Σχόλιο

Παραγραφής Σημασία

Τρι, 11 Ιουλίου 2017 - 11:49

Ο θεσμός έχει ελληνική ρίζα και απήχηση παγκόσμια. «Πάνθ’ ο μέγας χρόνος μαραίνει» υπογραμμίζει ο Σοφοκλής στον «Αίαντα». Ιδού η αφετηρία της παραγραφής. Με την πάροδο του χρόνου οι παραστάσεις αλλοιώνονται. Η μνήμη σβήνει. Τα χαρτιά διασκορπίζονται. Η δικαιοσύνη χωρίς στέρεα αποδεικτικά μέσα αδυνατεί να κρίνει με ασφάλεια. Τέμνει το ζήτημα ο νομοθέτης. Θέτει όριο χρονικό. Όριο, δηλαδή, πέρα από το οποίο τεκμαίρεται αμαχήτως ότι η δικαστική αλήθεια είναι αδύνατη. Το όριο αυτής της αδυναμίας αποτελεί συμπλήρωση (και αδικαιολόγητη βάση) της παραγραφής (!!!). Η καθολική αξία του πράγματος έχει καταστήσει το θεσμό παγκόσμιο. Τα κακουργήματα των Ναζί κηρύχθηκαν απαράγραπτα. Επρόκειτο περί συμβολισμού. Όλες οι μαζικές εκτελέσεις ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβριο του 1946. Μετά ταύτα, μόνον ο Adolt Eichmann, ως ενοχηστρωτής του ολοκαυτώματος, απήχθη και απαγχονίσθηκε στο Ισραήλ το 1962. Και πάλι όμως πριν συμπληρωθεί 20ετία από την λήξη του Πολέμου (8.5.45). Η 20ετία είναι ο συνήθης χρόνος παραγραφής των βαρέων κακουργημάτων

Η Άχρηστη Επιστημονική Σκέψη

Δευ, 10 Ιουλίου 2017 - 08:24

Τελικά, οι επιστήμονες δεν κάνουν για επαναστάτες. Σκέπτονται πολύπλοκα και αποτυγχάνουν. «… η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι την επομένη μέρα θα άλλαζε νόμισμα. Κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να αλλάξει διακόσια πέσο σε μετρητά και να καταθέσει έως δέκα χιλιάδες πέσο στην τράπεζα, με δικαίωμα να σηκώνει μόνο εκατό πέσο τον μήνα. Εάν είχε περισσότερα τα έχανε».* Διοικητής της κεντρικής τράπεζας ήταν ο Τσε, την υπογραφή του οποίου έφεραν τα νέα χαρτονομίσματα της Κούβας. Τυπώθηκαν μυστικά στην (τότε) Τσεχοσλοβακία, μεταφέρθηκαν κρυφά σε αποθήκη στο λιμάνι της Αβάνας στα μέσα Ιουνίου και η αλλαγή του νομίσματος έγινε 4 Αυγούστου. Ο πληθυσμός φτωχοποιήθηκε, με μία κίνηση. Ο Τσε δεν ήταν καθηγητής, ούτε οικονομολόγος. Τα πράγματα έγιναν απλά. Ο δικός μας Γιάνης, ως επιστήμονας, γοητευόταν από τις πολύπλοκες λύσεις, και απέτυχε!

Ποιος Είναι ο Νέος Παγκόσμιος Ηγέτης;

Τετ, 5 Ιουλίου 2017 - 15:00

«Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια άλλη στιγμή στη μεταπολεμική ιστορία που η παγκόσμια ηγεσία να ήταν τόσο αμφισβητήσιμη και αβέβαιη». Με αυτόν τον ξεκάθαρο όσο και ανησυχητικό τρόπο ολοκληρώνει ένα από τα άρθρα του στους Financial Times ο Γκίντεον Ράκμαν, αναδεικνύοντας ένα σημαντικό ζήτημα των καιρών μας. Ελάχιστες ημέρες πριν από την επικείμενη σύνοδο των G20 στο Αμβούργο, ο διακεκριμένος βρετανός δημοσιογράφος διερωτάται ποιος ηγείται της παγκόσμιας κοινότητας κατά το τρέχον έτος; Πριν από εννέα χρόνια, στην πρώτη σύνοδο των G20 που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσινγκτον, παρά τις καταστροφές της Lehman Brothers και του πολέμου στο Ιράκ, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο ηγέτης του κόσμου τούτου ήταν ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος. Σήμερα, ωστόσο, είναι εξίσου αναμφίβολο ότι ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται κάθε άλλο παρά πρόθυμος (και ικανός) να αναλάβει τον απαιτητικό αυτό ρόλο. Υπάρχουν, ωστόσο, δύο εναλλακτικές επιλογές: ο Σι Τζινπίνγκ των συνεργασιών σε παγκόσμιο επίπεδο και η Aνγκελα Μέρκελ την οποία εμπιστεύεται – σύμφωνα με έρευνα το ινστιτούτου Pew – το 44% των πολιτών 37 χωρών με τους «αντιπάλους» της για την παγκόσμια κυριαρχία να περιορίζονται ο Σι στο 28% και ο Ντόναλντ στο 22%. Ποια είναι, όμως, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του καθενός;

