1) Τι πρέπει να θέλει η Αμερική; 2) Ποια είναι τα διαθέσιμα μέσα για να το επιτύχουμε; και 3) Πώς μπορούμε να συνδέσουμε τους στόχους και τα μέσα σε μια βιώσιμη στρατηγική εθνικής ασφάλειας;»
Ευρύτερα, οι περισσότερες σημαντικές επιμέρους μετεξελίξεις συνοψίσθηκαν αποτελεσματικά στο τουήτερ ως εξής:
- Το «Συμπλήρωμα Τραμπ» στο Δόγμα Μονρόε [περί Δυτικού Ημισφαιρίου] αποτελεί πλέον τον βασικό πυλώνα.
- Η Κίνα υποβαθμίστηκε από υπαρξιακή απειλή σε οικονομικό ανταγωνιστή.
- Αποτροπή της Ταϊβάν = «ιδανική» αλλά υπό την προϋπόθεση ότι οι σύμμαχοι θα πληρώσουν τα δέοντα.
- Ο Ινδο-Ειρηνικός είναι δευτερεύων, προτεραιότητα έχει το Δυτικό Ημισφαίριο και το κατ’ εξοχήν αμερικανικό έδαφος.
- Τέλος στις παγκόσμιες σταυροφορίες για τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
- Οι δασμοί αναγνωρίζονται εμμέσως ως αποτυχημένοι, η εστίαση μετατοπίζεται στην πολυμερή πίεση.
- Η μεγαλύτερη αλλαγή από το 1945: από παγκόσμιος χωροφύλακας σε οχυρωμένη δύναμη ημισφαιρίου.
- Οι σύμμαχοι θα κληθούν να πληρώσουν το λογαριασμό, ενώ οι ΗΠΑ ανασυγκροτούνται στο εσωτερικό.
- Η Αμερική-φρούριο επιστρέφει.
Πέραν όμως από τις εκτιμήσεις από δεύτερο χέρι, τι γράφει το κεντρικής σημασίας έγγραφο για την Ευρώπη; Μεταφράζουμε, λοιπόν, ενιαία τις σελίδες 25-27 της νέας Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ — και ακολουθεί κατόπιν το σχόλιό μας:
«Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται τα ευρωπαϊκά προβλήματα με όρους ανεπαρκών στρατιωτικών δαπανών και οικονομικής στασιμότητας. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης είναι ακόμη βαθύτερα.»
«Η ηπειρωτική Ευρώπη έχει χάσει μερίδιο του παγκόσμιου ΑΕΠ —από 25% το 1990 σε 14% σήμερα— εν μέρει λόγω εθνικών και διακρατικών κανονισμών που υπονομεύουν τη δημιουργικότητα και την εργατικότητα.»
«Ωστόσο, αυτή η οικονομική παρακμή επισκιάζεται από την πραγματική και δριμύτερη προοπτική της πολιτισμικής εξαφάνισης [civilizational erasure]. Τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη περιλαμβάνουν τις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων διακρατικών οργανισμών που υπονομεύουν την πολιτική ελευθερία και κυριαρχία, τις μεταναστευτικές πολιτικές που μεταμορφώνουν την ήπειρο και δημιουργούν διαμάχες, τη λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου και την καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης, τη δραματική μείωση των γεννήσεων και την απώλεια της εθνικής ταυτότητας και της αυτοπεποίθησης.»
«Εάν οι τρέχουσες τάσεις συνεχιστούν, η ήπειρος θα είναι αγνώριστη σε 20 χρόνια ή και λιγότερο. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου προφανές εάν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θα έχουν οικονομίες και στρατούς αρκετά ισχυρούς ώστε να παραμείνουν αξιόπιστοι σύμμαχοι. Πολλές από αυτές τις χώρες επιμένουν επί του παρόντος στην τρέχουσα πορεία τους. Θέλουμε η Ευρώπη να παραμείνει ευρωπαϊκή, να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση του πολιτισμού της και να εγκαταλείψει την αποτυχημένη της εστίαση στην ασφυκτική ρύθμιση.»
«Αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι πιο εμφανής στις σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία. Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι απολαμβάνουν σημαντικό πλεονέκτημα σκληρής ισχύος έναντι της Ρωσίας σε σχεδόν όλους τους τομείς, εκτός από τα πυρηνικά όπλα. Ως αποτέλεσμα του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία έχουν πλέον εξασθενήσει σημαντικά και πολλοί Ευρωπαίοι θεωρούν τη Ρωσία ως υπαρξιακή απειλή. Η διαχείριση των σχέσεων της Ευρώπης με τη Ρωσία θα απαιτήσει σημαντική διπλωματική εμπλοκή των ΗΠΑ, τόσο για την αποκατάσταση των συνθηκών στρατηγικής σταθερότητας σε ολόκληρη την ευρασιατική ήπειρο, όσο και για τον μετριασμό του κινδύνου σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και των ευρωπαϊκών κρατών.»
«Είναι βασικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών να διαπραγματευτούν την ταχεία παύση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, προκειμένου να σταθεροποιηθούν οι ευρωπαϊκές οικονομίες, να αποφευχθεί η ακούσια κλιμάκωση ή επέκταση του πολέμου και να αποκατασταθεί η στρατηγική σταθερότητα με τη Ρωσία, καθώς και να καταστεί δυνατή η ανασυγκρότηση της Ουκρανίας μετά τις εχθροπραξίες, ώστε να επιβιώσει ως βιώσιμο κράτος.»
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε το αρνητικό αποτέλεσμα της αύξησης της εξωτερικής εξάρτησης της Ευρώπης, ιδίως της Γερμανίας. Σήμερα, γερμανικές εταιρείες χημικών κατασκευάζουν μερικές από τις μεγαλύτερες μονάδες επεξεργασίας στον κόσμο στην Κίνα, χρησιμοποιώντας ρωσικό φυσικό αέριο που δεν μπορούν να προμηθευτούν στην πατρίδα τους. Η κυβέρνηση Τραμπ βρίσκεται σε αντίθεση με τους ευρωπαίους αξιωματούχους που έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τον πόλεμο, οι οποίοι βρίσκονται σε ασταθείς μειοψηφικές κυβερνήσεις, πολλές από τις οποίες καταπατούν βασικές αρχές της δημοκρατίας για να καταστείλουν την αντιπολίτευση. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων επιθυμεί την ειρήνη, αλλά αυτή η επιθυμία δεν μεταφράζεται σε πολιτική, σε μεγάλο βαθμό λόγω της υπονόμευσης των δημοκρατικών διαδικασιών από αυτές τις κυβερνήσεις. Αυτό είναι στρατηγικά σημαντικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακριβώς επειδή τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να αναμορφωθούν αν είναι παγιδευμένα σε πολιτική κρίση.»
«Ωστόσο, η Ευρώπη παραμένει στρατηγικά και πολιτισμικά ζωτικής σημασίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το διατλαντικό εμπόριο παραμένει ένας από τους πυλώνες της παγκόσμιας οικονομίας και της αμερικανικής ευημερίας. Οι ευρωπαϊκοί τομείς, από τη μεταποίηση έως την τεχνολογία και την ενέργεια, παραμένουν από τους πιο ισχυρούς στον κόσμο. Η Ευρώπη είναι η πατρίδα της αιχμής της επιστημονικής έρευνας και των κορυφαίων πολιτιστικών ιδρυμάτων. Όχι μόνο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την Ευρώπη, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοκαταστροφικό για τους στόχους αυτής της στρατηγικής.»
«Η αμερικανική διπλωματία πρέπει να συνεχίσει να υπερασπίζεται την πραγματική δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης και την ανεπιφύλακτη αποδοχή του ξεχωριστού χαρακτήρα και της ιστορίας των ευρωπαϊκών εθνών. Η Αμερική ενθαρρύνει τους πολιτικούς της συμμάχους στην Ευρώπη να προωθήσουν αυτή την αναβίωση του πνεύματος, και η αυξανόμενη επιρροή των πατριωτικών ευρωπαϊκών κομμάτων δίνει πράγματι λόγο για μεγάλο αισιοδοξία.»
