Τινές μάλιστα απέδωσαν την ενέργεια στις ιδεολογικές καταβολές αμετανοήτων κομμουνιστών , πού έλκουν της καταγωγή των απευθείας από τον Νίκο Ζαχαριάδη , ο οποίος ως γνωστόν , μετά την ήττα του στον Γράμμο και το Βίτσι , τον Αύγουστο του 1949 από τον εθνικό στρατόν,ανεκοίνωσε στις Πρέσπες (εξ ων και ο συνειρμός) ότι «έθεσε το όπλο παρα πόδα» και θα συνέχιζε τον αγώνα στο εσωτερικό , με την κατάληψη του κράτους των δημοσίων υπαλλήλων , των πανεπιστημίων , της τέχνης και της παραπληροφορίας – όπερ και τελικώς εν μέρει επετεύχθη μετά εβδομήκοντα έτη.
Ήδη , όμως αποδεικνύεται από διάφορα δημοσιεύματα ότι η «συμφωνία των Πρεσπών» υπήρξε προϊόν πολιτικήςσυναλλαγής μεταξύ της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης , του προέδρου της Κομμισσιόν Ζαν-Κλωντ Γιουνγκέρ και της Γερμανίδος καγκελαρίου ΆγκελαςΜέρκελ, που εζήτησαν από τον σ.Τσίπρα και επέτυχαν παραχωρήσεις στο ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας με την παροχή πιστώσεως 30 δις. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητος, για την χρηματοδότηση του τετάρτου μνημονίου. Ένα είδος πολιτικού γραμματίου που υπέγραψε προθύμως ο σ. Τσίπρας.
Για την συνέπεια που επέδειξε εν συνεχεία στην εξόφληση του γραμματίου,απέσπασε τον θαυμασμό του αλήστου μνήμης Γερμανού υπουργού Οικονομικών και νυν προέδρου της Μπούντεσταγκ (Βουλής) Βόλφγκανγκ Σόημπλε, ότι ο σ.Τσίπραςεπέδειξε αρετές ενός Statesmanκαι απέμπλεξε την διαμάχη για την ονομασία της Μακεδονίας με τους Σκοπιανούς.
Το θέμα δεν είναι «ο χαρακτήρ του Δημάρατου»… «όταν τα πράγματα τον δείχνουν φανερά /που οι Έλληνες θα βγούνε νικητές»(*) αλλά πώς θα χειρισθή την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών , ο νέος πρωθυπουργός:
Εάν την τηρήσει ,θα βρει μπροστά του το πανελλήνιον αίσθημα αποδοκιμασίας της συμφωνίας και τα άπειρα προβλήματα εφαρμογής της, μεταξύ των οποίων την αναγνώριση «μακεδονικής μειονότητας» στην βόρειο Ελλάδα.
Εάν την καταγγείλει θα τύχει δυσφορίας των ισχυρών «συνεταίρων μας» που ξέρουν να υπονομεύουν πάσαν Ελληνική κυβέρνηση μετά από εκείνην του Αλεξάνδρου Παπάγου το 1954 , όταν αθετούν τα συμφωνηθέντα.
Εν τούτοις , υπάρχει σειρά διεθνών συνθηκών που κατηγγέλθησαν και δεν παρήγαγον αποτελέσματα .Από της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου μέχρις και των Σεβρών κλπ. Σημασία έχει το πώς θα ακυρωθή η συμφωνία των Πρεσπών.
Εν πρώτοις , η συμφωνία είναι αποδεδειγμένως παράνομη. Συνήφθη εν παραβύστω και απέσπασε μόλις 153 ψήφους στην αβουλή έναντι 180 που απαιτεί το σύνταγμα για τις διακρατικές συμφωνίες.
Δεύτερον δεν ερωτήθη ο Ελληνικός λαός αν και είχε φανεί ότι ήταν αντίθετος. Η λαϊκή κυριαρχία παρέχει την έξοδο από την συμφωνία.Εάν η νέα κυβέρνηση ζητήσει την γνώμη του , ο Ελληνικός λαός μ’ ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ , θα παράσχει την αναγκαία νομιμοποίηση για την τήρηση ή την απόρριψη της.Κανείς δεν μπορεί τότε να την κατηγορήσει ότι στερείται δημοκρατικής statesmanship.
(*) Στο ποίημα του 1921 , «Ο Δημάρατος» , ο Κων/νος Καβάφης περιγράφει πώς ο γιός του Αρίστωνος έγινε υπηρέτης του Ξέρξη και ματαίως έδινε συμβουλές πώς «να κάνουν για να κατακτήσουν (οι Πέρσες) την Ελλάδα». Οι συμπτώσεις ταιριάζουν με το σήμερα. Βλ. σχ. εκδόσεις «Ερμείας» , 2004 , σελ. 128.