γιατί όποιος θέλει ψωμί, γίνεται υπηρέτης εκείνου που θα τον θρέψει έτσι, αν ένας άνθρωπος τρέφει έναν ολόκληρο λαό, ασκεί επάνω του κυρίαρχη εξουσία" (C.B.Macpherson, Ατομικισμός και ιδιοκτησία, σ.221)
Με βάση την παραπάνω αρχή της "ισορροπίας συμφερόντων" ο πρωθυπουργός κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, μάζεψε στη δούλεψή του, δειγματοληπτικά (ό,τι βρήκε τέλος πάντων), στελέχη ή πρώην υπουργούς από όλα τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης (εκτός από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή) και, με κορμό τους καθαρόαιμους Συριζαίους, σχημάτισε μία κυβέρνηση, της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι ο "ιδεολογικός αχταρμάς". Σύμφωνα με την αρχή της "ισορροπίας συμφερόντων" και το πολιτικό εκτόπισμα του καθενός, πήραν όλοι αυτό που ανήκει στον καθένα, εκτός από εμάς που και πάλι πρέπει να πληρώνουμε.
Ο λόγος είναι προφανής: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε, έτσι, να διεμβολίσει τα άλλα πολιτικά κόμματα, προκειμένου να αλιεύσει ψηφοφόρους για τις επόμενες εκλογές. Έκτοτε, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκαν όλες οι ιδεολογικές διαφορές τους και τα μαλλιοτραβήγματα του παρελθόντος πήραν τέλος, γιατί τους ένωσε η συγκολλητική ουσία, που είναι η καρέκλα και η δόξα της εξουσίας. "Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς", μολονότι αυτά τα δύο συνήθως πηγαίνουν μαζί.
Και τώρα το ερώτημα: προς τι όλος εκείνος ο ιδεολογικός πόλεμος και ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ αριστερών και δεξιών, πασοκοσοσιαλιστών και φιλελεύθερων, εκσυγχρονιστών και συντηρητικών; Μήπως, λοιπόν, οι ιδεολογίες και τα χωρίσματα έχουν πλέον πεθάνει και μας έμεινε η αγάπη και το χειροκρότημα της εξουσίας; Μήπως τα νέα νεφελώδη συστήματα εξουσίας είναι πιο αποτελεσματικά, ως προς τη διαχείριση του λόγου και του χρήματος (διότι περί αυτού πρόκειται), από εκείνους τους πράσινους και τους γαλάζιους Ήλιους της δεκαετίας του ’90; Στην αστροφεγγιά τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το παραβάν της εξουσίας, ενώ στην ομίχλη και στην καταχνιά του ιδεολογικού καμουφλάζ, όλα γίνονται δυσδιάκριτα και κανένας δεν καταλαβαίνει προς τα πού πάει το πράγμα.
Τι κρίμα που η οικονομική κρίση τα ισοπέδωσε όλα. Κανένας, πλέον, δεν γνωρίζει πόσο ελληνικοί είναι οι "θεσμοί" και πόσο ξένη είναι η κυβέρνηση και ποιος, τελικά, παίρνει τις αποφάσεις. Αυτό που δεν άλλαξε όμως, και καθώς φαίνεται δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, είναι οι μηχανισμοί προπαγάνδας του συστήματος εξουσίας. Από το πρωί ως το βράδυ η κυβερνητική προπαγάνδα αντικατέστησε τον πολιτικό διάλογο, το επιχείρημα και την αξιοπιστία του λόγου. Τίποτε δεν δηλώνεται ως προς "αυτό που είναι". Μόνο μισόλογα, αποστροφές, φλυαρίες, υποσχέσεις, και την ίδια ώρα διαψεύσεις και υπαναχωρήσεις (ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα), ένας κυβερνητικός πολιτικός λόγος "αχταρμάς" και σε ένα βαθμό χυδαίος, ως προς την μορφή του και το περιεχόμενό του.
Εξαγγέλλονται, συνεχώς, νέα προγράμματα και μεταρρυθμίσεις που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ, επειδή οι άνθρωποι είναι αντίθετοι με τις μεταρρυθμίσεις και δεν τις πιστεύουν. Γυρίζουν γύρω-γύρω από τις ίδιες μπολσεβίκικες πρακτικές και τάχα "τρίζουν τα δόντια τους" στους "θεσμούς" και στις αγορές, γιατί έχουν υπερπλεόνασμα υποσχέσεων και ψευδαισθήσεων. Την ίδια ώρα απομυζούν και την τελευταία ικμάδα της καπιταλιστικής "εντροπίας" με τα πολυτελή ταξίδια τους στις διάφορες μητροπόλεις του καπιταλισμού (που τα πληρώνουμε εμείς) και, συγχρόνως, το παίζουν επαναστάτες και ανατροπείς τού συστήματος, που τους θρέφει και τους συντηρεί. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα νέο ανθρωπολογικό είδος, του οποίου ο εγκέφαλος πρέπει να ερευνηθεί γενετικά, μήπως μελλοντικά προκύψουν χρήσιμα στοιχεία, για τον καθορισμό του προσδόκιμου της ηλικίας, το οποίο να είναι συμβατό με το ασφαλιστικό μας σύστημα. Με όλη την οφειλόμενη ευλάβεια προς τα περιστέρια που πετάνε υποκριτικά τα Θεοφάνια και τους όρκους τιμής που δίνουν, οι άνθρωποι πραγματικά δεν έχουν τον θεό τους. Βλέπουν τον κόσμο μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες, την ίδια στιγμή που ο ναρκισσισμός τους ικανοποιείται στο έπακρον από την στημένη παράσταση και το χειροκρότημα της εξουσίας.
Πού και πού ρίχνουν και καμιά ρουκέτα για τις επικείμενες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και στα νηπιαγωγεία. Νάτα πάλι τα μαντάτα! Τώρα είναι καιρός τα παιδιά "να παίζουν και να κοιμούνται περισσότερο" (μαζί και ο υπουργός τους), αφού τα σχολεία θα ανοίγουν μία ώρα αργότερα, λες και το σχολείο είναι σούπερ μάρκετ που περιμένει να ανοίξουν τα ταμεία. Εντάξει! Οι άνθρωποι ρίχνουν ένα βότσαλο στη λίμνη και μετά μετρούν πόσες φουσκάλες ή πόσους κύκλους έκανε το νερό. Την εξουσία την αντιλαμβάνονται σαν ένα κουστούμι που το φοράς για να το επιδείξεις στους γείτονές σου. Τέσσερις αιώνες μετά τον Harrington, η αρχή της "ισορροπίας συμφερόντων" βρίσκεται ακόμη στα συρτάρια της ιστορίας, για όλους εκείνους που εκλιπαρούν και διεκδικούν από τον "κυρίαρχό" τους ένα πιάτο φαγητό και λίγα φάρμακα (και υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας).
* Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης, είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης και ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Πατρών.
(capital.gr)