Καζάνι που βράζει είναι η ΔΕΗ ενόψει των υποχρεωτικών δημοπρασιών
ηλεκτρικής ενέργειας προς ιδιώτες και της απόσχισης και της πώλησης
ποσοστού του ΑΔΜΗΕ, οι οποίες σε συνδυασμό με τα σταθερά υψηλά
ληξιπρόθεσμα χρέη, οδηγούν μαθηματικά την επιχείρηση σε συρρίκνωση.
Σε αυτό το πρωτόγνωρο για το άλλοτε κρατικό μονοπώλιο περιβάλλον, η
βάση και τα στελέχη της ΔΕΗ ανησυχούν για το μέλλον, ενώ η διοίκηση
μπορεί μεν να εκφράζει δημοσίως τους φόβους της για τη δυνατότητα
επιβίωσης της επιχείρησης, δεν φαίνεται ωστόσο να διαθέτει πειστικές
προτάσεις και όπλα για την επόμενη ημέρα. Ενα νέο μέτωπο ανοίγει, καθώς η
ανοχή των συνδικαλιστών προς τον προερχόμενο από τα σπλάγχνα της ΓΕΝΟΠ
πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ Μανώλη Παναγιωτάκη έχει
εξαντληθεί. Οχι τόσο επειδή είναι πολλές οι προκλήσεις που έχει να
αντιμετωπίσει η διοίκηση Παναγιωτάκη, όσο γιατί η ΓΕΝΟΠ της καταλογίζει
ότι είναι εντελώς απροετοίμαστη απέναντι στα μελλούμενα.
«ΕΙΧΑΜΕ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ». «Πλέον η ΔΕΗ μοιάζει με
ακυβέρνητο καράβι μεσοπέλαγα» λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ
Γιώργος Αδαμίδης, προσθέτοντας ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη αυξάνονται αντί
να μειώνονται, και έχουν ξεπεράσει τα 2,7 δισ. ευρώ. Θυμίζει ότι ως
ΓΕΝΟΠ «είχαμε υποδεχτεί με πολύ μεγάλες προσδοκίες τις διοικήσεις των
εταιρειών του ομίλου, επειδή προέρχονταν από τα σπλάγχνα της εταιρείας.
Με όλα αυτά όμως που συμβαίνουν στην ενέργεια, αποδείχθηκαν κατώτεροι
των περιστάσεων».
Για τον Μανώλη Παναγιωτάκη, ο Αδαμίδης λέει με περισσή ειρωνεία ότι
«το πρόβλημα μαζί του είναι ακριβώς ότι διετέλεσε στο παρελθόν και
πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ. Εκτίμησή μου είναι ότι ο Παναγιωτάκης έναν από τους
δύο ρόλους δεν τον υπηρέτησε σωστά, και εύχομαι να ήταν αυτός του
προέδρου της ΓΕΝΟΠ»!
Προς το παρόν οι συνδικαλιστές αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη
απεργία και θέτουν ως ορόσημο την 30ή Ιουνίου, όταν θα διεξαχθεί η
ετήσια γενική συνέλευση της ΔΕΗ, όπου η ΓΕΝΟΠ θα εκδηλώσει δημοσίως τη
θέση της. Η εμπειρία ωστόσο δείχνει πως όταν οι συνδικαλιστές νιώθουν
πως απειλούνται, ξέρουν να καταφεύγουν σε δυναμικές και ακραίες
επιλογές, παίζοντας και με τον διακόπτη.
ΔΙΑΧΥΤΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ. Προβληματισμοί παρόμοιοι με του
Αδαμίδη είναι αρκετά διαδεδομένοι εντός της ΔΕΗ. Διευθυντές και κατώτερο
προσωπικό αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να σταθεί μελλοντικά στα
πόδια της μια επιχείρηση όταν έως την αρχή του 2020 θα πρέπει
υποχρεωτικά να περιορίσει το μερίδιό της στη λιανική από το 91% στο 49%.
Πώς δηλαδή ο όμιλος θα συντηρήσει τα σημερινά του κόστη και προσωπικό
18.750 εργαζομένων όταν από τη βίαιη συρρίκνωση του μεριδίου της η ΔΕΗ
θα δει τα έσοδά της να περιορίζονται στα 3 δισ. ευρώ από τα 6 δισ. ευρώ
σήμερα. Πόσω μάλλον όταν θα πρέπει να αντιπαρέλθει την ολοσχερή απώλεια
της θυγατρικής της, του ΑΔΜΗΕ, που θα της αφαιρέσει κέρδη 140 - 200
εκατ. ευρώ, χωρίς ακόμη να έχει διευκρινιστεί το οικονομικό αντάλλαγμα.
Προλαβαίνει στο μεσοδιάστημα η ΔΕΗ να αναπληρώσει τα έσοδα που θα έχει
στο μεταξύ χάσει;
«Εχουμε φύγει εδώ και καιρό από τα μοντέλα των μεγάλων κρατικών
επιχειρήσεων ενέργειας, οι οποίες είχαν δεσπόζουσα θέση στην αγορά
ενέργειας. Σήμερα μπαίνουν και οι ιδιώτες παραγωγοί στον στίβο είτε της
ηλεκτροπαραγωγής είτε στην αγορά φυσικού αερίου», είπε και από την
πλευρά του χθες μιλώντας στον Real FM ο υπουργός Ενέργειας Πάνος
Σκουρλέτης.
(από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", 15/6/2016)