διεθνή χρηματιστήρια πρώτων υλών (commodity exchanges), με το one month forward συμβόλαιο στο Brent, το διεθνές benchmark, να κλείνει στα $66,48 το βαρέλι στο ICE του Λονδίνου για παραδόσεις Απριλίου και το αντίστοιχο αμερικανικό WTI στο NYMEX της Νέας Υόρκης να πωλείται στα $55,96.
Πορεία των τιμών του Brent στο ICE του Λονδίνου τον τελευταίο μήνα
Παρατηρούμε λοιπόν ανατιμήσεις της τάξης των $6,0 το βαρέλι μέσα σε διάστημα 20 ημερών, με πλέον σημαντικό χαρακτηριστικό τη συνεχόμενη ανοδική τάση χωρίς σοβαρά σκαμπανεβάσματα. Με τα περισσότερα στελέχη χρηματιστηριακών οίκων σε Λονδίνο και Σιγκαπούρη να προεξοφλούν συνέχιση της σημερινής ανοδικής πορείας και με ορισμένα από αυτά να στοιχηματίζουν ένα νέο ταβάνι τιμών στα $70,0 το βαρέλι για το Brent ή ακόμα και στα $75,0 μέχρι το Πάσχα των Καθολικών. Ασχέτως εάν οι ανωτέρω προσδοκίες επαληθευτούν προς όφελος των traders και των παραγωγών, εμάς μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους οι τιμές του αργού συμπεριφέρονται σήμερα με θετικό πρόσημο, σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε το τελευταίο τρίμηνο του 2018.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα θεμελιώδη της αγοράς για να αντιληφθούμε ότι οι κλασικοί κανόνες της προσφοράς και ζήτησης έχουν αποκτήσει την πρότερή τους ισχύ τους, αφού από τις αρχές του έτους παρατηρείται ορατή μείωση της παγκόσμιας προσφοράς αργού, ενώ η ζήτηση εξακολουθεί να κινείται σε υψηλά επίπεδα και παραμένει σχεδόν σταθερή ως προς το ρυθμό αύξησής της. Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας, του ΙΕΑ, το 2018 η παγκόσμιος ζήτηση αυξήθηκε κατά +1,3 εκατ. βαρέλια την ημέρα, με αυτή να διαμορφώνεται στα 99,2 εκατ. βαρέλια/ ημέρα σε ετήσια βάση, ενώ οι προβλέψεις του εν λόγω οργανισμού για το 2019 κάνουν λόγο για μέση ετήσια ζήτηση στα 100,6 εκατ. βαρέλια/ ημέρα που σημαίνει ότι ο μέσος ρυθμός αύξησης θα τρέχει στα +1,4 εκατ. βαρέλια/ ημέρα.
Με την παγκόσμια ζήτηση μάλλον προβλέψιμη και χωρίς να κρύβει ιδιαίτερες παγίδες, το όλο παιχνίδι στις τιμές παίζεται στην παραγωγή και μάλιστα σε οριακό επίπεδο. Στα τέλη Ιανουαρίου η παραγωγή των χωρών του OPEC διαμορφώθηκε στα 30,83 εκατ. βαρέλια/ ημέρα, δηλαδή 930.000 βαρέλια χαμηλότερη από τα επίπεδα Δεκεμβρίου, σημειώνοντας συμμόρφωση κατά 86% ως προς την απόφαση του καρτέλ στην ετήσια συνάντηση των μελών του στη Βιέννη στις αρχές Δεκεμβρίου 2018, όταν είχαν συμφωνηθεί συνολικές περικοπές στην παραγωγή 1,2 εκατ. βαρελιών/ ημέρα (ποσό στο οποίο συμπεριλαμβάνονται περικοπές και από τους συμμάχους του OPEC εκτός καρτέλ, δηλ. τη Ρωσία, τοΚαζακστάν κλπ.).
Πορεία των τιμών του Brent στο ICE του Λονδίνου το τελευταίο έτος
Να σημειώσουμε δε ότι μεγάλο, εάν όχι το μεγαλύτερο, μέρος από τις περικοπές στην παραγωγή του OPEC+friends προήλθε από τη Σαουδική Αραβία, η παραγωγή της οποίας τον Ιανουάριο εμφανίζετο μειωμένη στα 10,24 εκατ. βαρέλια/ ημέρα, σε σύγκριση με τα 10,64 το Δεκέμβριο, ενώ όπως δήλωσε, μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο υπουργός Ενέργειας του βασιλείου, Χαλίντ Αλ Φαλίχ, «ο στόχος μας είναι όπως η παραγωγή μας μειωθεί περαιτέρω και φθάσει τα 9,8 εκατ. βαρέλια/ ημέρα το Μάρτιο, δηλ .κατά 500.000 βαρέλια περισσότερο από ότι είχαμε δεσμευθεί στη Βιέννη». Όπως ο ίδιος παρατήρησε, η παγκόσμιος παραγωγή το β΄ εξάμηνο του 2018 είχε αυξηθεί υπέρμετρα σε μια προσπάθεια να συγκρατηθούν οι τιμές σε λογικά επίπεδα και για αυτό παρατηρήσαμε μείωση των τιμών κατά 40% το περασμένο τρίμηνο. «Τώρα με τη μείωση της παραγωγής μας προσπαθούμε να μειώσουμε τα υψηλά αποθέματα που είχαν δημιουργηθεί», συμπλήρωσε ο κ. Χαλίντ Αλ Φαλίχ.
Είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο, μετά από τη δημοσιοποίηση των ανωτέρω στοιχείων και δηλώσεις όπως αυτές του υπουργού Ενέργειας της Σαουδικής Αραβίας, η αγορά να έχει πάρει τα πάνω της, αγνοώντας προς στιγμή τη ραγδαία άνοδο της παραγωγής των ΗΠΑ, που ξεπέρασε τα 13,0 εκατ. βαρέλια/ ημέρα και μαζί με τα NGLs ξεπερνά σήμερα τα 16,0 εκατ. βαρέλια/ ημέρα, κατατάσσοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες ως το μεγαλύτερο παραγωγό πετρελαίου παγκοσμίως. Συμπερασματικά, η μείωση της παραγωγής από τους OPEC+friends προς στιγμή δρα ενισχυτικά στη διαμόρφωση των διεθνών τιμών, λόγω μάλιστα μιας μοναδικής συγκυρίας (βλέπε κατάρρευση παραγωγής Βενεζουέλας, μείωση παραγωγής Ιράν λόγω αμερικανικών κυρώσεων, κατάρρευση παραγωγής Λιβύης λόγω εχθροπραξιών κλπ), παραμένει όμως άγνωστο μέχρι πότε θα ισχύουν οι παρούσες συνθήκες, αφού όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι μέσο - μακροπρόθεσμα η παραγωγή από τις χώρες εκτός OPEC +friends θα βαίνει αυξανόμενη, αναπληρώνοντας το κενό που θα δημιουργεί η μειωμένη παραγωγή του καρτέλ.