί με τους λαθρομετανάστες της φράου Μέρκελ, με το αέναο κυνήγι της τύχης. Τότε, ελπίζετο απ’ τον «εθνάρχη» να προσελκύσει το καζίνο της Πάρνηθος ένα ελαχιστο ποσοστό ξένων-τουριστών από το Μόντε Κάρλο. Οπότε θα είχε το καζίνο μία μικρά προστιθεμένη αξία (το συνάλλαγμα).

-Ματαίως.  Οι πελάτες του Μόντε Κάρλο το σνομπάρισαν, το κράτος με τον αμαρτωλό  ΕΟΤ ανέλαβε την εκμετάλλευση και εκεί ανδρώθη, για πρώτη φορά, ο «τουριστικός συνδικαλισμός». Με τα πολλά (συσσωρευμένες ζημίες), σε κάποια βραχύβια αναλαμπή της ιδιωτικοποίησης επί Πασόκ, ένας δεξιός εξωμότης ανέλαβε να πωλήσει το καζίνο με το ξενοδοχείο. Χάλασε τότε ο κόσμος και τελικώς το ανέλαβε με πολιετή μίσθωση μία πολυεθνική εταιρία, με αντιπαροχή το Καζίνο της Θεσσαλονίκης. Το δικαιολογητικό επιχείρημα της μεταστάσεως της χαρτοπαικτικής πανώλης στην συμπρωτεύουσα ήταν «να μην τρέφουμε τους «Σκοπιανούς» με τα καζίνα τους στην Γευγελή. Έπεσε κι’ η απαραίτητη «μίζα» αλλά «η Πάρνηθα» δεν έλεγε να γίνη επικερδής. Εχρειάζετο επενδύσεις.

Πράγματι, η ξένη εταιρία ανακαίνισε το κτίριο , κατασκεύασε ένα τέλειο τελεφερίκ και διώροφο γκαράζ για τις χιονοσκεπείς ημέρες του χειμώνος. Αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Μάρκετινγκ, το καζίνο δεν αποφέρει την προσδοκωμένη απόσβεση του κεφαλαίου και μόνο το εστιατόριο μαζεύει κόσμο -  κυρίως εγχώριο μέσου και χαμηλού εισοδήματος.

Αιφνιδίως, «έπεσε στο τραπέζι», που θα έλεγε ο Γιωργάκης Παπανδρέου, η «αναπτυξιακή ιδέα» της ιδρύσεως Καζίνο στο «μητροπολιτικό πάρκο» του Ελληνικού» (Κ.Σημίτης). Με «ιδιωτικές επενδύσεις, επί 4000 στρεμμάτων» (Κ.Μητσοτάκης). Την νέα «μεγάλη ιδέα» ενεκοπλώθησαν αμέσως διάφοροι ραντιέρηδες και ήδη το επενδυτικό «όνειρο» του Ελληνικού άρχισε να υλοποιείται με επίκεντρο ένα τύπου Λάς Βέγκας ουρανοξύστη - καζίνο, μεγάλο εμπορικό κέντρο και βίλλες πολυτελείας «γι’ Άραβες σεΐχηδες» με την χρυσή βίζα. Θα επενδυθούν περί το 1,5 δισ. ευρώ (από τις Ελληνικές Τράπεζες) και έτσι «θα ξεκινήσει η βραδυπορούσα ανάπτυξη» (Γεωργιάδης).

-Και το ξενοδοχείο-καζίνο  της Πάρνηθας τι θα απογίνει;

Η ανάδοχος εταιρία «εξασφάλισε» να μετακομίσει το καζίνο στο … Μαρούσι (εύκολη η πρόσβαση για τους ιθαγενείς «σεΐχηδες»), η τοπική κακοδιοίκηση εποφθαλμιά να αναλάβει το ξενοδοχείο της Πάρνηθας (και μετ’ ού πολύ να το κλείσει;) και η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στους διαπορούντας : «διπλή η επένδυση στα καζίνα Ελληνικού, Μαρουσίου και με την «αξιοποίηση της πολυτιμότερης περιοχής της Μεσογείου, θ’ αντιμετωπίσουμε την …Ανεργία»!

-Εύγε, ακόμη κι’ αν καταστρέφεται οριστικώς ο αεροδιάδρομος του Ελληνικού, ο δεύτερος που χρειάζεται επειγόντος  η πρωτεύουσα, αν υποβαθμίζεται ένας αναγκαίος πνεύμων, αν επαναλαμβάνεται και πάλι το άθλιο μοντέλο της αστικής υπερανάπτυξης, με περαιτέρω συγκέντρωση πληθυσμού σε μία ανεξέλεκτη μητρόπολη, όπου ήδη διαβιοί το 50% της χώρας.

Και το κυριότερο: Τα καζίνα Ελληνικού και (Α)Μαρουσίου) στερούνται του βασικού στοιχείου κάθε παραγωγικής επενδύσεως που είναι η ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗ ΑΞΙΑ. Δεν παράγουν «προϊόν», το εισόδημα που προκύπτει μετά τις αποσβέσεις παγίων, εισπράττουν οι ανάδοχοι (και εξάγεται), η παραγομένη «αξία» αφαιρείται από τον εγχώριο πληθυσμό και το μόνο «κέρδος» είναι οι μισθοί και ασφαλιστικές εισφορές ενός χαμηλομίσθου προσωπικού «γκρουπιέρηδων» και υπηρετών «πολυτελείας.

Τι απομένει στον τόπο: Τ’ απορρίμματα των «σεΐχηδων» στο Γραμματικό και η μόλυνση της ατμοσφαίρας - ήδη είναι επιβαρυμένης με τις αεροπορικές απογειώσεις κάθε λεπτό της ώρας, απ’ το μονοπολικό αεροδρόμιο των Σπάτων (του Στ. Μάνου), πάνω από το διάσελο Πάρνηθος-Πεντέλης.