Στην κατεύθυνση αυτή, δεσπόζουσα θέση στην οικονομική και κοινωνική στρατηγική της ΕΕ κατέχει η πλήρης απελευθέρωση των αγορών, τα κέρδη, η ιδιωτικοποίηση και το χαμηλό κόστος. Στο περιβάλλον αυτό της συρρίκνωσης του κράτους από το ίδιο το κράτος αναδεικνύεται ο αντι-αναπτυξιακός κύκλος της αποβιομηχάνισης, με την μετεγκατάσταση επιχειρήσεων στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία, καθώς και ο αντι-κοινωνικός κύκλος με την ανεργία και την αντιμετώπισή της με την αύξηση όλων των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, την ανισοκατανομή του εισοδήματος (οικονομικές ανισότητες), με την απελευθέρωση και την ένταξη (ιδιωτικοποίηση) του κοινωνικού κράτους στις αγορές υγείας, ασφάλισης, εκπαίδευσης, κλπ και με την μείωση των κοινωνικών δαπανών (κοινωνικές ανισότητες).
Τούτων δοθέντων παρατηρείται στις ημέρες μας (μέσα δεκαετίας του 2020) ότι η κυριαρχία των αγορών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο υφίσταται πολλαπλά πλήγματα και ρηγματώσεις που υποδηλώνουν το τέλος της εποχής της. Στο υπόβαθρο αυτής της εξέλιξης σε κοινωνικό επίπεδο, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, βρίσκονται, κατά βάση, η αύξηση των ανισοτήτων και η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, παρά τις διαδοχικές κινητοποιήσεις και τις αντιδράσεις του στην ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική.