Ιστορικώς, τα Βαλκάνια ήταν περιοχή σκληρότατου ανταγωνισμού μεταξύ της τσαρικής Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και η παρουσία της Μόσχας υπήρξε πάντα ισχυρότερη από οποιαδήποτε Μεγάλη Δύναμη της εποχής. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Χερσόνησος του Αίμου περιήλθε στη σοβιετική επιρροή – πλην της χώρας μας. Λογικό να επιχειρείται η εκδίωξη της Ρωσίας από τα Βαλκάνια, αλλά ιστορικώς μάλλον αθεμελίωτη.
Η Μόσχα κατέστησε σαφές ότι θα θέσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας εάν γίνει απόπειρα αλλαγής του συνταγματικού ονόματος της ΠΓΔΜ. Δεν είναι αυτό το ισχυρό της όπλο. Η προωθούμενη από τη Δύση ανταλλαγή εδαφών μεταξύ Σερβίας και Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου μπορεί να οδηγήσει εγγύτερα το Βελιγράδι και τη Μόσχα, εδραιώνοντας τη ρωσική παρουσία στην καρδιά των Βαλκανίων.
Το διαχρονικό όπλο, ωστόσο, της Ρωσίας είναι η Ορθοδοξία, Η σύγκρουση Μόσχας και Φαναρίου στο θέμα της Ουκρανικής Εκκλησίας ενδέχεται να ενισχύσει τη θέση της Ρωσικής Εκκλησίας στην περιοχή. Σεβαστή η παράδοση, αλλά είναι απαραίτητη και η οικονομική ισχύς. Δονήσεις, εν ολίγοις, παρατηρούνται στα Βαλκάνια και ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει το μέγεθος ενός σεισμού, εάν τελικώς προκύψει.
(του Κώστα Ιορδανίδη από την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)