«Ο στόχος μας πρέπει να είναι να βοηθήσουμε την Ευρώπη να διορθώσει την τρέχουσα πορεία της. Θα χρειαστούμε μια ισχυρή Ευρώπη για να μας βοηθήσει να ανταγωνιστούμε με επιτυχία, και να συνεργαστεί μαζί μας, για να αποτρέψουμε οποιονδήποτε αντίπαλο από το να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.»
«Η Αμερική είναι, ευλόγως, συναισθηματικά προσκολλημένη στην ευρωπαϊκή ήπειρο – και, φυσικά, στη Βρετανία και την Ιρλανδία. Ο χαρακτήρας αυτών των χωρών είναι επίσης στρατηγικά σημαντικός, επειδή βασιζόμαστε σε δημιουργικούς, ικανούς, με αυτοπεποίθηση, δημοκρατικούς συμμάχους για να δημιουργήσουμε συνθήκες σταθερότητας και ασφάλειας. Θέλουμε να συνεργαστούμε με χώρες που επιθυμούν να αποκαταστήσουν την παλιά τους μεγαλοπρέπεια.»
«Μακροπρόθεσμα, είναι περισσότερο από πιθανό ότι, το αργότερο μέσα σε λίγες δεκαετίες, ορισμένα μέλη του ΝΑΤΟ θα γίνουν κατά πλειοψηφία μη ευρωπαϊκά. Ως εκ τούτου, παραμένει ανοιχτό το ερώτημα αν θα βλέπουν τη θέση τους στον κόσμο ή τη συμμαχία τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνοι που υπέγραψαν το καταστατικό του ΝΑΤΟ.»
«Η ευρεία πολιτική μας για την Ευρώπη πρέπει να δίνει προτεραιότητα στα εξής:
- Επαναφορά των συνθηκών σταθερότητας στην Ευρώπη και στρατηγικής σταθερότητας με τη Ρωσία.
- Να καταστεί δυνατή η Ευρώπη να σταθεί στα πόδια της και να λειτουργήσει ως ομάδα ευθυγραμμισμένων κυρίαρχων κρατών, μεταξύ άλλων αναλαμβάνοντας την κύρια ευθύνη για την άμυνά της, χωρίς να κυριαρχείται από οποιαδήποτε αντίπαλη δύναμη.
- Να καλλιεργηθεί η αντίσταση στην τρέχουσα πορεία της Ευρώπης εντός των ευρωπαϊκών κρατών.
- Να ανοίξουν οι ευρωπαϊκές αγορές στα αμερικανικά αγαθά και υπηρεσίες και να διασφαλιστεί η δίκαιη μεταχείριση των αμερικανών εργαζομένων και επιχειρήσεων.
- Την οικοδόμηση υγιών κρατών στην Κεντρική, Ανατολική και Νότια Ευρώπη μέσω εμπορικών δεσμών, πώλησης όπλων, πολιτικής συνεργασίας και πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ανταλλαγών.
- Τον τερματισμό της αντίληψης, και την πρόληψη της υλοποίησης, ότι το ΝΑΤΟ είναι μια συμμαχία που επεκτείνεται συνεχώς.
- Την ενθάρρυνση της Ευρώπης να αναλάβει δράση για την καταπολέμηση της εμπορικής υπερπαραγωγής, της τεχνολογικής κλοπής, της κυβερνοκατασκοπείας και άλλων εχθρικών οικονομικών πρακτικών.»
