Στην πρόσφατη παγκόσμια διάσκεψη κορυφής αιολικής ενέργειας ανέμου που πραγματοποιήθηκε στο Αμβούργο, τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι επικεφαλής της αιολικής βιομηχανίας περιέγραψαν την ανάπτυξη ανεμογεννητριών που θα μπορούσαν, σε σύντομο χρόνο, να είναι απείρως μεγαλύτερες από τις υπάρχουσες και δήλωσαν ότι δεν διαβλέπουν αρκετά τεχνικά εμπόδια για να αναπτύξουν μονάδες με ισχύ 20 μεγαβάτ που θα διαθέτουν λεπίδες διαμέτρου μέχρι και 240 μέτρων. Σύμφωνα με τους αναλυτές της Wood Mackenzie Power & Renewables, η αγορά θα διαθέτει ανεμογεννήτριες ισχύος μεταξύ 15-20 μεγαβάτ, έως το 2030, με τη δυνατότητα μείωσης του κόστους των μονάδων που θα παράγουν 12-15 μεγαβάτ να είναι ήδη σε φάση ανάπτυξης.
Οι προκλήσεις για την ανάπτυξη μιας τόσο μεγάλης ανεμογεννήτριας αφορούν κατά πρώτον στο μήκος των λεπίδων και ύστερα στην ανάγκη για νέα, προηγμένα και πιο δυναμικά συστήματα ελέγχου. Οι τεχνικές δυσκολίες αφορούν στα φορτία κόπωσης, τόσο τεράστιων μονάδων και γενικότερα στην πρόκληση της κατασκευής των λεπίδων, από άποψη μάζας, αεροδυναμικής, αλλά και μεταφοράς. Το κόστος μιας λεπίδας ανέρχεται περίπου στο 6-8% του συνολικού κόστους μιας ανεμογεννήτριας. Οι μακρύτερες λεπίδες θα είναι φυσικά, πιο ακριβές, αλλά μπορούν να συμβάλουν στη μείωση του κόστους της ενέργειας, ενώ μια σχετικά μικρή αύξηση του μήκους τους είναι σε θέση να αυξήσει κατά πολύ την ετήσια παραγωγή ενέργειας.
Η χρήση νέων υλικών, όπως το ανθρακόνημα, αποτελεί μιά λύση στο σχεδιασμό νέων, μακρύτερων λεπίδων. Ωστόσο, οι ίνες άνθρακα αντιμετωπίζουν τα δικά τους, εγγενή, προβλήματα, καθώς αποτελούν καλό αγωγό του ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα να περιπλέκεται το ζήτημα της προστασίας τους από την πτώση κεραυνών.