Η είδηση από την Γαλλία δεν είναι ούτε η υποψηφιότητα Βαλς ούτε ο
διορισμός του Καζνέβ ως αντικαταστάτη του στην πρωθυπουργία. Η είδηση
είναι η επιμονή των δημοσκοπήσεων ότι ο σκληρός δεξιός και
νεοφιλελεύθερος Φιγιόν υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων και αμέσως μετά ο
ανεξάρτητος κεντρώος επίσης φιλελεύθερος υποψήφιος Μακρόν μέχρι πρόσφατα
Υπουργός Οικονομίας νικούν την Λεπέν στο δεύτερο γύρο της Προεδρικής
Εκλογής με ποσοστό 65% ο πρώτος και 62% ο δεύτερος.
Η πρώτη
παράμετρος του παράδοξου είναι η νεκρανάσταση του Θατσερισμού στην
Γαλλία, την χώρα που παρέμεινε στην δεκαετία του '80 «αδιάβροχη» στον
νεοφιλελευθερισμό την ώρα που στην ίδια την Βρετανία η αντισυστημική
οργή που αποτυπώθηκε με τη νίκη του Brexit ερμηνεύεται από την
πλειοψηφία των αναλυτών και των δημοσκόπων ως πίεση για διορθωτικές
παρεμβάσεις στις κοινωνικές ισορροπίες.
Την ώρα λοιπόν που οι
Εργατικοί του Κόρμπιν απομακρύνονται από το μοντέλο Μπλερ, και κυρίως
την ώρα που η πρωθυπουργός Μέι απομακρύνεται από το μοντέλο Κάμερον, με
άλλα λόγια την ώρα που τα δύο κόμματα εξουσίας αποστασιοποιούνται από
την κληρονομιά της Σιδηράς Κυρίας, η Θάτσερ γίνεται ασπίδα κατά της
ακροδεξιάς στην Γαλλία!
Η δεύτερη παράμετρος του παραδόξου
προκαλεί στην χώρα του Καρτέσιου κάθε ορθολογισμό: Εδώ και δεκαπέντε
σχεδόν χρόνια, από την Προεδρική Εκλογή του 2002 όταν ο Λεπέν πέρασε στο
δεύτερο γύρο αποκλείοντας τον υποψήφιο της Αριστεράς Ζοσπέν, απαξιώνουν
διαδοχικά την Δεξιά και τους Σοσιαλιστές κάθε φορά που επιχειρούν
απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, δημοσιονομική ευταξία και περιορισμό
του κράτους πρόνοιας.
Έτσι με την Γκολική Δεξιά και τους
Σοσιαλιστές να απαξιώνονται διαδοχικά από το 1983 μέχρι σήμερα για
σκληρά μέτρα στο όνομα της παγκοσμιοποιήσης και της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης που διογκώνουν ταυτόχρονα τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις
παραβατικές παρενέργειες του το Εθνικό Μέτωπο που ίδρυσε ως
εξωκοινοβουλευτικό ακροδεξιό μόρφωμα ο Ζαν Μαρί Λεπέν άρχισε αργά αλλά
σταθερά να κεφαλαιοποιεί μια ετερόκλητη δυσαρέσκεια.
Σήμερα οι
Φιγιόν και Μακρόν προτείνουν μιά θεραπεία σοκ όψιμου Θατσερισμού στην
χώρα που ο κρατικός παρεμβατισμός δεν ανάγεται στην εποχή του Κέινς στο
Μεσοπόλεμο ή του Μπίσμαρκ στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, αλλά στην
παράδοση του παρεμβατισμού στις κοινωνικοοικονομικές ισορροπίες που
θεμελίωσε ο Λουδοβίκος ο 14ος.
Μέσα σε λίγες βδομάδες ακυρώθηκαν
οι προεδρικές φιλοδοξίες του Σαρκοζί και του Ζιπέ στην Δεξιά ενώ ο Ολάντ
δεν τόλμησε να διακινδυνεύσει μια ταπεινωτική ήττα και απεσύρθη από την
διεκδίκηση δεύτερης θητείας αφήνοντας την υπεράσπιση του κυβερνητικού
έργου στο μέχρι χθες Πρωθυπουργό Βαλς ο οποίος στις πρώτες μετά την
ανακοίνωση της υποψηφιότητας του δημοσκοπήσεις κατατάσσεται στην πέμπτη
θέση του πρώτου γύρου.
Το παράδοξο που προκύπτει από τα παραπάνω
επιβάλλει σύνεση και προσοχή καθώς τίποτε δεν μπορεί να προεξοφληθεί ως
δεδομένο σε ένα πολιτικό τοπίο που μοιάζει με κινούμενη άμμο.
Οι
εξελίξεις στην Γαλλία είναι μια βαρύνουσα μεταβλητή στο προεκλογικό
τοπίο της Γερμανίας όπου η χθεσινή Εθνική Συνδιάσκεψη των
Χριστιανοδημοκρατών ήταν η αφετηρία μιας μακράς μάχης που θα δώσει η
Μέρκελ για να διεκδικήσει τέταρτη θητεία στην καγκελαρία.
Μπορεί η
Ισπανία να σταθεροποιήθηκε με την κυβέρνηση μειοψηφίας του Ραχόι και να
υπάρχει αισιοδοξία στο Βερολίνο η μεταβατική-τεχνοκρατική κυβέρνηση που
θα διαδεχθεί τον Ρέντζι να μην προσφύγει στις κάλπες μέχρι τις
γερμανικές Εκλογές του Σεπτεμβρίου η αβεβαιότητα των εξελίξεων στην
Γαλλία θα στοιχειώνει την Καγκελαρία μέχρι και το βράδυ του δεύτερου
γύρου της Προεδρικής Εκλογής στην Γαλλία.
Η νίκη της Λεπέν δεν
είναι το πιο πιθανό σενάριο αλλά δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί, ενώ
μιά ήττα της με προβάδισμα του αντιπάλου της -Φιγιόν ή ακόμη και Μακρόν-
με μονοψήφιο ποσοστό «βραχυκυκλώνει» εξίσου την πλήρη πρόσδεση της
Γαλλίας στην Γερμανία στην οποία στοχεύουν οι δύο νεοφιλελεύθεροι
υποψήφιοι.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 07/12/2016)