Η Σελήνη απομακρύνεται, λένε, τρία εκατοστά από την Γη, κάθε χρόνο. Έτσι, όπως το πάει το πράγμα, σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια το… φεγγαράκι μας λαμπρό, θα πάψει να μας φωτίζει να πηγαίνουμε στο σχολειό, αφού θα έχει χαθεί στην απεραντοσύνη του διαστήματος. Η ιδέα της απώλειας της βαρυτικής έλξης ανάμεσα στη Γη και στην Σελήνη οδηγεί, ταυτόχρονα, σε έναν ειρωνικό-παραβολικό συνειρμό: την απώλεια της «βαρυτικής», έλξης της Ελλάδας με τις αγορές.
Το συμπαντικό αστείο με την ελληνική περίπτωση είναι, όμως, το γεγονός πως αυτή η έλξη δεν χάθηκε σε «μερικά δισεκατομμύρια χρόνια», αλλά μέσα σε μόλις μια δεκαετία.
Η αιτία είναι προφανής (;). Η κρίση που έφερε τα μνημόνια –ή, πιο βολικά, κατά ορισμένους, τα μνημόνια που έφεραν την κρίση!
Διότι, πώς αλλιώς να εξηγήσει ο λογικός άνθρωπος το γεγονός πως, έπειτα από τόση κοινωνική, οικονομική και πολιτική αναστάτωση, φτώχεια και παλινωδίες, ο «Θρίαμβος» της εξόδου από τα Μνημόνια, μοιάζει λειψός: Ο δρόμος για τη Γη της Επαγγελίας απέχει παρασάγγες.
Αν η απομάκρυνση της Σελήνης από την Γη μετριέται σε εκατοστά του μέτρου, η απομάκρυνση της Ελλάδας από τις αγορές, που θα σήμαινε την επιστροφή στην πολυθρύλητη κανονικότητα, μετριέται σε (καίρια) πλήγματα:
· τα νοικοκυριά έχασαν 27,9% του συνόλου των στοιχείων ενεργητικού τους, σωρευτικά, στη χρονική περίοδο 2008-2018 σύμφωνα με ανάλυση της Alpha Bank. Η πτώση αυτή είναι η μεγαλύτερη ανάμεσα στις χώρες της Ευρωζώνης. Την Ελλάδα ακολουθούν -από απόσταση- η Ισπανία, η Ιταλία και η Κύπρος, την ώρα που στην Γερμανία τα πράγματα μοιάζουν ανθηρά για τους πολίτες της.
· Το χρέος του ελληνικού δημοσίου ως προς το ΑΕΠ, ανήλθε στο 182,2%, ή 334,98 δισ. ευρώ, στο τρίτο τρίμηνο του 2018, γεγονός που το κατατάσσει στο υψηλότερο της Ε.Ε.
· Μειώθηκε κατά 355.000 ο πληθυσμός της Ελλάδας μεταξύ 2008 -2017. Η προϋπάρχουσα τάση μείωσης των γεννήσεων στη χώρα, επιδεινώθηκε σοβαρά μετά την οικονομικη κρίση και την υπαγωγή της χώρας στον μνημονιακό μηχανισμό.
· Τα επιτόκια του 10ετούς κρατικού ομολόγου έχουν καθηλωθεί στο περίπου 4,3%, όσο ήταν, δηλαδή, στις απαρχές της κρίσης, πράγμα που σημαίνει ότι είναι τα υψηλότερα στην Ευρωζώνη. Υπό αυτές τις συνθήκες, η προσφυγή στις διεθνείς αγορές μόνο με αυτοχειρία θα μπορούσε να παρομοιαστεί.
· Οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 6,7% τον περασμένο χρόνο, έναντι του 2017, κάτι που φανερώνει ότι εισερχόμαστε σε φάση επικίνδυνης αποεπένδυσης, με ό,τι κι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της.
· Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας καταβαραθρώνεται μήνα με το μήνα, με τον ΣΕΒ να επισημαίνει την ανάγκη να ληφθούν άμεσα μέτρα για την τόνωσή της, έτσι ώστε η Ελλάδα να θωρακιστεί έναντι της διαφαινόμενης κάμψης της παγκόσμιας οικονομίας, της αναβίωσης του προστατευτισμού στο διεθνές εμπόριο, του Brexit, του «ιταλικού» προβλήματος, της αύξησης των επιτοκίων στις ΗΠΑ και άλλων σύγχρονων πληγών, τύπου Φαραώ και να μπορέσει να πετύχει ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, μεσοπρόθεσμα.
· Η ραγδαία μείωση στις τραπεζικές καταθέσεις οι οποίες, ενώ το 2014 ανέρχονταν στα 160 δισ. ευρώ, σήμερα είναι μόλις 126 δισ.
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Δεκάδες είναι τα εγγενή προβλήματα της «μεταμνημονιακής», Ψωροκώσταινας, που ταλαιπωρείται, ακόμη, από τη διαιώνιση του κρατισμού και τη συνεχιζόμενη αβεβαιότητα σε πολιτικό επίπεδο -εμπλουτίστηκε, εσχάτως, με την καινοφανή απόφαση της σημερινής ηγεσίας της χώρας, να προχωρήσει στον λεγόμενο «ιστορικό», συμβιβασμό για την ονομασία των Σκοπίων.
Προσθέστε στην μπουγιαμπέσα και ολίγη από Ευρωπαϊκή ανευθυνότητα και καιροσκοπισμό –τα παιδιά στο Βερολίνο και στις Βρυξέλες αγωνιούν να πείσουν, εαυτούς και αλλήλους, πως τα πήγαν “terrific” –που θα έλεγε ο Ντόναλντ – στην αντιμετώπιση της κρίσης και πως, για το μνημονιακό μπάχαλο που προκάλεσαν στον Νότο δεν ευθύνεται η ανικανότητά τους, αλλά οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας –Έλληνες, κατά προτίμηση.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το ότι οι μόνοι που αποθεώνουν τα οικονομικά επιτεύγματα –τρομάρα μας –της κυβέρνησης είναι οι γερμανικές εφημερίδες!
Με την πολιτική να έχει βυθιστεί αύτανδρη, στα χρόνια της υπομονής και την προοπτική της οριστικής διαφυγής από τη βαρυτική έλξη της κρίσης, χάρη στην ανάδυση «υγιών» εσωτερικών δυνάμεων, να μοιάζει παντελώς χλωμή, είτε ασχολείσαι με το θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, όστις θα ξυπνήσει για να απελευθερώσει τους γραικούς από τα βάσανά τους, είτε αφήνεσαι να παρατηρείς τις φάσεις του φεγγαριού -όχι δίχως μια δόση νοσταλγίας...
Ποιος ξέρει για πόσα χρόνια θα αντέξει η Σελήνη να κρέμεται, ακόμη, πάνω από τα ξερά μας τα κεφάλια;