Η Μόσχα δεν επιδιώκει υποχρεωτικά το Κίεβο να είναι δορυφόρος της. Δεν ανέχεται, όμως, να είναι εχθρικό και μάλιστα αιχμή του δυτικού δόρατος, όπως είχε γίνει μετά τα γεγονότα στο Μαϊντάν το 2014. Γι’ αυτό και όλη η συζήτηση στη Δύση για παροχή εγγυήσεων στην Ουκρανία με την εγκατάσταση εκεί ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων θεωρείται από τους Ρώσους όχι μόνο απαράδεκτο, αλλά και ειρωνικό. Έκαναν την εισβολή για να αποτρέψουν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, δεν θα αποδεχθούν νατοϊκό στρατό στο σύνορά τους! Είναι αυτό που η ρωσική ηγεσία ονομάζει αντιμετώπιση των αιτιών του προβλήματος.
Το Κρεμλίνο, λοιπόν, εμφανίζεται αποφασισμένο να συνεχίσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις μέχρι να επιτύχει μία συμφωνία, η οποία θα καλύπτει τον προαναφερθέντα βασικό όρο. Εννοείται πως οι Ρώσοι δεν πρόκειται να αποσυρθούν από τις περιοχές της Ουκρανίας που έχουν καταλάβει, πιθανότατα ούτε από αυτές που δεν βρίσκονται στις τέσσερις ουκρανικές επαρχίες που έχουν προσαρτήσει (Ντονιέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα). Αυτό που είναι διατεθειμένοι να κάνουν είναι κάποιες εδαφικές ανταλλαγές.
Υπογραμμίζω, όμως, πως για τη Μόσχα το εμπόδιο για την ειρήνη δεν είναι η εδαφική πτυχή, είναι το το εάν στο Κίεβο θα υπάρχει ή όχι αντιρωσική εξουσία. Το δυτικό κόμμα του πολέμου όχι μόνο αποφεύγει να συζητήσει γι’ αυτό το ζήτημα, αλλά και επιμένει –με το επιχείρημα της παροχής εγγυήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία– σε μεθοδεύσεις που παροξύνουν τη ρωσική ανησυχία και αντίθεση. Μέχρι πρότινος, η Δύση μιλούσε για ήττα της Ρωσίας, ακόμα και για ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Τον τελευταίο καιρό, όμως, ζητούν άνευ όρων κατάπαυση του πυρός στην τωρινή γραμμή αντιπαράθεσης.
(η συνέχεια στο slpress.gr)