Η Αναρχία της Δημιουργίας

Τρι, 4 Ιουλίου 2017 - 13:16

Η ​​πολιτική ιδεολογία του αναρχισμού που πρεσβεύει την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση, με αποτέλεσμα την απουσία της κρατικής παρέμβασης και τη δημιουργία ρυθμιστικών κανόνων από τον ίδιο τον λαό, ίσως είναι η λύση στο πρόβλημα της χώρας να παραγάγει πλούτο, να αλλάξει νοοτροπίες και παραδείγματα, να τονώσει την τόσο αναγκαία για την επιβίωση της δημιουργία. Οπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις πρωτόλειες, οργανωτικά ανώριμες κοινωνίες, οι δημιουργικές μονάδες τους κάνουν την διαφορά. Εμπνευσμένα, ανήσυχα, φιλόδοξα, εργατικά, δημιουργικά μέλη τους ανοίγουν δρόμους, πάνε μπροστά το σύνολο. Η μίμηση, η καλώς νοούμενη «ζήλια» της επιτυχίας οδηγεί κι άλλους να δοκιμάσουν. Ετσι βαθμηδόν και υποδόρια, από τα κάτω δημιουργείται ένας νέος «εθιμικός» τρόπος δράσης, που αργότερα διαμορφώνεται σε ένα νέο «κανονιστικό» σύστημα λειτουργίας του συνόλου. Μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις παρατηρώντας την απίστευτη οργανωτική διάλυση που επικρατεί στη χώρα, που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις προσπάθειες που ξεφυτρώνουν καθημερινά στον χώρο της καινοτόμου επιχειρηματικότητας από νέους και λιγότερο νέους ανθρώπους, και μάλιστα σε ένα πλατύ φάσμα δραστηριοτήτων

Εποχή A-πολιτική

Παρ, 30 Ιουνίου 2017 - 12:37

Η πραγματικότης επιβάλλει κανόνες. Ουδέποτε συμβαίνει το αντίστροφο. Αυθόρμητα, η παγκόσμια κοινότητα ανέδειξε ως αγαθό υπέρτατο: την κατανάλωση. Μάρτυς αψευδής είναι ο διαφημιστικός καταιγισμός. Ανά δευτερόλεπτο κάτι προσφέρεται προς ικανοποίηση κάθε νοητής επιθυμίας. Είναι εμπειρικώς βέβαιο. Την κατανάλωση πολλαπλασιάζει η επιχειρηματική ανάπτυξη. Η επιτυχής, δηλαδή, πρόγνωση του οικονομικώς γίγνεσθαι. Η ικανότητα πρόγνωσης είναι χάρισμα. Είναι κάπως όπως η τέχνη. Ο Picasso έδινε με τον χρωστήρα στο χαρτί αξία εκατομμυρίων. Αυτή η μετουσίωση δεν υπόκειται σε συλλογικές διαδικασίες. Είναι απόρροια έμπνευσης. Εμπνευσμένος είναι αυτός που βλέπει ότι οι άλλοι δεν διακρίνουν. Η εγγενής στα αριστερά (και σοσιαλιστικά) κινήματα συλλογική δράση δεν βοηθά. Συχνά (και) εκ κοινωνικού φθόνου, υποσκάπτει τον όποιο κορυφαίο. Συριζαική είναι η αντίληψη πως η «αριστεία αποτελεί ρετσινιά»

