Σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών της
Ρωσίας Λαβρόφ είναι πιθανή μια Συνάντηση Κορυφής Πούτιν, Ποροσένκο,
Μέρκελ και Ολάντ, της ομάδας του Μινσκ δηλαδή, στο περιθώριο της Συνόδου
Κορυφής των G-20 στην Κίνα στις αρχές Σεπτεμβρίου, με τη σχετική
πρόταση να έχει γίνει από το Κίεβο. Από τη συμβιβαστική διευθέτηση του
καθεστώτος των δύο επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας που βρίσκονται υπό
τον έλεγχο φιλορωσικών Δυνάμεων εξαρτώνται μια σειρά από εξελίξεις εντός
και εκτός Ευρώπης:
Πρώτον, αν η αναβάθμιση της παρουσίας
του ΝΑΤΟ στις Βαλτικές και στην Πολωνία θα παραμείνει στο επίπεδο
δήλωσης συμβολικής παρουσίας ή αν θα είναι η αρχή μιας νέας κούρσας
εξοπλισμών στη Γηραιά Ήπειρο με όλες τις συνεπακόλουθες πολιτικές
εντάσεις.
Δεύτερον, να προσδιορισθεί ο χρονικός ορίζοντας άρσης
των κυρώσεων ή έστω σταδιακού περιορισμού τους, που μαζί με τα αντίποινα
της Μόσχας έχουν σημαντικό κόστος στην Ε.Ε. των «28» και την Ευρωζώνη
των «19» που ζουν ακόμη κάτω από τη σκιά της απειλής μιας παρατεταμένης
ύφεσης.
Τρίτον, να εκλείψει μια διαίρεση της Ε.Ε. που τείνει να
παγιωθεί με την Πολωνία, τις Βαλτικές, αλλά και τις μέχρι τώρα ουδέτερες
Σουηδία και Φινλανδία, αλλά και τη Ρουμανία να βλέπουν την αναβάθμιση
του ρόλου τους στις ευρωατλαντικές δομές μέσα από την ένταση και την
αντιπαράθεση με τη Μόσχα.
Η πρωτοβουλία του Κιέβου για Σύνοδο Κορυφής των Τεσσάρων έχει δύο πιθανές ερμηνείες:
Να
έχουν συγκλίνει οι πιέσεις Βερολίνου-Παρισιού, με την Ουάσιγκτον και η
Ουκρανία να έχει κατανοήσει ότι όσο περνά ο καιρός τόσο στις δύο
ανατολικές επαρχίες διαμορφώνεται μια de facto προσάρτηση στη Ρωσία, ένα
τετελεσμένο σε βάρος του Κιέβου.
Να είναι κίνηση επικοινωνιακού
χαρακτήρα με στόχο να εκτεθεί το Κρεμλίνο ως αδιάλλακτο και να υπάρξει
χρονοκαθυστέρηση μέχρι να τελειώσει η θητεία Ομπάμα και να καταστεί
σαφές ποια θα είναι η ρωσική πολιτική του ή της διαδόχου του.
Οσο
απρόβλεπτη φαίνεται σήμερα συνολικά η εξωτερική πολιτική του Τραμπ, άλλο
τόσο απρόβλεπτη είναι η διαφύλαξη των βασικών επιλογών των Ομπάμα -
Κέρι από τη Χίλαρι Κλίντον και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τις σχέσεις
Ουάσιγκτον - Μόσχας από τη Μέση Ανατολή μέχρι και την Ουκρανία.
Αρκεί
να επισημάνουμε ότι σε πολλά δημοσιεύματα με αντικείμενο την Ομάδα που
θα διαμορφώσει η Χίλαρι, αν εκλεγεί, φέρουν ως διάδοχο του Κέρι στο
Στέιτ Ντιπάρτμεντ τη σημερινή υφυπουργό Εξωτερικών για θέματα Ευρασίας,
Νούλαντ, που παρενέβη τον Φεβρουάριο του 2014 και ακύρωσε τη
συμβιβαστική φόρμουλα μεταξύ κυβέρνησης - αντιπολίτευσης που είχαν
επεξεργασθεί οι υπουργοί Εξωτερικών της Γαλλίας, της Γερμανίας και της
Πολωνίας Φαμπιούς, Σταϊνμάγιερ και Σικόρσκι και τον τότε Πρόεδρο της
Ουκρανίας Γιανουκόβιτς.
Μια συμφωνία για την Ουκρανία στο
περιθώριο της Συνόδου των G-20 στην Κίνα θα δώσει συνολική ώθηση στην
εμβάθυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή και
ειδικότερα τη Συρία και θα ανοίξει την προοπτική μιας παρόμοιας διμερούς
συνεργασίας στη Νοτιοδυτική Ασία με επίκεντρο το Αφγανιστάν.
Λύση
στην Ουκρανία, ίσον πιο στενή συνεργασία στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και
στη Νοτιοδυτική Ασία και όχι μόνον: Χωρίς μια δεδομένη αντιπαλότητα με
τις ΗΠΑ, τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας στην Ευρύτερη Περιοχή Ασίας -
Ειρηνικού δεν είναι δεδομένο ότι ταυτίζονται με την προσέγγιση με την
Κίνα.
Αν ένας από τους λόγους της εμπλοκής των ΗΠΑ στην Ουκρανία
ήταν η αποτροπή Ευρασιατικής Σύγκλισης Μόσχας - Βερολίνου, σήμερα η
παρενέργεια της παραπάνω επιλογής η προσέγγιση Κίνας-Ρωσίας προβάλλει να
έχει μεγαλύτερο κόστος για τα ζωτικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον.
Τέλος,
για να είναι παρούσες στην Ευρώπη οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται το άλλοθι της
ρωσικής απειλής, καθώς είναι υπεραρκετές από μόνες τους οι εσωτερικές
στην Ε.Ε.-Ευρωζώνη συγκρούσεις.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 10/08/2016)