Το θέμα είναι ότι, στο πλαίσιο αυτής της διαμάχης, ενίοτε δημιουργούνται εντυπώσεις αυξήσεως της «στρατηγικής» σημασίας τόσο της Ελλάδος όσο και της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τρίτο ανατολικότερο πυλώνα το Ισραήλ, αλλά επί τελείως διαφορετικής και ισχυροτέρας βάσεως των δύο άλλων κρατών.
Ερεθισμό προκάλεσε προσφάτως υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο του Κογκρέσου, που έχει στόχο την ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Συμμαχίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Εζητήθη κατάλογος παραβιάσεων της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας στο Αιγαίο και άρση του εμπάργκο πωλήσεως αμερικανικών όπλων στην Κύπρο. Θετικά όλα αυτά, αλλά μακράν από το να υποκαθιστούν τον ρόλο της Τουρκίας, που δεν περιλαμβάνεται σε αυτή τη φάση στον όλο σχεδιασμό δημιουργίας μιας νέας διοικητικής δομής.
Ωστόσο, οι κύριοι παίκτες στην περιοχή ήταν και παραμένουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Οι δύο περιφερειακές δυνάμεις είναι η Τουρκία και το Ιράν. Και, τέλος, το Θησαυροφυλάκιο της Σαουδικής Αραβίας. Η Ελλάς ιστορικώς εκινείτο πάντα εις την σκιά των Μεγάλων Δυνάμεων. Το τραγικό είναι πως ενίοτε η απόπειρα διαγνώσεως των προθέσεων των εκάστοτε ισχυρών οδηγούσε σε αυθαίρετες βεβαιότητες με οικτρές συνέπειες για το έθνος. Οι μελανότερες σελίδες γράφτηκαν στα Ορλωφικά επί Αικατερίνης της Μεγάλης της Ρωσίας και επί της ατυχούς Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Υπάρχει αδιαμφισβητήτως κρίση σοβαρή στις σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση, αλλά ας μη φαντασιώνονται ορισμένοι ότι επήλθε η διάλυση αυτής της χώρας. Μετέχουμε ασφαλώς στις εκάστοτε διεργασίες, όμως ψυχραίμως και αποστασιοποιούμενοι. Αρκούν τα λάθη.
(του Κώστα Ιορδανίδη από την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)