Παρά τα όσα κατά καιρούς ανακοίνωνε η Κυβέρνηση περί της ανάγκης για επενδύσεις στους κρίσιμους τομείς της ενέργειας και της βιομηχανίας και την δημιουργία θετικού κλίματος, πράγμα που είναι απόλυτα αναγκαίο όπως έδειξε η πρόσφατη εμπειρία από το διεθνές ομόλογο των 3 δις ευρώ που κατάφερε να πουλήσει στις διεθνείς χρηματαγορές, κάνει ότι μπορεί για να αποθαρρύνει και τους πλέον ριψοκίνδυνους επενδυτές. Και αυτό συμπεραίνεται εάν εξετάσουμε μια σειρά από αρνητικές εξελίξεις τους τελευταίους μήνες.
Κατ’ αρχάς είναι η αλλοπρόσαλλη στάση της Κυβέρνησης στο θέμα του «Ελληνικού Χρυσού» με την επιτηδευμένη κωλυσιεργία της να εγκρίνει τυπικές διαδικασίες καθώς και την έκδοση των απαραίτητων αδειών, ενώ η παραπομπή σε διαιτησία, χωρίς προγενέστερη γνώση της εταιρείας, της αδειοδότησης για την μονάδα εξόρυξης και επεξεργασίας χρυσού στις Σκουριές δημιούργησε νέα κρίση στις σχέσεις της εταιρείας με την Κυβέρνηση, ιδίως μετά την απροκάλυπτη επίθεση του Πάνου Καμμένου με πρωτοφανείς κατηγορίες. Το αποτέλεσμα ήτο να κατακρημνισθεί η μετοχή της μητρικής εταιρείας Eldorado Gold στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (NYSE) και να τεθεί υπό αμφισβήτηση η όλη επένδυση στην Χαλκιδική με κίνδυνο την απώλεια 2.400 άμεσων θέσεων εργασίας και τη δημιουργία ενός τελείως αρνητικού κλίματος σε όλο τον μεταλλευτικό κλάδο, από τους λίγους δυναμικούς και κερδοφόρους που έχουν απομείνει.
Όχι λιγότερο επιβλαβής ως προς την επίτευξη θετικού επενδυτικού κλίματος ήτο η πρόσφατη αμφισημία της Κυβέρνησης, μέσω του ΥΠΕΚΑ, στην τελείως αψυχολόγητη προσπάθειά της να ‘εκσυγχρονίσει’ το νομοθετικό πλαίσιο για την έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων (βλέπε
εδώ). Τελικά η αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου -το οποίο αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε φυγή επενδυτών- αποφευχθεί μετά από τις έντονες αντιδράσεις εντός των κόλπων της Κυβέρνησης αλλά και από τις εταιρείες (που έχουν ήδη υπογράψει συμβάσεις ή πρόκειται πολύ σύντομα) οι οποίες διαμήνυσαν τις προθέσεις τους να αποχωρήσουν σε περίπτωση αλλαγής των όρων αδειοδότησης.
Και όπως σημειώναμε ενωρίτερα αυτή την εβδομάδα (βλ.
εδώ) η αδυναμία της Κυβέρνησης να δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό πλαίσιο αδειοδότησης και λειτουργίας αιολικών πάρκων, όπου παραμένει τελείως ανεξέλεγκτο το κύμα προσφυγών στο ΣτΕ κατά κάθε νέας επένδυσης, έχει διαβρώσει σοβαρά το επενδυτικό ενδιαφέρον και κρατά τον κλάδο σε υπανάπτυξη αφού ως χώρα έχουμε αξιοποιήσει μόλις το 15% του εκμεταλλεύσιμου αιολικού δυναμικού. Οι ανωτέρω τρεις περιπτώσεις, οι οποίες ασφαλώς δεν είναι οι μόνες, είναι χαρακτηριστικές της λαθεμένης προσέγγισης της Κυβέρνησης στον κρίσιμο χώρο των ενεργειακών και βιομηχανικών επενδύσεων. Ουσιαστικά η Κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως να μην επιθυμεί ξένες επενδύσεις (FDI’s)
Αυτό που ίσως είναι τελείως εξοργιστικό είναι η τοποθέτηση αρκετών στελεχών των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ υπήρξαν και αρκετές περιπτώσεις επί κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που προηγήθηκαν, που θεωρούν ότι επενδύσεις στη βιομηχανία-ενέργεια δεν είναι τόσο απαραίτητες λόγω των σοβαρών, όπως τονίζουν, κινδύνων που υποθάλπουν για το περιβάλλον και άρα θα έπρεπε οι όποιες επενδύσεις να περιορίζονται μόνο στον οικοδομικό-τουριστικό τομέα. Μια άκρως αντιαναπτυξιακή τοποθέτηση, αφού είναι τοις πάσης γνωστό ότι ο τουριστικός τομέας λόγω της περιοδικότητάς του, της μικρής τουριστικής σαιζόν και των γεωπολιτικών κινδύνων που ελλοχεύουν, αδυνατεί από μόνος του να ανταποκριθεί στις αναπτυξιακές ανάγκες της Ελληνικής Οικονομίας.
Έτσι παρά τα όσα πρεσβεύει η Κυβέρνηση φαίνεται ότι το επενδυτικό κλίμα χειροτερεύει συνεχώς. Το αποδεικνύουν οι διάφορες μετρήσεις διεθνών οργανισμών και ινστιτούτων για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, ενώ αυτό φαίνεται καθαρά από τις διαθέσεις στελεχών της κυβέρνησης και του κομματικού μηχανισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και γίνεται σαφές από τις επιδόσεις του κράτους, που παραμένει αγκυλωμένο σε λειτουργίες που αποθαρρύνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα.
Τέλος, η πρόσφατη έκθεση «Doing Business 2017» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που υποβιβάζει την Ελλάδα από την 58η θέση στην 61η (μεταξύ 190 χωρών) στη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, έρχεται ως επιστέγασμα αρκετών άλλων σχετικών ερευνών της τελευταίας διετίας. Δίχως υπερβολή, όλες σχεδόν δείχνουν τη χώρα να χάνει θέσεις και πόντους στον διεθνή λυσσαλέο ανταγωνισμό, που στους καιρούς μας πλέον διεξάγεται στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα και μέσα σε αυτήν θα επιβιώσει ο πιο αποτελεσματικός, ο πιο ευέλικτος, ο πιο παραγωγικός. Ήδη η Ελλάδα χάνει έδαφος ακόμη και στα Βαλκάνια...!