Κατόπιν τούτων, σχόλια επιλογικά:
(1) Θυμίζουμε το προφανές: εδώ μιλάμε για την επίσημη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ — δηλαδή για ένα έγγραφο που εξ ορισμού έχει ως πρώτη, ή μάλλον ως μόνη και αποκλειστική, προτεραιότητα ό,τι αυτό αντιλαμβάνεται ως το εθνικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Και έτσι πρέπει να είναι μια Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας ενός κράτους. Οι αναφορές στην Ευρώπη δεν αφορούν τυχόν… φιλικές και αλτρουιστικές συμβουλές για το πώς θα σωθεί η Ευρώπη, αλλά για το πώς θα σωθούν και θα διασφαλιστούν σε προοπτική χρόνου τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα ως προς την Ευρώπη. Εδώ δεν καταθέτουμε μια εκτίμηση, γνώμη και άποψη, αλλά μια προφανή και αυταπόδεικτη πραγματικότητα.
(2) Όταν το κείμενο μιλά για την «προοπτική της πολιτισμικής εξαφάνισης», ο αναφερόμενος πολιτισμός δεν είναι αυτός των εκάστοτε ευρωπαϊκών κοινωνιών (οπότε και θα είχαμε πληθυντικό αριθμό), αλλά η ευρω-ατλαντική συστάδα ιδεών που αρκετά πρόσφατα έχουμε μάθει να ονομάζουμε «δυτικός πολιτισμός». Δηλαδή, ο αναφερόμενος πολιτισμικός κίνδυνος είναι ο «κίνδυνος» της αφύπνισης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, και κατ’ επέκταση κρατών, στο να μη θεωρούν αυτονόητο το να τρέχουν με ιδεολογικό-πολιτισμικό λογισμικό που υπαγορεύει την εξυπηρέτηση του αμερικανικού εθνικού συμφέροντος —δηλαδή, του ενός και μόνου θέματος της Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας των ΗΠΑ— μέσω του σχήματος «Δύση» ως πολιτισμικού. Άλλωστε, εάν η «ενίσχυση των εθνικών ταυτοτήτων» στην Ευρώπη όπως την εννοεί και όπως την προτείνει νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ θα μπορούσε να είχε ως αποτέλεσμα τη μερική ή ολική αποδέσμευση από την Ουάσιγκτον, θα την προωθούσε η νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ; «Θέλουμε η Ευρώπη να παραμείνει ευρωπαϊκή, να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση του πολιτισμού της» δεν μπορεί παρά να σημαίνει: θέλουμε την Ευρώπη να συνεχίσει να σκέφτεται τον εαυτό της αμερικανικά. Και θα εργαστούμε προς τούτο.
(3) Αλλά ταυτόχρονα θέλουμε στις ΗΠΑ και να τα βρει η Ευρώπη με τη Ρωσία. «Η διαχείριση των σχέσεων της Ευρώπης με τη Ρωσία θα απαιτήσει σημαντική διπλωματική εμπλοκή των ΗΠΑ, τόσο για την αποκατάσταση των συνθηκών στρατηγικής σταθερότητας σε ολόκληρη την ευρασιατική ήπειρο, όσο και για τον μετριασμό του κινδύνου σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και των ευρωπαϊκών κρατών.» Διότι «ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε το αρνητικό αποτέλεσμα της αύξησης της εξωτερικής εξάρτησης της Ευρώπης, ιδίως της Γερμανίας.» Τι εννοούν ως αρνητικό αποτέλεσμα, την αύξηση της εξωτερικής εξάρτησης της Ευρώπης και Γερμανίας από τις ΗΠΑ, π.