συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, αυτή η καθοριστική διεθνής νομοθεσία παραμένει αμφιλεγόμενη για έναν από τους πιο κρίσιμους δρώντες παγκοσμίως, τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ έχουν υπογράψει, αλλά όχι επικυρώσει τη Συνθήκη. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες υπάρχει ένα αυξανόμενο κύμα αξιωματούχων και αναλυτών που προτρέπουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.
Οι ΗΠΑ ήταν μία από τις βασικές πλευρές που συμμετείχαν στη διαμόρφωση της UNCLOS και την υπέγραψαν το 1994. Όμως η Συνθήκη δεν έχει φτάσει στη Γερουσία ώστε να επικυρωθεί επισήμως, παρά το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει υιοθετήσει αυτά που αναφέρει το συγκεκριμένο πλαίσιο κατά την άσκηση των διμερών της σχέσεων με άλλα κράτη. Ο βασικός λόγος μη επικύρωσης της UNCLOS από τη Γερουσία είναι η έντονη διαφωνία των συντηρητικών— προερχόμενων κυρίως από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα— πολιτικών και αναλυτών. Σύμφωνα με τη δική τους προσέγγιση, η επικύρωση της Σύμβασης θα υπονόμευε τα κυριαρχικά δικαιώματα των ΗΠΑ και θα μπορούσε να δυσχεράνει την ικανότητά τους να αμυνθούν. Παράλληλα, οι συντηρητικοί δεν επιθυμούν να χρηματοδοτήσουν τη Διεθνή Αρχή για τον Βυθό της Θάλασσας, η οποία εδρεύει στην Τζαμάικα και εποπτεύει την τήρηση της UNCLOS.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν αρκετοί Αμερικανοί αξιωματούχοι και αναλυτές και από τα δύο κόμματα που υποστηρίζουν την επικύρωση της Συνθήκης. Το βασικό επιχείρημα για την επίσημη υιοθέτηση της UNCLOS αφορά τα δικαιώματα των ΗΠΑ στις εξορύξεις πέρα των χωρικών υδάτων της. Οι εταιρείες που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν έρευνες και εξορύξεις σε διεθνή ύδατα οφείλουν να υποβάλουν την αίτησή τους στη Διεθνή Αρχή για τον Βυθό της Θάλασσας υπό την αιγίδα ενός κράτους που έχει επικυρώσει τη UNCLOS. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να καταθέσουν τέτοιες αιτήσεις, γεγονός που θέτει υπό διεθνή αμφισβήτηση τις όποιες προσπάθειες τους για εξορύξεις εκτός Αμερικανικής ΑΟΖ.
Το διακύβευμα για την επικύρωση της Σύμβασης από τις ΗΠΑ κατέστη πιο επιτακτικό από ποτέ τις προηγούμενες εβδομάδες, όταν μία διαφωνία σχετικά το εύρος της Αμερικανικής υφαλοκρηπίδας έφερε αντιμέτωπη την Ουάσιγκτον με τη Μόσχα και το Πεκίνο. Πιο συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι θα διευρύνουν την υφαλοκρηπίδα τους στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό, και πιο κρίσιμα στον Αρκτικό Ωκεανό. Η ανακοίνωση αυτή προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Ρωσίας, η οποία συνορεύει με τις ΗΠΑ στην περιοχή του Αρκτικού. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία έχουν επικυρώσει την UNCLOS, και επομένως έχουν μόνιμες θέσεις στη Διεθνή Αρχή για τον Βυθό της Θάλασσας, όπου και εξέφρασαν τα παράπονά τους. Αντιθέτως, η Ουάσιγκτον είναι απλός παρατηρητής.
Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε αντιδράσεις και εντός ΗΠΑ, καθώς περισσότεροι από 300 υποστηρικτές της Σύμβασης απέστειλαν επιστολή στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας. Μεταξύ αυτών και η πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, η οποία είχε χαρακτηρίσει την επικύρωση της UNCLOS ως προτεραιότητά της κατά τη θητεία στης στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Όπως αναφέρει η επιστολή, οι ΗΠΑ έχουν ήδη χάσει την ευκαιρία να διεκδικήσουν δύο από τα τέσσερα πεδία βαθιών εξορύξεων, με το καθένα από αυτά να έχει φυσικούς πόρους που αγγίζουν το 1 τρις. Χαλκός, κοβάλτιο, νικέλιο, και σπάνιες γαίες είναι μερικά από τα μέταλλα που θα μπορούσαν να εξορύξουν οι ΗΠΑ— φυσικοί πόροι που σχετίζονται άμεσα και με την εθνική τους ασφάλεια.
Πέρα από τις χαμένες ευκαιρίες εξορύξεων, οι ΗΠΑ έχουν κι άλλον έναν λόγο να υπογράψουν την UNCLOS: τον εντεινόμενο ανταγωνισμό με Κίνα και Ρωσία. Τα ζητήματα θαλασσίου Δικαίου βρίσκονται στο επίκεντρο των εντάσεων στη Νότια Σινική Θάλασσα, όπου η Κίνα αντιπαρατίθεται με παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ όπως οι Φιλιππίνες. Από την άλλη, ΗΠΑ, Ρωσία, και Κίνα βρίσκονται σε έναν νέο αγώνα δρόμου για τον έλεγχο του Αρκτικού Ωκεανού, ιδιαίτερα πλούσιου σε φυσικούς πόρους και ύψιστης σημασίας από γεωπολιτικής σκοπιάς. Όσο οι ΗΠΑ δεν επικυρώνουν την UNCLOS, δεν έχουν ισχυρά νομικά επιχειρήματα σε αυτές τις διαμάχες.