Η Ευρώπη των Ιδεών και των Πράξεων

Τετ, 28 Ιουνίου 2017 - 12:45

Είναι η Γαλλία εκ παραδόσεως χώρα παραγωγής των νέων ιδεών και από την εποχή των Εγκυκλοπαιδιστών και του Διαφωτισμού έθεσε στίγμα στην πορεία όλης της ανθρωπότητος, εάν μάλιστα λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι και η κομμουνιστική κοσμοαντίληψη είναι απλώς μια ακραία απόληξη του Διαφωτισμού. Είναι η Γαλλία, εν ολίγοις, η χώρα των σκεπτομένων –ενίοτε σε υπερβολικό βαθμό. Είναι, εκ παραλλήλου, ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας ένας κατ’ εξοχήν σκεπτόμενος πολιτικός, που επιδιώκει τη σύνθεση Δεξιάς και Αριστεράς στον σχηματισμό της κυβερνήσεώς του, με κάποιες τραγελαφικές συνέπειες· τον περιορισμό του κράτους και ταυτοχρόνως τη διατήρηση του κοινωνικού συμβολαίου· την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας αλλά και την προστασία των ασθενεστέρων. Ξένοι αναλυτές έχουν επισημάνει ήδη τα ανωτέρω και ανίχνευσαν σχέση πνευματική με τον περίφημο φιλόσοφο του περασμένου αιώνα Paul Ricoeur, αλλά η στήλη αυτή είναι απολύτως αναρμόδια να διαχειρισθεί ένα τέτοιο θέμα. Σκέπτεται υπερβολικά ο κ. Μακρόν, αλλά έπειτα από νίκη περιφανή στις τελευταίες εκλογές αυτή η τάση του ενδέχεται να αναδείξει χάος και αταξία

Οι Αγορές Είναι Ακόμη Μακριά

Τρι, 27 Ιουνίου 2017 - 07:49

Π​​ήραν φόρα μεγάλη τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως όλοι όταν μιλούν για πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, διαβεβαιώνουν όπου σταθούν και βρεθούν, κυρίως όμως στα τηλεοπτικά παράθυρα, τα οποία ξεχειλίζουν από φιλοκυβερνητικούς μονολόγους, ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να εκδώσει νέους ομολογιακούς τίτλους. Είναι όμως διαφορετικό να εκδοθούν κάποιοι τίτλοι, σε μικρά ποσά, με μόνον σκοπό τη δοκιμή των προδιαθέσεων των παικτών στις αγορές κεφαλαίου και εντελώς διαφορετική κατάσταση η περίφημη «επιστροφή στις αγορές». Η επιστροφή στην κανονικότητα, που χάθηκε ξανά το 2015, έχει πολλά εμπόδια ακόμη. Για παράδειγμα, χρειάζεται να αρθούν πλήρως οι περιορισμοί στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Αν κρίνουμε από την ελαφρότητα με την οποία αντιμετώπισε προ δύο ημερών το θέμα αυτό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δεν του δίνουν την αναλογούσα σημασία στο Μαξίμου

Τα Ελληνικά Κοιτάσματα και η Πανανθρώπινη Κληρονομιά του κ. Γιλντιρίμ

Παρ, 23 Ιουνίου 2017 - 13:44

Ο κ. Μπιναλί Γιλντιρίμ είναι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, υπό τον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, που την περασμένη Δευτέρα (19/6) επισκέφτηκε την Αθήνα. Κατά την διάρκεια της σύντομης πράγματι παραμονής του στην Αθηναϊκή πρωτεύουσα ο Τούρκος αξιωματούχος είχε σειρά επαφών με την Κυβέρνηση και ιδιαίτερα με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Στις συζητήσεις τους αναπόφευκτα εθίγη και το θέμα των ερευνών υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, όπου ως γνωστό η Τουρκία διεκδικεί εδώ και χρόνια εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου περιοχές τις οποίες και δεν δικαιούται βάση των προβλέψεων το (νέου) Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας (ΝΔΔΘ), την ισχύ του οποίου δεν αναγνωρίζει η Τουρκία παρά το γεγονός ότι αυτό έχει καταστεί πλέον επίσημο διεθνές δίκαιο με οικουμενική ισχύ. Κατά την διάρκεια των συνομιλιών του με τον Αλέξη Τσίπρα ο Τούρκος πρωθυπουργός μεταξύ άλλων δήλωσε ότι « Στην Ανατολική Μεσόγειο έχουμε το μεγάλο θέμα της χρήσεως των πηγών ενέργειας. Πηγές ενέργειας, που δεν είναι παρά μια πανανθρώπινη κληρονομιά. Είναι πηγές που ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα και πρέπει να γίνουν εργασίες, ώστε να μην περιορίζονται οι προσπάθειες αυτές με την Κύπρο και με άλλες χώρες», υπονοώντας σαφώς ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ενδώσει στις διεκδικήσεις της Τουρκίας αποδεχόμενη αγόγγυστα τις όποιες απαιτήσεις της τελευταίας στην χάραξη θαλάσσιων συνόρων που την ευνοούν κατά παρέκκλιση των προβλεπόμενων από ΝΔΔΘ

