το περασμένο Σαββατοκύριακο, με ιρανικής κατασκευής «κηφήνες» (drones) –είναι πλέον διαπιστωμένο όπως και η γεωπολιτική αναβάθμιση του Ιράν– θέτει ένα δίλημμα για την εξωτερική πολιτική της χώρας μας: είναι με την Αμερική και το Ισραήλ ή με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν; Ως συνήθως, η ελληνική διπλωματία αποφεύγει τις κακοτοπιές και τα τρωκτικά Γεωπολιτικά Ινστιτούτα δεν εκφράζονται σαφώς επί τρεχόντων ζητημάτων, παρά με γενικολογίες. Στις σχέσεις όμως με το Ιράν ανακύπτει μία διχοστασία ευρυτέρας σημασίας. Ακολουθούμε φιλοαμερικανική πολιτική ή πειθαρχούμε στα κελεύσματα του Βερολίνου;
Η Γερμανία, ως γνωστόν, διατηρεί μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στο Ιράν και εφαρμόζει τη συμφωνία για τα πυρηνικά του, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες απεσύρθησαν της συμφωνίας που είχε υπογράψει ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του Ισραήλ.
Βεβαίως, η Ελλάς είναι άσχετη με την αμφιλεγομένη αυτή συμφωνία, αν και θα έπρεπε ν’ ανησυχεί μήπως το σιητικό Ιράν αποκτήσει πυρηνικά όπλα, δεδομένης της στενής σχέσεως του με την Τουρκία, αλλ’ αυτή είναι «μια άλλη ιστορία» που θα έλεγεν ο Κήπλινγκ. Αλλού είναι «το ψωμί».
Ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης μεταβαίνει οσονούπω στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση των κρατών-μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όπου θα συναντήσει –φημολογείται- τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος, ως γνωστόν, δεν «μασάει τα λόγια» και ενδεχομένως θα του ζητήσει να διευκρινήσει που εντάσσεται; Με την Αμερική ή με το Ιράν;
Λίγο αργότερα, στις 6 Οκτωβρίου ε.έ , θα έλθει εις Αθήνας ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάϊκ Πομπέο , οποίος συζητών την «αμοιβαία στρατηγική σχέση» με την Ελλάδα είναι πιθανόν να επαναθέσει το ζήτημα. Πρώτη πρακτική συνέπεια της συμφωνίας θα είναι η διακοπή των εισαγωγών ιρανικού πετρελαίου (σ.σ.: η Ελλάς εξηρέθη των αμερικανικών κυρώσεων πέρυσι) και η αναζήτηση άλλων πηγών προμηθείας αργού.
Η επομένη επίπτωση θα είναι στις σχέσεις με το Ισραήλ, του οποίου ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου ενδέχεται να αναλάβει εκ νέου μετά τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές, προς μεγάλην απογοήτευσιν των εκασταχού αριστερών.
Η Ελλάς έχει ανάγκη, στην παρούσα φάσιν, της υποστηρίξεως του Ισραήλ και της Αμερικής ως μόνου πρακτικού αναχώματος κατά της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο και των ερευνών υδρογονανθράκων στα ελληνικά χωρικά ύδατα (Καστελόριζο) και την ΑΟΖ του Καρπαθίου πελάγους.
Όταν θα συναντήσει τον Τούρκο πρόεδρο, Ταγίπ Ερντογκάν, στη Νέα Υόρκη, καλόν θα είναι ο κ. Μητσοτάκης να βασίζεται στο αντίπαλον δέος των Νεοθωμανών και να του υπενθυμίσει ότι η Ελλάς έχει καλή πολεμική αεροπορία και δεν είναι μόνη στη Μεσόγειο Θάλασσα.
Η αναθέωρηση των ελληνοϊρανικών σχέσεων έχει κι ένα ιστορικό προηγούμενο. Όταν το 393 π.Χ. ο βασιλιάς της Σπάρτης Ανταλκίδας έκαμε τη διαβόητο Ανταλκίδειο ειρήνη με τους Πέρσες, έλαβε μεγάλα ποσά χρημάτων για την ανασυγκρότηση του σπαρτιατικού στόλου αλλ’ ανεγνώρισε την περσική κυριαρχία εφ’ απάσης της Μικρασιατικής ηπείρου και της Κύρου.
Ελπίζομε να μην επαναληφθή η ιστορία, όχι να μην πουν οι σύμμαχοι της Ελλάδος το περίφημο «Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα;» του Κωνσταντίνου Καβάφη, για το επίγραμμα των δώρων του Μεγ. Αλεξάνδρου στον Παρθενώνα, αλλά γιατί ο Ανταλκίδας είχε κακό τέλος: Όταν οι Πέρσες πήγαν με τους Θηβαίους, αυτοκτόνησε.