χ. ενεργειακά; Μα, όχι βέβαια, καθ’ ότι αυτό τυγχάνει ευχής έργον: από την Κίνα φυσικά! «Σήμερα, γερμανικές εταιρείες χημικών κατασκευάζουν μερικές από τις μεγαλύτερες μονάδες επεξεργασίας στον κόσμο στην Κίνα, χρησιμοποιώντας ρωσικό φυσικό αέριο που δεν μπορούν να προμηθευτούν στην πατρίδα τους.» Πάρε λοιπόν ξανά ρωσικό φυσικό αέριο σε κάποιον τέλος πάντων βαθμό, ώστε τουλάχιστον να μην στρέφεσαι προς την Κίνα… Διότι «θα χρειαστούμε μια ισχυρή Ευρώπη για να μας βοηθήσει να ανταγωνιστούμε με επιτυχία, και να συνεργαστεί μαζί μας, για να αποτρέψουμε οποιονδήποτε αντίπαλο από το να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.» Αφού το μήνυμα είναι: βρείτε τα με τη Ρωσία, ο «οποιοσδήποτε αντίπαλος» είναι ο εξής ένας: η Κίνα. Πρέπει λοιπόν να πεισθούν οι Ευρωπαίοι να έλθουν στο… πατριωτικό φιλότιμο της μη συνεργασίας με την Κίνα, πρέπει να αυτοχειριασθούν για χάρη της μεγάλης υπερατλαντικής πατρίδας όλων τους…
(4) Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται μια ισχυρή δόση ευρωπαϊκών regime changes, αφού οι νυν ελίτ δε φτουράνε: «Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων επιθυμεί την ειρήνη, αλλά αυτή η επιθυμία δεν μεταφράζεται σε πολιτική, σε μεγάλο βαθμό λόγω της υπονόμευσης των δημοκρατικών διαδικασιών από αυτές τις κυβερνήσεις.» Ας αρθούν λοιπόν τα εμπόδια: με μιαν AfD αντί του Μερτς στη γερμανική εξουσία, που την διαφήμιζε αυτοπροσώπως ο Μασκ ως οιονεί υπουργός σε προεκλογικές της συγκεντρώσεις, η αμερικανο-γερμανο-ρωσική συνεννόηση για την ήπειρο αποτελεί ρεαλιστικό στόχο, και καλή επιτυχία σε Γάλλους και Βρετανούς κατόπιν τούτου… Το ευρωατλαντικό δόγμα αναδιαμορφώνεται σε «οι Ρώσοι μέσα, οι Αμερικανοί πάνω και οι Κινέζοι έξω». Με την εξ των πραγμάτων φρούδα, ολιγοφρενή ελπίδα να σαγηνευθεί ο Ρώσος για ευρύτερα απωανατολικά διαζύγια.
(5) Υπάρχει κι ένα σημείο διπλής ανάγνωσης: «οι ευρωπαίοι σύμμαχοι απολαμβάνουν σημαντικό πλεονέκτημα σκληρής ισχύος έναντι της Ρωσίας σε σχεδόν όλους τους τομείς, εκτός από τα πυρηνικά όπλα». Αυτό ή πρέπει να αναγνωσθεί ως ειρωνική πινελιά —υπό το φως τόσο των σκληρών δεδομένων, όσο και των πολλάκις επανειλημμένων τοποθετήσεων αμερικανών αξιωματούχων επί Τραμπ 2.0— ή ως εξής: αν θέλουν σώνει και ντε να πολεμήσουν τη Ρωσική Ομοσπονδία οι Ευρωπαίοι, ας το κάνουν μόνοι τους —«μπορείτε!»— και βλέπουμε εκ των υστέρων πώς θα εκμεταλλευτούμε την έκβαση.