Αργία Μήτηρ Τρομοκρατίας

Πεμ, 22 Ιουνίου 2017 - 11:36

Εδώ και πολλούς μήνες είχαν διατυπωθεί προειδοποιήσεις, τόσο όσο το ISIS υποχωρεί στην Μέση Ανατολή, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες τρομοκρατικών ενεργειών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η εφιαλτική αυτή πρόβλεψις επαληθεύεται, χωρίς όμως ο δυτικός κόσμος να τολμά να δει την πραγματικότητα. Ελάχιστοι τολμούν να κατονομάσουν την τρομοκρατία ως ισλαμική. Ο δε δήμαρχος της βρετανικής πρωτευούσης, ο μουσουλμάνος Σαντίκ Χάν, έσπευσε να δηλώσει ότι η τρομοκρατία είναι μέρος «του πακέτου της ζωής σε μια μεγαλούπολη». Και ουδείς ετόλμησε να σχολιάσει ότι τέτοιες δηλώσεις συνιστούν προσβολή προς τους νεκρούς των προσφάτων επιθέσεων στο Μάντσεστερ και στο Λονδίνο. Ένα τέτοιο σχόλιο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «ρατσιστικό» από τους θιασώτες της «πολιτικής ορθότητας», που δυναστεύουν την πολιτική της Ευρώπης. Το γεγονός ότι το Τόκυο είναι μια μεγαλούπολις 13 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων στην οποία η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει καν πλησιάσει, έχει περάσει απαρατήρητο. Όμως στο Τόκυο δεν υπάρχουν θύλακες μουσουλμάνων, για να υποθάλψουν επίδοξους τρομοκράτες

Ο Φαντασιακός Κόσμος των Mega Projects και η Δυσάρεστη Πραγματικότητα της Εγχώριας Ενεργειακής Αγοράς

Παρ, 16 Ιουνίου 2017 - 14:22

Η τελευταία διακυβερνητική συνάντηση μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ, που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη (15/6) στην Θεσσαλονίκη επικεντρώθηκε για μια ακόμη φορά στα μεγάλα ενεργειακά projects της περιοχής, δηλαδή τον υποθαλάσσιο αγωγό East Med και την ηλεκτρική διασύνδεση EuroAsia Interconnector. Για τον μεν East Med που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τα υπό ανάπτυξη κοιτάσματα φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ελλάδα και ακολούθως προς την Ιταλία υπάρχει μεν ολοκληρωμένη μελέτη σκοπιμότητας (από ΔΕΠΑ/Edison) αλλά υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανύσουμε μέχρις ότου το έργο αυτό ωριμάσει επενδυτικά. Η υλοποίηση του ή μη θα εξαρτηθεί από σωρεία εξωγενών παραγόντων όπου πρωτεύοντα ρόλο θα παίξουν οι διαμορφούμενες ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης, όπου αυτή την στιγμή η ζήτηση για αέριο είναι μάλλον στάσιμη ενώ παρατηρείται υπερπροσφορά τόσο από πλευράς Ρωσίας (που προμηθεύει σχεδόν το 40% των ευρωπαϊκών αναγκών) όσο και από το LNG, που καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς. Το έργο του EuroAsia Interconnector είναι δύο βήματα πιο μπροστά από τον East Med έχοντας εξασφαλίσει σημαντική οικονομική στήριξη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Προέχει η Εξασφάλιση των Κυριαρχικών μας Δικαιωμάτων στο Πλαίσιο των Ερευνών για Υδρογονάνθρακες στο Θαλάσσιο Χώρο

