Στον αντίποδα της αντιλήψεως Τραμπ είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση – ένα σύστημα που επιμένει να κινείται εντός ασφυκτικού νομοκρατούμενου θεσμικού πλαισίου, που την ωθεί διαρκώς σε πλήρη ακινησία και αποτελμάτωση πολιτική. Η ενωμένη ούτως ειπείν Ευρώπη είναι ένα «απέραντο συζητητήριο», όπου ο στόχος του εταιρικού διαλόγου είναι ο αποκλεισμός της δράσεως, διότι τα ανακλαστικά σε όσα συμβαίνουν ακόμη και στον άμεσο περίγυρο των ζωτικών της συμφερόντων είναι περίπου ανύπαρκτα.
Εις επίρρωσιν των γενικών παρατηρήσεων που διατυπώθηκαν προηγουμένως, αρκεί μια επιπόλαιη ανάγνωση της δηλώσεως του προέδρου Τραμπ για την αποχώρηση του στρατού των ΗΠΑ από τη Συρία, με την οποία καθιστά σαφές ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα πολεμούν «εκεί όπου έχουν όφελος και μόνον για να νικήσουν».
Αυτό ήρκεσε για να αρχίσει η τουρκική αεροπορία να πλήττει στόχους Κούρδων στη βορειοανατολική Συρία μετά την αποχώρηση αμερικανικών δυνάμεων από την περιοχή, ενώ, στη συνέχεια, απευθυνόμενος ο Αμερικανός πρόεδρος στον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε πως η επίθεση στη βόρεια Συρία ήταν «κακή ιδέα».
Και καλά, ο κ. Τραμπ διαχειρίζεται μια γεωπολιτική κρίση ωσάν να πρόκειται για μια «επιχειρηματική διαπραγμάτευση», όπου οι εμπλεκόμενοι εκθέτουν διαρκώς προτάσεις και επιχειρήματα έως ότου επιτευχθεί μια συμφωνία «κοινού συμφέροντος». Το θέμα είναι ότι η θεσμική Ε.Ε. εξέδωσε ανακοίνωση περιεχομένου φιλολογικού, αν και η Συρία εμπίπτει στην περιοχή αμέσου συμφέροντός της, λόγω του μεταναστευτικού προβλήματος, και δεδομένου ότι η όλη αναστάτωση στη Μεσόγειο –Λιβύη και Συρία– οφείλεται αρχικώς σε γαλλική πρωτοβουλία. Δηλαδή, χάος...
(του Κώστα Ιορδανίδη, από την εφημερίδα «Καθημερινή», 10/10/2019)