(6) Τα τοπικά παραρτήματα της Ουάσιγκτον —δηλαδή, της διατήρησης μιας μονοπολικής πολιτικής αλλά και ταυτότητας για την Ελλάδα σε έναν ήδη ρητώς πολυπολικό κόσμο—, που από πολύχρωμοι liberals αναβαπτίσθηκαν σε σκληρούς τραμπικούς δεξιούς, θα κραυγάσουν: «επιτέλους, οι Αμερικανοί λένε όσα δεν τολμούν οι Ευρωπαίοι: η μετανάστευση είναι το πρόβλημα!», διότι κατά τη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ, «μακροπρόθεσμα, είναι περισσότερο από πιθανό ότι, το αργότερο μέσα σε λίγες δεκαετίες, ορισμένα μέλη του ΝΑΤΟ θα γίνουν κατά πλειοψηφία μη ευρωπαϊκά». Φυσικά, αν κάτι τέτοιο αποτελεί ενδεχόμενο για ευρωπαϊκά κράτη, ταυτόχρονα αποτελεί ομολογημένη βεβαιότητα για το αμερικανικό εντός εικοσαετίας: σύμφωνα με το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ, μέχρι το 2043 οι ΗΠΑ προβλέπεται να γίνουν μια χώρα με μειοψηφική πλειοψηφία. Όμως, αυτές οι ρητορικές είναι εν τέλει φερετζές: το ζητούμενο είναι η ριζική επαναπλαισίωση κατά τόπους αιτημάτων εθνικής ταυτότητας και κυριαρχίας ευρωπαϊκών κρατών μακριά από αφηγήματα περιορισμού αποκλειστικής ξένης εξάρτησης εν μέσω πολυπολικού κόσμου και φθίνουσας Αμερικής και προς την κατεύθυνση αφηγημάτων και πολιτικών που θα εξυπηρετούν το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ. Αν ο κατά προτεραιότητα αντιμεταναστευτικός λόγος αποτελεί χρήσιμο όχημα για να διαμορφωθεί πανευρωπαϊκά ένα ρεύμα «πατριωτικής» υποτέλειας στο εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ, μαζί με αντι-μουσουλμανισμό, φιλο-Ισραηλισμό, light φιλο-ρωσισμό αλλά οπωσδήποτε hard αντι-σινισμό, τόσο το καλύτερο.
(7) Άλλωστε, η νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ, έχουσα ως στόχο την προώθηση των αμερικανικών εθνικών συμφερόντων ως οφείλει, διατρανώνει: «η αυξανόμενη επιρροή των πατριωτικών ευρωπαϊκών κομμάτων δίνει πράγματι λόγο για μεγάλο αισιοδοξία». Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα; Πάντως όχι για το εθνικό συμφέρον των εκάστοτε πατρίδων και κρατών: δε γράφτηκε για τα μάτια τους η νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ, και δεν θα έπρεπε να είχε γραφτεί για τα μάτια τους.
(8) Σε κάθε περίπτωση, αμερικανική «προτεραιότητα» αποτελεί το «να καλλιεργηθεί η αντίσταση στην τρέχουσα πορεία της Ευρώπης εντός των ευρωπαϊκών κρατών», να ενδυναμωθούν οι αντιπολιτεύσεις στην τρέχουσα συναίνεση δηλαδή. Να φύγει το USAID, να περάσει το Make Europe Great Again παρακαλώ. (Την «ξένη εμπλοκή»/foreign interference στα πολιτικά των κρατών τους που οι Ευρωπαίοι την ψάχνανε στη Ρωσία, τώρα τη βλέπουν ρητώς γραμμένη στο θεσμικό κείμενο στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ.) Σύμφωνα με τη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ, για να είσαι Ευρω-ατλαντιστής (και άρα χρήσιμος για τις ΗΠΑ, όπερ και το βασικό κριτήριο της νέας Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας κυριολεκτικά εξ ορισμού) πρέπει να είσαι ευρω-σκεπτικιστής στη χώρα σου, και όντας ευρω-σκεπτικιστής εξυπηρετείς καλύτερα τα συμφέροντα των ΗΠΑ — ενώ εάν ανήκεις στην τρέχουσα ευρωενωσιακή περίπου-συναίνεση για σειρά θεμάτων με κυριότερο το Ουκρανικό αλλά και τις πολιτικές κρίσεις στα εκασταχού κράτη-μέλη, τότε βρίσκεσαι απέναντι στις ΗΠΑ, συνθήκη η οποία αντιφάσκει στο ίδιο το ευρωατλαντικό θεμέλιο της ευρωενωσιακής λογικής. Και αυτό είναι το νέο επίσημο δόγμα των ΗΠΑ. Βραχυκύκλωμα. Καλά θα πάει αυτό. Ευχόμαστε καλά ξεμπερδέματα σε όλους τους Ευρωπαίους εμπλεκομένους, ένθεν κακείθεν των πολιτικών διαιρέσεων.
*Διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων και Honorary Senior Research Fellow στο University College London, μεταξύ άλλων