Τις ευθύνες τις μοιράζονται (ή μάλλον, τις μοιραζόμαστε) πολύ περισσότεροι από τους άμεσα και εμφανώς εμπλεκόμενους.
“Το καθήκον πρόληψης και τιμωρίας της γενοκτονίας ισχύει όχι μόνο για το υπεύθυνο κράτος, αλλά για όλα τα Κράτη Μέρη της Σύμβασης για τη Γενοκτονία και, μάλιστα, για όλα τα κράτη σύμφωνα με το εθιμικό διεθνές δίκαιο” επεσήμανε το Γραφείο του Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ σε έκθεση που εξέδωσε εντός της εβδομάδος βάσει των ερευνών επιτροπής εμπειρογνωμόνων, με τίτλο “Νομική ανάλυση της συμπεριφοράς του Ισραήλ στη Γάζα σύμφωνα με τη Σύμβαση για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας”.
Μεταξύ άλλων η έκθεση διαπιστώνει ότι “Το Ισραήλ και οι δυνάμεις ασφαλείας του διέπραξαν τέσσερις από τις πέντε γενοκτονικές πράξεις που ορίζονται από τη Σύμβαση του 1948, δηλαδή τη δολοφονία, την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης, την εκ προθέσεως επιβολή συνθηκών ζωής που υπολογίζεται να φέρουν την καταστροφή των Παλαιστίνιων ολικά ή μερικά, και την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην πρόληψη γεννήσεων”.
Μάλιστα, σε σχέση με την έκδηλη γενοκτονική πρόθεση η οποία αποτελεί προϋπόθεση απόδοσης της βαρύτατης αυτής κατηγορίας, η επιτροπή “διαπιστώνει ότι οι δηλώσεις που έγιναν από τις ισραηλινές αρχές αποτελούν άμεση απόδειξη γενοκτονικής πρόθεσης. Επιπλέον, με βάση έμμεσες αποδείξεις, η επιτροπή διαπιστώνει ότι η γενοκτονική πρόθεση ήταν το μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορούσε να εξαχθεί με βάση το μοτίβο συμπεριφοράς των ισραηλινών αρχών”.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένη τοποθέτηση, καθώς ένα κρίσιμο κατώφλι συνολικά στις διεθνείς αντιδράσεις φέρεται να έχει ξεπερασθεί μετά και την έναρξη της ισραηλινής επιχειρήσεως για την κατάληψη της πόλεως της Γάζας. Και οι ευθύνες κάθε τρίτου, για τις οποίες κάνει λόγο ο Επίτροπος του ΟΗΕ, συνίστανται στην ανάγκη λήψεως μέτρων κατά του Ισραήλ.
Το μαρτύριο των εξωθούμενων στη φυγή (προς τα πού;) 700.000 κατοίκων της πόλεως, εν μέσω μάλιστα γενικευμένης διακοπής της ηλεκτροδοτήσεως και των επικοινωνιών, υποχρεώνει τις ευρωπαϊκές ιδίως χώρες να δηλώσουν αθώες του αίματος και να υιοθετήσουν αυστηρότερη γλώσσα κατά του Ισραήλ. Η πρόσφατη συντριπτική υπερψήφιση στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών της “Διακηρύξεως της Νέας Υόρκης” για την ανάγκη αναγνωρίσεως παλαιστινιακού κράτους εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο.
Εξ ού και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου, με την εμπνευσμένη από την ελληνική αρχαιότητα δήλωσή του ότι η χώρα του πρέπει να μετατραπεί σε “σούπερ Σπάρτη και Αθήνα μαζί” εμφανίζεται διατεθειμένος ακόμη και να αναμετρηθεί με την διεθνή απομόνωση.
Τα περί “σούπερ Σπάρτης” δεν ειπώθηκαν μόνο εν σχέσει προς το πολεμικό ήθος που θα πρέπει να διέπει την ισραηλινή κοινωνία (με τις προφανείς συνέπειες για τις ελευθερίες και το κράτος δικαίου που μέχρι πρότινος ένα σημαντικό τμήμα της υπερασπιζόταν σθεναρά), αλλά και ως πρόταση στροφής σε μια “οικονομία της αυτάρκειας”, ιδίως εξοπλιστικής. Πρόκειται, βέβαια, για παραπλανητικό όρο, στον βαθμό που δίχως την αμερικανική πολιτική, στρατιωτική και οικονομική στήριξη το εβραϊκό κράτος απλώς δεν είναι βιώσιμο – με διαρρηγμένες μάλιστα τις σχέσεις του με όλο τον περίγυρο.
