Στο Πεκίνο, οι Κινέζοι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν τις μέρες αυτές ένα σπάνιο θέαμα: την άφιξη της πρώτης μετά το 2019 διακομματικής αντιπροσωπείας μελών του αμερικανικού Κογκρέσσου προερχόμενων από τις επιτροπές Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων. Η δε υποδοχή των φιλοξενουμένων ήταν θερμή. Ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Ουάνγκ Γι έκανε λόγο για «επίσκεψη σπασίματος του πάγου» και υπογράμμισε ότι η Κίνα και οι ΗΠΑ είναι «εταίροι, όχι ανταγωνιστές – και σίγουρα όχι εχθροί». «Οι δύο χώρες», πρόσθεσε, «θα πρέπει να ενισχύσουν την επικοινωνία και τον διάλογο, να αποφύγουν παρεξηγήσεις και λανθασμένες κρίσεις, να αποτρέψουν τις αντιπαραθέσεις, να προωθήσουν την αμοιβαία επωφελή συνεργασία και να επωμιστούν από κοινού τις ευθύνες των μεγάλων δυνάμεων».
Ο δε πρόεδρος της Κινεζικής Λαϊκής Εθνοσυνελεύσεως Ζάο Λετζί, απευθυνόμενος στον επικεφαλής της αμερικανικής αντιπροσωπείας Άνταμ Σμιθ τόνισε ότι η διατήρηση της «υγιούς, σταθερής και βιώσιμης ανάπτυξης των σχέσεων Κίνας-ΗΠΑ» αποτελεί «κοινή προσδοκία των λαών και των δύο χωρών και του κόσμου γενικότερα». Καλώντας τις δύο πλευρές να τηρήσουν τις αρχές της ορθολογικότητας, της αντικειμενικότητας και της δικαιοσύνης, ο Ζάο εξέφρασε την ελπίδα ότι θα ενισχύσουν την επικοινωνία, θα αναζητήσουν κοινό έδαφος, διατηρώντας παράλληλα τις διαφορές, και θα ενισχύσουν την αμοιβαία εμπιστοσύνη και θα διαλύσουν τις αμφιβολίες για να προσδώσουν μεγαλύτερη σταθερότητα στη διμερή συνεργασία και στην παγκόσμια οικονομία.
Όλα αυτά προφανώς στον απόηχο της τελευταίας τηλεφωνικής επικοινωνίας των Σι Τζινπίνγκ και Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και της διαρροής του προσχεδίου της νέας Εθνικής Στρατηγικής Άμυνας του Πενταγώνου, που παραπέμπει δοκιμαστικά σε ένα δόγμα «συνύπαρξης».
Το κείμενο, που συνήθως αναθεωρείται στην έναρξη κάθε κυβερνητικής θητείας και ήδη προωθήθηκε στο γραφείο του Αμερικανού υπουργού Άμυνας Πιτ Χέγκσεθ, φέρεται να προκρίνει την διαφύλαξη της εγχώριας και περιφερειακής ασφάλειας (ήτοι την ηγεμονία επί του Δυτικού Ημισφαιρίου) ως σημαντικότερη προτεραιότητα από την αντιμετώπιση διεθνών αντιπάλων, όπως το Πεκίνο και η Μόσχα.
Πρόκειται, εάν επισημοποιηθεί, για μείζονα μετατόπιση από τις πολιτικές των τελευταίων αμερικανικών κυβερνήσεων, είτε των Δημοκρατικών είτε των Ρεπουμπλικανών, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης τετραετίας Τραμπ.
Αρκεί να υπενθυμίσει κανείς ότι η Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας του 2018 τοποθετεί την ανάσχεση της Κίνας στην κορυφή των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον.
Με την Ινδία, πάλι, τα πράγματα εξελίσσονται περίπλοκα. Το Στέητ Ντηπάρτμεντ ανακοίνωσε την επαναφορά κυρώσεων στον λιμένα Τσαμπαχάρ του Ιράν, την διαχείριση του οποίου έχουν αναλάβει ινδικά συμφέροντα, με πολλές φιλοδοξίες. Για την Ινδία, το λιμάνι Τσαμπαχάρ είναι «κάτι περισσότερο από ένα επενδυτικό έργο», όπως έγραψε το φιλοκυβερνητικό περιοδικό Swarajya. Όπως εξηγεί, εφόσον παρακάμπτει το Πακιστάν, το λιμάνι είναι ένα ζωτικό σημείο πρόσβασης στο Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία και είναι ενσωματωμένο στον Διεθνή Διάδρομο Μεταφορών Βορρά-Νότου που φτάνει στη Ρωσία και την Ευρώπη. Η Ινδία το έχει ήδη χρησιμοποιήσει για να στείλει επισιτιστική βοήθεια και προμήθειες στο Αφγανιστάν.
Το λιμάνι παίζει επίσης ρόλο στον ανταγωνισμό της Ινδίας με την Κίνα. Το Τσαμπαχάρ βρίσκεται μόλις 140 χλμ. από το Γκουαντάρ, το πακιστανικό λιμάνι που εκμεταλλεύεται το Πεκίνο. Η περιορισμένη πρόσβαση εδώ θα μπορούσε να μειώσει την ικανότητα της Ινδίας να αντισταθμίσει την κινεζική επιρροή στην περιοχή της Αραβικής Θάλασσας.
Ανακαλώντας τώρα την προηγούμενη εξαίρεση του Τσαμπαχάρ από τις κυρώσεις κατά του Ιράν, οι ΗΠΑ άφησαν την Ινδία αντιμέτωπη με το δύσκολο έργο της προστασίας του οικονομικού της μεριδίου, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται τις σχέσεις της με την Ουάσινγκτον, την Τεχεράνη και άλλους περιφερειακούς εταίρους, σημειώνει το Swarajya.
Κατά ειρωνεία της τύχης, ήταν οι διοικητές του Πενταγώνου που επί της πρώτης θητείας Τραμπ είχε προωθήσει διακριτικά την ιδέα της διατήρησης επικοινωνιακής σύνδεσης με το Αφγανιστάν μέσω του Τσαμπαχάρ και μάλιστα προώθησαν ένα τριμερές φόρουμ διαβούλευσης μεταξύ Ιράν, Αφγανιστάν και Ινδίας. Σήμερα, αντίθετα, η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά: οι ΗΠΑ έχουν εκδιωχθεί από το Αφγανιστάν, το Δελχί έχει συναλλαγές με τους Ταλιμπάν και, το πιο σημαντικό, έχει εγκαταλείψει την φιλοαμερικανική τάση στην αφγανική του πολιτική και έχει επανεκκινήσει τον συντονισμό του με την Τεχεράνη και τη Μόσχα σε μια συγκυρία όπου οι δεσμοί Ιράν-Ρωσίας έχουν αποκτήσει μια άνευ προηγουμένου στρατηγική χροιά. Και είναι απολύτως πιθανό το Τσαμπαχάρ να γίνει ένας κεντρικός άξονας στην ευρασιατική ολοκλήρωση της Ινδίας.
(από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)