Ξεκίνησε να διαμαρτύρεται, ολομόναχη, έξω από το κοινοβούλιο στην Στοκχόλμη και όπως συμβαίνει μετά, με όλα τα θαύματα που έχουν καταγραφεί στα χρονικά του ανθρώπου, βρέθηκε να ηγείται μιας λαοθάλασσας Ευρωπαίων συνομίληκών της –και όχι μόνο-, να έχει ήδη προταθεί για το Νομπέλ Ειρήνης, ως σύμβολο της πάλης και των αγώνων της νέας παγκοσμιοποιημένης γενιάς κατά της αλλαγής του Κλίματος και να την «προσκυνούν», πρωθυπουργοί, κυβερνήσεις, πολιτικοί, ο Πάπας, ΜΚΟ και το σύνολο των ΜΜΕ, ενώ η μητέρα και ο πατέρας της πρόλαβαν, μέσα σε λίγους μήνες, να εκδώσουν βιβλίο για τη δράση και τη ζωή της, που γίνεται ανάρπαστο.
Η Γκρέτα αποκρούει μετά βδελυγμίας τις φήμες πως είναι η «μπροστινή», ομάδων άσκησης πίεσης και υποστηρίζει πως η οικογένειά της χρηματοδοτεί εξ ολοκλήρου τις περιοδείες της -αποκλειστικά με τρένο, επειδή το αεροπλάνο ρυπαίνει- ανά την Ευρώπη, ακόμη και σε βάρος των σχολικών υποχρεώσεών της.
Τα καινοφανή, έωλα και ανερμάτιστα μαζικά κινήματα, από το «Δεν Πληρώνω», μέχρι το «Απεργία για το Κλίμα», καθώς και οι βαρύγδουπες δηλώσεις της Γκρέτας, -υπό τις παρούσες παγκόσμιες ισορροπίες εξουσίας- θα έπρεπε, τουλάχιστον, να μας προβληματίζουν.
Αρκεί μια βαθύτερη ματιά στις αποφάσεις της Κομισιόν για το Κλίμα -από την απανθρακοποίηση, μέχρι την ηλεκτροκίνηση - για να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τις προτεραιότητες και τα συμφέροντα που υποκρύπτονται πίσω από αυτές,
Οι «συνωμοσιολόγοι» και οι «σκεπτικιστές», αντιτείνουν πως η «Γκρέτα», δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εφεύρημα, που βολεύει να εκτρέπεται η προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας και δη των νέων, από την ταξική σύγκρουση, το ξεχαρβάλωμα της αγοράς εργασίας και τις χασμώδεις οικονομικές ανισότητες.
Ποιος αλήθεια, πιστεύει ειλικρινά, πως η παγκόσμια εξουσία ενδιαφέρεται για το κλίμα, σε σημείο ώστε να «επιτρέπει» στην κάθε Γκρέτα να αναστατώνει τα κέντρα λήψης αποφάσεων και τους στυγνούς εκφραστές του “κεφαλαίου”, με τις περιβαλλοντικές πομφόλυγές της;