Το πρώτο ΠΝ είναι ιδέα του αντιπροέδρου Ματέο Σαλβίνι που επιχειρεί να δημιουργήσει ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών, όπως εκείνο με τα IOU του «Γιάνη» Βαρουφάκη το 2015. Το σχέδιο που αποσκοπούσε να διευκολύνει την έξοδο από την ευρωζώνη.
Ο Σαλβίνι επιθυμεί να χρηματοδοτήσει με ΠΝ τις επενδύσεις παγίου κεφαλαίου στην Ιταλία με δανεικό χρήμα χωρίς να θεωρηθή τούτο δημόσιο χρέος.
Το Ιταλικό πλάνο προσιδιάζει με τα Αμερικανικά T-bills (έντοκα γραμμάτια του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ) με την βασική διαφορά ότι το Ιταλικό ΠΝ δεν είναι διαπραγματεύσιμο στις Τράπεζες. Όπως είπε ο άκρως ενοχληθείς πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης Μάριο Ντράγκι, «η πρόταση είτε υπονοεί την κυκλοφορία νέου νομίσματος – οπότε είναι παράνομη – είτε απλώς αυξάνει το Ιταλικό δημόσιο χρέος».
Το επίσημο χρέος της Ιταλίας είναι 2.373 δις. ευρώ, το υψηλότερο στην ευρωζώνη και όχι το Ελληνικό εξωτερικό χρέος που υπολογίζεται κοντά στα 350 δις. ευρώ.
Οι Ιταλικές Τράπεζες, όπως η ΓΙΟΥΝΙΚΡΕΝΤΙΤ και η ΒΡΜ βαρύνονται εξάλλου με ένα άλλο τέχνασμα παραλλήλων αλλ’ αφανών πληρωμών: την αγορά και πώληση υπερτιμολογημένων αδαμάντων στους πελάτες των αλλ’ αυτό «είναι μία άλλη ιστορία, που θα έλεγε ο Κήπλινγκ.
Ο ιδρυτής της Φέησμπουκ Mark Zuckerberg σκοπεύει ν’ αξιοποιήσει στα τέλη του έτους το τεράστιο πελατολόγιο του με την κυκλοφορία ενός νέου «κρυπτονομίσματος», του «Λίμπρα». Πρόκειται για ένα νέο σύστημα πληρωμών για τις «πλατφόρμες» του Φέησμπουκ.
Όσον αφορά την επαναφορά της πάλαι ποτέ Ιταλικής λιρέττας από την «Μαφία», η πληροφορία ερευνάται αστυνομικώς αλλά το ερώτημα είναι πώς οι μαφιόζοι μετατρέπουν το πιστωτικό τους υπόλοιπο σε ευρώ;
Άπαντα τα παράλληλα νομίσματα, όπως το γνωστό (και υπερτιμημένο προσφάτως) «Μπίτκοην» είναι υποπροϊόντα της προσπάθειας των κυβερνήσεων να ελέγξουν τις μεταφορές κεφαλαίων μετά την «Ενάτη Σεπτεμβρίου», προφανώς υπό των τρομοκρατών αλλά η μπάλα πήρε και τα διαφεύγοντα την εφορία ιδιωτικά κεφάλαια του παγκοσμίου Τραπεζικού συστήματος.
Έτσι, διάφοροι ευφυείς (Κραίγκ Ραϊτ;) επενόησαν τα κρυπτονομίσματα για αφανείς πληρωμές χωρίς κανονισμούς, φόρους και εγγυήσεις. Η ιστορία των ΠΝ είναι τόσον παλαιά όσον και η χρήση του Ρουμίου στην Αυστραλία ως μέσου πληρωμών όταν το 1815 η Αγγλία έκοψε την μισθοδοσία των αποίκων σε λίρες, σελίνια, πέννες και φαρδίνια.
Σήμερα, το κίνητρο είναι καθαρώς κερδοσκοπικό. Καθώς η Αμερικανική κεντρική Τράπεζα (ΦΕΝΤ) άφησε ανέγγικτα τα χαμηλά επιτόκια και ο εν αποχωρήσει διοικητής της ΕΚΤ σινιόρε Μάριο εφάνη έτοιμος για μία νέα πιστωτική χαλάρωση πολλούς επενδυτές απασχολεί η απόδοση των ομολόγων εις χείρας των.
Ως γνωστόν, η αξία ενός ομολόγου συνδέεται άμεσα με το επικρατούν επιτόκιο. Αυξάνεται όταν έχομε πτώση επιτοκίων και μειώνεται όταν αυξάνονται. Τα μακροπρόθεσμα ομόλογα είναι περισσότερον ευαίσθητα στις μεταβολές των επιτοκίων απ’ ό, τι τα βραχυπρόθεσμα. Αν αγοράσετε ένα 10ετές ομόλογο όταν το επιτόκιο είναι 2,5% και αυτό μειωθή κατά μισή ποσοστιαία μονάδα, τότε η αξία του ομολόγου θα αυξηθή.
Η πορεία των επιτοκίων ακολουθεί την συγκυρία. Οικονομική επέκταση συνεπάγεται άνοδο των επιτοκίων, ύφεση, πτώση. Όταν όμως, το χρέος μιας χώρας ως της Αμερικής αυξάνεται ταχέως, τότε η ισοτιμία του νομίσματος επηρεάζεται από τους φόβους των επενδυτών.
Όταν λχ. οι ανισορροπίες της Ευρωζώνης (ΤΑΡΓΚΕΤ2) ανέρχονται στα 920 δις. ευρώ και το μεγαλύτερο χρεωστικό υπόλοιπο το φέρουν οι Ιταλοί και οι Γάλλοι , τότε οι πιστωτές, οι Γερμανοί αρχίζουν κι ανησυχούν και ψάχνουν για εναλλακτικές επενδύσεις, σε χρυσό (σε μεγάλη άνοδο χθες), διαμάντια – και γιατί όχι;- «Μπίτκοην» και τ’ άλλα «παράλληλα νομίσματα».