Η συζήτηση για το «αφορολόγητο» φαίνεται να προκαλεί τη μεγαλύτερη
ανησυχία στις γραμμές της σχετικής πλειοψηφίας. Το «κακό ΔΝΤ», εξηγούν
οι κυβερνητικοί κύκλοι, είναι αυτό που θέλει να καταργηθεί, «όχι εμείς»!
Η συζήτηση γίνεται, όπως συχνά, με άτακτο τρόπο. Είναι το «αφορολόγητο»
αριστερό; Και γιατί δεν είναι σωστό να πληρώνουν όλοι κάτι από το
εισόδημά τους, προφανώς σε αναλογία προς τις εισοδηματικές δυνατότητές
τους; Θα μπορούσα εξίσου καλά να θυμίσω ότι το αφορολόγητο είναι
«δεξιό», αφού αυτή είναι η παράταξη που το καθιέρωσε στη «φορολογική
συνείδηση» του πολίτη. Τότε, μάλιστα, ήταν για όλους. Δεν εξαιρούσαμε
τους ελεύθερους επαγγελματίες· ούτε τους επιχειρηματίες, μικρότερους και
μεγαλύτερους.
Το πραγματικό και πραγματικά μεγάλο πρόβλημα με τον φόρο εισοδήματος
είναι πως είναι πολύ βαρύς. Βρίσκω, για παράδειγμα, παράλογο να ξεκινά ο
πρώτος συντελεστής φορολόγησης από το 22%. Δεχόμαστε δηλαδή ότι η
ελάχιστη συμμετοχή των πολιτών στο πολύτιμο αυτό εργαλείο αναδιανομής
πρέπει να ξεκινά με την πληρωμή προς το κράτος ενός ευρώ σε κάθε περίπου
τέσσερα καθαρού εισοδήματος! Συνυπολογίστε ότι η φορολογία αυτή
προκύπτει επί του «καθαρού» εισοδήματος, δηλαδή όταν έχει ήδη πληρωθεί η
συμμετοχή του πολίτη στη χρηματοδότηση του
ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού, όταν δηλαδή το κράτος έχει πάρει την πρώτη
δόση. Σημειώστε επίσης ότι αφού πληρώσει την άμεση φορολογία, με όσα
μείνουν στον πολίτη πρέπει ως καταναλωτής να φροντίσει για τη συντήρησή
του πληρώνοντας φόρο (ΦΠΑ) 24%. Βάλτε και τη βενζίνη και όλα τα άλλα,
που έχουν πρόσθετο ειδικό φόρο και αντιλαμβάνεστε πόσες πολλές ώρες της
ζωής μας και των κόπων μας δίνουμε στο κράτος.
Πρώτον και κύριον, δεν υπάρχει αφορολόγητο. Δεύτερον, ακόμη και το
αφορολόγητο, που (υποτίθεται) θέλουν να υπερασπιστούν οι βουλευτές
απέναντι στις απαιτήσεις των ξένων, το πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
Πράγματι, μετά μάλιστα την προσαρμογή του συστήματος το 2013, ο φόρος
μπαίνει από το πρώτο ευρώ, για όλους, αλλά για μισθωτούς -συνταξιούχους
και αγρότες προβλέπεται «επιστροφή φόρου». Δηλαδή, το κράτος παίρνει ένα
μέρος των φορολογικών εσόδων και διαγράφει φόρους που χρωστά μερίδα των
φορολογουμένων. Η επιστροφή ή έκπτωση ορίστηκε στα 1.900 ευρώ. Το
εισόδημα η φορολογία του οποίου με το 22% βγάζει φόρο στα ως άνω όρια,
θεωρείται «αφορολόγητο». Το σημαντικό ζήτημα δεν είναι, κατ’ εμέ, το
αφορολόγητο, αλλά ο συντελεστής φορολόγησης. Είναι προφανές ότι πρέπει
να καθιερωθούν χαμηλότεροι συντελεστές για χαμηλότερα εισοδήματα, όπως
συμβαίνει σε όλα τα ευνομούμενα κράτη. Εξάλλου, το κράτος οφείλει, και
ήδη το κάνει, να βοηθά όσους έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα είτε με το
ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, είτε με την παροχή ειδικών υπηρεσιών στους
έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη. Δυστυχώς, αλλά το αφορολόγητο δεν βοηθά
πραγματικά την κοινωνία αφού έχει καταντήσει να είναι ένα είδος «δώρου»
των πολιτικών προς τους ψηφοφόρους.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")