Δεν πρόκειται για την διάρκεια της ειρήνης μεταξύ ΧΑΜΑΣ και Ισραήλ, ούτε για τα εύσημα που απενεμήθησαν στον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν. Είναι κυρίως η διχοτόμηση του πλανήτη σε δύο σφαίρες επιρροής που οδηγεί ευθέως σε αναμέτρηση, αργά ή γρήγορά. Την παγίδα περιέγραψε πρώτος ο Θουκυδίδης εξ αφορμής του Πελοποννησιακού πολέμου το 330 π.Χ.
Ο ανταγωνισμός της Σπάρτης με την Αθήνα, ποίο καθεστώς θα διατηρήσει την ηγεμονία της Ελλάδος, η στρατοκρατία ή η δημοκρατία, κατέστρεψε και τα δύο πολιτεύματα κι υπέταξε τον Ελληνισμό αρχικά στους Μακεδόνες του Φιλίππου Β΄ κι εν συνεχεία στη ιμπεριαλιστική Ρώμη, με τα γνωστά επακόλουθα.
Σήμερα, ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος: Τα πυρηνικά όπλα των εμπολέμων, της Δύσεως και της Ανατολής, στην οποία το κοντόφθαλμο ΝΑΤΟ εξεχώρισε την Ρωσία, απειλούν την επιβίωση της υφηλίου.
Εάν το Ιράν είχε ατομικά όπλα, που κάποτε θ’ αποκτήσει , η καταστροφή του Ισραήλ θα ήταν βεβαία κι αν η Αμερική δώσει πυραύλους ΤΟΜΑΧΩΚ στον Ζελένσκυ είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο βομβαρδισμός της Μόσχας θα έχει ως συνέπεια την χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη από τον Πούτιν. Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα νομοτελειακής κλιμακώσεως.
Εν τούτοις, άμεσο θέμα είναι η μονομερής αντίληψη της Αμερικανικής πολιτικής για τα συμφέροντα των Ευρωπαίων συμμάχων όπως ακριβώς της αρχαίας Αθήνας, μετά τους Περσικούς πολέμους που, αφ’ ενός ανησύχησαν τους εφόρους της Σπάρτης, αφ’ ετέρου αποξένωσαν τους συμμάχους της Αθήνας και μερικούς τούς κατέστρεψαν όπως τους Μηλίους και παρ’ ολίγον την Λέσβο. Επειδή οι πρώτοι ήσαν οι αδύναμοι κι οι Μυτιληναίοι αντιδρούσαν στη συνεισφορά στο ταμείο της Δήλου, το τότε ΝΑΤΟ.
Επισημαίνονται εν προκειμένω, οι παράλληλες απώλειες (collateral damage) απ’ την σημερινή ειρηνική διαδικασία στη Μέση Ανατολή: Η Ευρώπη αγνοήθη παντελώς όχι μόνο για την εγγύτητα με την περιοχή αλλά και για τα συμφέροντα της όπως λχ. η φθηνή ενέργεια. Κύριο μέλημα της Αμερικής είναι η διάθεση του υγροποιημένου σχιστολιθικού αερίου που είναι πολύ ακριβότερο του φυσικού. Ο αφοπλισμός της ΧΑΜΑΣ παραμελήθη και το Ισραήλ έμεινε μέσα στην Γάζα. Η επανάληψη της συγκρούσεώς των είναι ζήτημα χρόνου.
Η επικίνδυνη αναβάθμιση της Τουρκίας που ως ενδιάμεσος μεταξύ των Ιρανών μουλάδων και του γαμβρού του προέδρου Τράμπ Κούσνερ, εξασφάλισε την εκεχειρία στην Γάζα με την απελευθέρωση 20 Ισραηλινών ομήρων και 1.718 Παλαιστινίων κρατουμένων αλλά δεν προνόησε για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Λωρίδος της Γάζης, την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους και την τύχη των Κούρδων, Δρούζων και Νοσαϊρί στην Συρία.
Οι εκκρεμότητες αυτές παραμένουν και η Τουρκία επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη απ’ την μεσολάβηση της. Παζαρεύει την είσοδο του Τουρκικού στρατού στην Γάζα, εξαρτά την ικανοποίηση των απαιτήσεων για προηγμένους εξοπλισμούς από την Αμερική, εάν ο Ερντογάν θα συγκρατήσει τους Αφούς Μουσουλμάνους από νέες τρομοκρατικές ενέργειες και αποθρασύνεται στην διεκδίκηση του ημίσεως του Αιγαίου Πελάγους, με παράπλευρη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό εξοπλιστικό πρόγραμμα SAFE που συνηγορεί ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, χωρίς την ανάκληση του casus belli και της μη αναγνωρίσεως νησαίων εδαφών της Ελλάδος υπό της Τουρκίας.
Τα εγχώρια ΜΜΕ υποβάθμισαν τα εγκώμια Τράμπ προς Ερντογάν κι ασχολήθησαν εκτεταμένως με την βεβήλωση του Μνημείου των Αγνώστου Στρατιώτου, παραγνωρίζοντας τις ζημίες των Ελληνικών συμφερόντων από την αβέβαιη κι επισφαλή ειρήνευση της Μέσης Ανατολής. Κρίμα.