Είναι κοινή η διαπίστωση, μεταξύ
δανειστών και κυβέρνησης, ότι η μεγαλύτερ ἀποτυχία τοῦ
ἑλληνικοῦ
προγράμματος προσαρμογῆς ἀπό τό 2010 ἕως σήμερα εἶναι
οἱ εἰσπρακτικές ἀποκλίσεις στίς ἀποκρατικοποιήσεις.
Αὐτό ὀφείλεται στό ὅτι
τόσο ἡ τρόικα ὅσο
καί οἱ κυβερνήσεις πού μετεῖχαν
στήν κατάρτιση τῶν κατά καιρούς προγραμμάτων δεν υἱοθετοῦσαν
ρεαλιστικούς στόχους. Τό αποδεικνύει ἄλλωστε
το ἀποτέλεσμα. Μόλις 3 δισ. εὐρώ ἔχουν εἰσπραχθεῖ
συνολικά ἀπό
τίς ἰδιωτικοποιήσεις τά χρόνια τοῦ Μνημονίου, ὅταν
τό ἀρχικό πρόγραμμα προέβλεπε ἔσοδα 15 δισ. εὐρώ
μόνον γιά τήν διετία 2011-2012.
Σήμερα ἐπιχειρεῖται κάτι ἀνάλογο.
Στήν βάση τῆς συμφωνίας τῆς
13ης Ἰουλίου, ἡ
Ἑλλάδα θά
πρέπει νά συστήσει ἕνα
Ἀνεξάρτητο Ταμεῖο
Ἀποκρατικοποιήσεων τό ὁποῖο θά ἀποφέρει
μέσα σε 30 χρόνια ἕνα συνολικό ποσό 50 δισ. εὐρώ. Ως γνωστό τό ποσό αὐτό
τό ἀπαίτησε καί το ἐπέβαλε
ἡ γερμανική κυβέρνησις, μέ ἀποκλειστικό σκοπό την ταχύτερη ἀποπληρωμή τοῦ
χρέους πού ἔχει ἡ χώρα μας ἔναντι τῶν
εὐρωπαϊκῶν
κρατῶν. Ὡστόσο, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή, ἄν
καί ἡ ἴδια συμμερίζεται τίς ἀπόψεις τοῦ
ΔΝΤ πώς ὁ στόχος αὐτός
εἶναι μή ρεαλιστικός, δέν ἔχει μέχρι καί σήμερα αντίδραση.
Θέσις τῶν
εὐρωπαϊκῶν
θεσμῶν εἶναι πώς ἐάν τό Ἀνεξάρτητο
Ταμεῖο Ἀποκρατικοποιήσεων στελεχωθεῖ ἐπαρκῶς καί τεθεῖ
ὑπό τήν ἐποπτεία
τους, θά ἀποδώσει περισσότερα ἀπό
ὅσα ἔχει ἀποδώσει ἕως
σήμερα τό ΤΑΙΠΕΔ, χωρίς να διευκρινίζεται ποιος ο ρόλος του ΤΑΙΠΕΔ από δω και εφεξής.
Ἡ προσδοκία αὐτή
βασίζεται στό ὅτι θά ὑπάρξει
ἕνα εἰδικό νομοθετικό πλαίσιο πού θά
καθιστᾶ πιό ἑλκυστικές
τίς διαδικασίες ἰδιωτικοποιήσεων γιά τούς ἐπενδυτές, ἐνῶ τήν ἴδια
στιγμή θά διασφαλίζει πώς οἱ τιμές πωλήσεως τῶν περιουσιακῶν
στοιχείων τοῦ Δημοσίου θά εἶναι
«δίκαιες».
Γιά τούς γνώστες της
ἑλληνικής πραγματικότητας ὅλα αὐτά εἶναι εὐσεβεῖς πόθοι. Κανείς δέν θά ἔλθει να ἐπενδύσει
σέ μιά χώρα πού οἱ ἀξίες (ἀκίνητα, μετοχές, ὁμολόγα,
κ.ἄ.) εἶναι διαρκῶς καταρρέουσες, ἡ
ἀναπτυξιακή δυναμική δέν εἶναι ἐμπεδωμένη καί κυρίως δέν ὑπάρχουν ἐνδείξεις
πολι τικῆς σταθερότητος. Ὁμοίως,
καμμία χώρα πού δέν ἔχει θεσμική ἐπάρκεια
(βλ. λειτουργία Δικαιοσύνης), σταθερό φορολογικό πλαίσιο και ξεκαθαρισμένες χρήσεις
γῆς, ἤτοι ἕνα σύγχρονο Κτηματολόγιο, δέν εἶναι θελκτική γιά ἐπενδύσεις.
Οἱ πιστωτές τῆς Ἑλλάδος τά γνωρίζουν ὅλα αὐτά. Ὡστόσο, ἐξακολουθοῦν νά πειραματίζονται. Όμως αὐτό δέν μπορεῖ
νά δικαιολογηθεῖ παρά μόνο στήν λογική κάποιων εἰδικῶν συμφερόντων.