Δευ, 12 Ιουνίου 2017 - 10:04

Τόσο η υπογραφή πρόσφατα νέων συμβάσεων έρευνας και εκμετάλλευσης για παραχωρήσεις στην Δυτική Ελλάδα, η ολοκλήρωση της αξιολόγησης των προσφορών από τον 2ο Διεθνή Γύρο Παραχωρήσεων όσο και η επίσημη εκδήλωση ενδιαφέροντος από την κοινοπραξία ExxonMobil, Total και ΕΛΠΕ για έρευνες σε περιοχές νοτίως της Κρήτης, έχουν αναθερμάνει το ενδιαφέρον για την αξιοποίηση υδρογονανθράκων στον Ελλαδικό χώρο. Παράλληλα, ως ήτο αναμενόμενο, έχει ξεκινήσει εκ νέου η συζήτηση και ο προβληματισμός για την ανάγκη ανακήρυξης ΑΟΖ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χωρίς διευθέτηση της ΑΟΖ δεν μπορούν να διεξαχθούν έρευνες στις θαλάσσιες περιοχές. Να θυμίσουμε ότι με την προκήρυξη του 2ου Διεθνούς Γύρου το φθινόπωρο του 2014 η Ελλάδα καθόρισε με λεπτομέρεια τις συντεταγμένες των διαφόρων Παραχωρήσεων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης βάσει των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ενέργεια που που ισοδυναμεί σε ένα de facto καθορισμό ΑΟΖ

Να Διεκδικήσει Ρόλο η Ελλάδα

Παρ, 9 Ιουνίου 2017 - 16:53

Μπορεί η στάση του Ντόναλντ Τραμπ να αφυπνίσει την Ευρώπη και να την αναγκάσει να πάρει στα σοβαρά τα θέματα ασφάλειας και άμυνας; Ο πρόεδρος Τραμπ έχει προφανώς καταφέρει να σοκάρει τους Ευρωπαίους ηγέτες. Δεν αναφέρθηκε, εσκεμμένα, στο άρθρο 5 στην παρθενική του ομιλία στο ΝΑΤΟ. Και κάνει ό,τι μπορεί για να αμφισβητήσει συμμαχίες και κοινές αξίες που έχουν επιβιώσει τα τελευταία 70 χρόνια. Από την άλλη και η Ευρώπη κακόμαθε. Ανέθεσε την ασφάλειά της στις ΗΠΑ και περιορίσθηκε σε τομείς ήπιας δύναμης. Τώρα έχει φτάσει η στιγμή της αλήθειας. Πρέπει όμως να γίνουν πολλά. Η διαδικασία που ακολουθεί η Ε.Ε. δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε θέματα που απαιτούν άμεσες και πρακτικές αποφάσεις. Οι συλλογικές και μακρόσυρτες διαβουλεύσεις που μπορεί να μπλοκαριστούν με το βέτο μιας χώρας είναι καλές για θέματα γεωργίας, όχι ασφάλειας και άμυνας. Θα χρειασθεί ένας πιο σφικτός πυρήνας ευρωπαϊκών χωρών. Για να γίνει όμως μία, μικρή έστω, υπερδύναμη η Ευρώπη, θα απαιτηθεί ένας κοινός αμυντικός σχεδιασμός

Ένα Ακόμη Λαϊκίστικο Πυροτέχνημα του Τράμπ η Αποχώρηση των ΗΠΑ Από την Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή

Τρι, 6 Ιουνίου 2017 - 16:13

Αν και αναμενόμενη για τους περισσότερους παρατηρητές της διεθνούς σκηνής η επίσημη ανακοίνωση από τον ίδιο τον πρόεδρο Τράμπ την περασμένη Πέμπτη (31/5) για την απόφαση της Αμερικανικής Κυβέρνησης να αποχωρήσει από την διεθνή Συνθήκη του Παρισιού το 2015 (γνωστή ως COP21) ήρθε ως μια ακόμη επιβεβαίωση της έντονης εσωστρέφειας αλλά και σταδιακής αποδέσμευσης της Κυβέρνησης των ΗΠΑ από το διεθνές πλαίσιο συνεργασίας και επαφών πάνω στα κρίσιμα θέματα ασφάλειας και περιβάλλοντος. Είχε προηγηθεί η ανοικτή διαφωνία, για να μην πούμε ρήξη, του προέδρου Τράμπ με τους ομολόγους κατά την διάρκεια της συνάντησης των G7 στην Ταορμίνα της Ιταλίας και η προκλητική του εμφάνιση κατά την τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες όταν πολύ επιδεικτικά αρνήθηκε να επιβεβαιώσει την ισχύ του άρθρου 5 περί συλλογικής δράσης σε θέματα ασφάλειας μεταξύ των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