Ώρες-ώρες, η πολιτική που ευαγγελίζεται ο τωρινός ένοικος του Λευκού Οίκου αρχίζει να αναδύει οσμή αναθεωρητισμού, λες και οι ΗΠΑ να κουράστηκαν από τον, έως χθες, παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο ασκούσαν την παγκόσμια ηγεμονία τους και να αισθάνονται πως χρειάζονται μια διαφορετική «συνταγή», προσδοκώντας, ενδεχομένως, πως μια τέτοια θα αποδειχτεί η Λυδία Λίθος που θα επεκτείνει την ισχύ τους. Δυστυχώς, όμως για τον Ντόναλντ Τραμπ υπάρχουν και άλλες...πορτοκαλιές στον πλανήτη, που παράγουν δελεαστικούς καρπούς, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να ισορροπήσει την κατάσταση. Για παράδειγμα, η πολύμηνη πίεση προς τους μεγάλους παίκτες του OPEC, να αυξήσουν την ημερήσια παραγωγή τους, ώστε να πέσουν οι τιμές του πετρελαίου, άρα και του γαλονιού στις αντλίες των βενζινάδικων των ΗΠΑ, δεν έχει αποφέρει, παρά ελάχιστα αποτελέσματα και ο μαύρος χρυσός παραμένει ακριβός.
Η «παραδοσιακή» σύμμαχος, Σαουδική Αραβία, θέλει μεν να συνδράμει το «θεάρεστο», έργο του προέδρου των ΗΠΑ, πλην όμως δεν είναι διατεθειμένη να σφάξει τον… μόσχο τον σιτευτό, ήγουν, να παραδώσει στον Τραμπ την πολύτιμη εφεδρική ικανότητά της στο πετρέλαιο.
Ένα το κρατούμενο, λοιπόν.
Από την άλλη πλευρά και λίγο βορειότερα, θα ήταν αφελές να πιστεύουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον, ότι ο Πούτιν θα έσπευδε να βοηθήσει τους πολιτικούς στόχους του άσπονδου φίλου του, ανοίγοντας διάπλατα τις κάνουλες του ρωσικού πετρελαίου. Και πώς, όμως να το πράξει, όταν το πολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ εξακολουθεί να καταδιώκει τον Ρώσο Πρόεδρο για τις στρατηγικές επιλογές του στην Κριμαία, ακόμη-ακόμη να φθάσει σε σημείο να θέλει να χαρακτηρίσει και με τη βούλα -δηλαδή, με νόμο που θα περάσει από την Γερουσία- την Ρωσία, ως χώρα-χρηματοδότη της διεθνούς τρομοκρατίας;
Αν βγουν από την εξίσωση η Σαουδική Αραβία με την Ρωσία, τί απομένει για τον Ντόναλντ;
Η Βενεζουέλα; Η Λιβύη; Η Νιγηρία, έστω;
Είναι φανερό ότι οι τρείς, αυτοί, παραγωγοί αργού πετρελαίου δεν είναι ικανοί να αλλάξουν τις ισορροπίες, για διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας εξ αυτών.
Το Ιράν είναι η άλλη πονεμένη και πιο σημαντική ιστορία.
Με ημερήσια ικανότητα παραγωγής 4 εκ. βαρελιών και με εξαγωγική δυνατότητα 2,5 εκ. βαρελιών, το Ιράν θα μπορούσε να καθορίσει, σε μεγάλο βαθμό, τις εξελίξεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Το Ιράν θα υποστεί μεγάλο πλήγμα από τις κυρώσεις που επανάφερε σε ισχύ ο Τραμπ, -κάνοντας στην πραγματικότητα, το χατίρι των σαουδάραβων οι οποίοι είναι γνωστό σε όλους ότι προσπαθούν, συστηματικά εδώ και χρόνια να υπομονεύσουν το Ιράν, σε μια απόπειρα να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου για τη δική τους, άκρως επικίνδυνη συμπεριφορά έναντι των γειτόνων τους, με την υπόθαλψη της τρομοκρατίας- αλλά δύσκολα θα «γονατίσει». Θα εξακολουθήσει να εξάγει στην Κίνα, την Ιαπωνία, την Νότια Κορέα και την Ινδία, ιδίως όμως προς την Τουρκία, της οποίας καλύπτει το 44% των αναγκών σε υδρογονάνθρακες.
Η απώλεια, όμως, 1,5 εκ. βαρελιών την ημέρα από το Ιράν, λόγω των κυρώσεων, αφού θα διακοπεί η τροφοδοσία των ΗΠΑ, της Ευρώπης και ορισμένων ασιατικών χωρών που συντάσσονται πλήρως με τις αμερικανικές θέσεις, σημαίνει την απαρχή μιας περιόδου έντονων κλυδωνισμών για την παγκόσμια οικονομία.
Η παγκόσμια ζήτηση αργού πετρελαίου είναι σήμερα γύρω στα 99 εκ. βαρέλια ημερησίως, με τις προβλέψεις να τη διαμορφώνουν ακόμη και πάνω από τα 100 εκ. βαρέλια, έως το 2019.
Επειδή, όμως η αγορά πετρελαίου λειτουργεί με το δικό της, ιδιαίτερο τρόπο, μιας και το παγκόσμιο σύστημα ανταποκρίνεται και επηρεάζεται, κατά κανόνα, από τις οριακές μεταβολές μεταξύ ζήτησης-προσφοράς, για κάθε ιρανικό βαρέλι μαύρου χρυσού που δεν θα φθάνει στις χώρες κατανάλωσης, θα καταγράφεται και μια μικρή κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται απείρως καλύτερα αυτές τις εξελίξεις και αντιδρούν σαφώς πιο ήπια απέναντι στην Τεχεράνη, σε αντίθεση με τις εταιρείες τους οι οποίες, υπό το φόβο του κυνηγητού τους από τις ΗΠΑ, έσπευσαν να αποσυρθούν οικειοθελώς από την ιρανική αγορά.
Για να επιστρέψουμε πίσω στον Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος με την πολιτική «Εμείς είμαστε και κανένας άλλος», αλλά γνωρίζει -;- πως θα έχει επιπτώσεις συνεπεία αυτού. Ποια θα είναι η μεσοπρόθεσμη λύση που θα τον βγάλει, προσωρινά, από το βάλτο στον οποίο κολυμπά και με το δεδομένο της «σφικτής» αγοράς μαύρου χρυσού με τις υψηλές τιμές των πάνω από 70 δολαρίων το βαρέλι για την ποικιλία Brent και των άνω των 60 δολαρίων για την αμερικανική ποικιλία WTI;
Μα, η προσφυγή, στα στρατηγικά αποθέματα των ΗΠΑ. Πόσο θα μπορούσε να διαρκέσει κάτι τέτοιο; Δύο, το πολύ τρείς μήνες, έως ότου καταφέρει να χειραγωγήσει, δηλαδή, την ψήφο όλων όσοι εξακολουθούν να είναι ρομαντικοί αρκετά, για να κατέβουν στις κάλπες και για αργότερα, έχει ο Θεός - ή μήπως ο…Αλλάχ;