Η «επανάσταση» του κ. Τσίπρα εναντίον του ευρωσυστήματος διήρκεσε ένα εξάμηνο, με τραγικές συνέπειες, αλλά ακολούθησε περίοδος απόλυτης προσαρμογής σε θέματα αμέσου ενδιαφέροντος των δανειστών της χώρας – οικονομία, μεταναστευτικό, επιλογές της εξωτερικής πολιτικής. Το ερώτημα είναι εάν η πορεία των ιταλικών πολιτικών πραγμάτων θα είναι ανάλογη εκείνης της Ελλάδος, επί των κυβερνήσεων του κ. Τσίπρα. Δεν θα προεξοφλήσουμε τις εξελίξεις στην Ιταλία, αλλά το ευρωσύστημα πρέπει, τελικώς, να αναγνωρίσει τη δημιουργηθείσα πραγματικότητα.
Εδώ και χρόνια πλανάται η ιδέα περί ανάγκης κρισίμων αλλαγών στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόκειται για μία διατύπωση υπαγορευόμενη από κανόνες «πολιτικής ορθότητος», διότι επί της ουσίας αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η συμπεριφορά της Γερμανίας. Και η νέα ιταλική κυβέρνηση θα θέσει το όλο ζήτημα εις την πραγματική της βάση, ανεξαρτήτως εάν αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών ο κ. Πάολο Σαβόνα ή κάποιος «μετριοπαθής».
Με ενδιαφέρον αναμένεται η αντίδραση του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, που οι προτάσεις του για αλλαγές έχουν απορριφθεί από το Βερολίνο. Κάποιοι θα σπεύσουν να ισχυρισθούν ότι ο κ. Μακρόν θα αναγκασθεί να αποφασίσει ανάμεσα στην πολιτική του Βισί και τους Μακί. Το πιθανότερο είναι ότι θα επινοήσει κάτι το επικοινωνιακό με έντονη γαλατική χροιά. Αυτά καθώς η Ελλάς πορεύεται προς «καθαρή έξοδο» και ανάπτυξη...
(του Κώστα Ιορδανίδη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 24/05/2018)