Η πρόκληση προς την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων στις Xώρες του Ελευθέρου
Κόσμου, όπως παλαιότερα ονομάζονταν, αναμενόταν πάντα από την Αριστερά –
μετριοπαθή ή ακραία, αδιάφορο. Σεμνύνονταν, μάλιστα, οι πάσης φύσεως
οπαδοί της ότι ήσαν οι μοναδικοί φορείς της «αλλαγής» και της «προόδου»,
της «απελευθερώσεως και ολοκληρώσεως του ανθρώπου». Μόνον που η
επανάσταση προήλθε από τους Συντηρητικούς του Ηνωμένου Βασιλείου.
Διόλου παράδοξο ότι η ηπειρωτική Ευρώπη αντιμετώπισε πολιτικά το
αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος με μία καθαρώς αριστερή
ρητορική. Εγινε μάλιστα και «ποιοτική ανάλυση» της ετυμηγορίας των
πολιτών για να καταδειχθεί ότι εψήφισαν υπέρ της εξόδου οι μέσης ηλικίας
και άνω, οι ολιγότερον μορφωμένοι, οι αγνοούντες τις συνέπειες της
αποφάσεώς τους. Με δύο λόγια, οι «πληβείοι», οι «ρατσιστές», οι
«αχρείοι». Επρόκειτο για έκφραση απόλυτης διανοητικής υπεροψίας.
Παρενθετικώς απλώς επισημαίνεται ότι ο ευρωσκεπτικισμός στη Βρετανία
θεσμοθετήθηκε από τη Μάργκαρετ Θάτσερ, την τόσο υμνηθείσα για τις
φιλελεύθερες αντιλήψεις και τον δυναμισμό της, και η οποία φυσικά δεν
ενεπνεύσθη την πολιτική της από τους «πληβείους». Κάπου τα πράγματα
είναι πιο περίπλοκα. Δεν έχουμε να κάνουμε στη Βρετανία με ΣΥΡΙΖΑ και
«ευρωπαϊστές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ», αν και η σύγκριση είναι πια άνευ
νοήματος, αφού ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ο πλέον άτεγκτος εφαρμοστής του
ευρωπαϊκού προγράμματος.
Εκ παραλλήλου, δεν εξέπληξε η επίδειξη ισχύος από την πλευρά των κρατών
της ηπειρωτικής Ευρώπης. Δεν ήρκεσε το έκτακτο ευρωπαϊκό συμβούλιο με τη
συμμετοχή του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, την Τρίτη. Την
επομένη πραγματοποιήθηκε και «άτυπο», όπου το Ηνωμένο Βασίλειο δεν
εκλήθη.
Εν ολίγοις, πριν καν η βρετανική κυβέρνηση ενεργοποιήσει το σχετικό
άρθρο ενάρξεως των διαπραγματεύσεων για αποχώρηση από την Ε.Ε., οι
«ηγέτες των 27» κρατών-μελών αφουγκράσθηκαν την απόφαση των Αγγλων
πολιτών και εξέβαλαν «ατύπως» το Ηνωμένο Βασίλειο, αυτοί οι πάντα κατά
τις κανονιστικές διατάξεις ενεργούντες.
Παρά την καταθλιπτική οικονομίστικη παράμετρο, ωστόσο, που κυριαρχεί
στις μέρες μας, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έχει πρωτίστως πολιτική
βαρύτητα. Δίχως συμμετοχή της Βρετανίας –της μεγαλύτερης και
εμπειροπολέμου στρατιωτικής δυνάμεως στη Δυτική Ευρώπη– δεν είναι
δυνατόν να υπάρξει ποτέ αμιγώς «ευρωπαϊκή άμυνα» και κατ’ επέκτασιν ούτε
πολιτική ενοποίηση, διότι πολιτική οντότης δίχως αμυντικό βραχίονα
είναι μία υπόθεση εξωπραγματική. Αυτό ας το έχουν υπ’ όψιν οι
αντι-ατλαντιστές προαγωγοί της Ε.Ε. Ωθούμεθα σε στρεβλώσεις της
ευρυτέρου ευρωπαϊκής ιδέας.
Η έξοδος της Βρετανίας από την Ενωση σημαίνει σε αυτή τη φάση ενίσχυση
του γερμανικού ελέγχου. Το χθεσινό συμβούλιο των «27» αποφάσισε ότι η
Ενωση δεν χρειάζεται αλλαγή συνθηκών, κανόνων ή εμβάθυνση. «Χρειαζόμαστε
εφαρμογή και όχι καινοτομία», ήταν το μήνυμα. Σαφές για την Αριστερά,
που ασκεί την εξουσία στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στη Γαλλία.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 30/06/2016)