Και αυτή τη στήριξη επιβεβαίωσε η επίσκεψη στο Ισραήλ του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, στον απόηχο της ισραηλινής επιδρομής με στόχο διαπραγματευτές της οργανώσεως Χαμάς στο έδαφος του Κατάρ, το οποίο είναι “μείζων μη ατλαντικός σύμμαχος” των ΗΠΑ, φιλοξενεί την μεγαλύτερη αμερικανική βάση στον Περσικό Κόλπο και προσφάτως δώρισε νέο προεδρικό αεροσκάφος στον Ντόναλντ Τραμπ.
Μεγάλο μέρος της επισκέψεως Ρούμπιο στο Ισραήλ αφιερώθηκε βέβαια στο να πάρει η αμερικανική πλευρά επικοινωνιακές αποστάσεις ασφαλείας από την εν λόγω επιδρομή, για την οποία είναι δύσκολο να καταλήξουμε αν είχε προκαταβολικά εγκριθεί από την Ουάσιγκτον (όπερ συνιστά παγίδευση όχι μόνο των διαπραγματευτών της Χαμάς, αλλά και του συμμάχου Κατάρ) ή απλώς γίνεται εκ των υστέρων ανεκτή, από μία κυβέρνηση ανίκανη να βάλει φρένο στον Νετανιάχου.
Η στάσις αυτή της Ουάσιγκτον έχει κόστος, το οποίο καταρχήν αφορά την περιφερειακή τάξη πραγμάτων την οποία φιλοδοξούσαν να εγκαθιδρύσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή, με τις “Συμφωνίες του Αβραάμ” κ.ο.κ., στηριζόμενες σε φιλικά αραβικά καθεστώτα. Όμως αφότου για πρώτη φορά ένα από αυτά βρέθηκε στο στόχαστρο ισραηλινής επιθετικής ενέργειας (με δηλώσεις Ισραηλινών ιθυνόντων ότι το πλήγμα στο Κατάρ θα μπορούσε να επαναληφθεί και με δημοσιεύματα να αναφέρουν ότι είχαν εξετασθεί και αντίστοιχες ενέργειες κατά της Χαμάς επί αιγυπτιακού ή τουρκικού εδάφους) το σύνολο των κρατών της περιοχής δέχθηκε μήνυμα συναγερμού, ενώ η αμερικανική αξιοπιστία βυθίστηκε στο ναδίρ.
Η φιλοδοξία εγκαθιδρύσεως μιας νέας περιφερειακής αρχιτεκτονικής δίνει τη θέση της σε μια πολιτική χάους, η οποία μόνο ταπεινώσεις και αποσταθεροποίηση επιφυλάσσει στα κράτη της περιοχής, πλην Ισραήλ, ακόμη και αυτά που μέχρι πρότινος αποτελούσαν πυλώνες της αμερικανοκεντρικής τάξης πραγμάτων.
Όμως η στρατιωτική αδυναμία τους (εξαιρουμένης της Τουρκίας), ο φόβος του ισραηλινού πυρηνικού οπλοστασίου και κυρίως οι πολλαπλές εξαρτήσεις των ιθυνόντων τους από τη Δύση καθιστούν εξαιρετικά αμφίβολη την προβολή κάποιας ουσιαστικής αντίστασης από μέρους αυτών των κρατών, όπως έδειξε, πέραν της αυστηρής ρητορικής, και η σύνοδος της Ντόχα. Ομοίως οι αποστάσεις ασφαλείας που τηρούν από τα μεσανατολικά πράγματα η Ρωσία και η Κίνα συντελούν στην διαμόρφωση του συσχετισμού.
Δεν λείπουν, άλλωστε, οι περιφερειακοί παίκτες που ενεργώς δραστηριοποιούνται για την διευκόλυνση των αμερικανο-ισραηλινών σχεδιασμών: Οι ηγέτες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Αζερμπαϊτζάν συναντήθηκαν στο Μπακού, με το βλέμμα ουσιαστικά στραμμένο στην πιθανολογούμενη επανέναρξη των στρατιωτικών ενεργειών κατά του Ιράν, ενώ στην ίδια πόλη το καθεστώς Τζολάνι της Συρίας διαπραγματεύεται με το Ισραήλ την εξομάλυνση των σχέσεών τους.
Οι βαθύτερες ανατροπές θα πραγματοποιηθούν με πιο αργόσυρτους ρυθμούς. Το καταδεικνύει αυτό η συνάντησις του Σαουδάραβα διαδόχου με τον επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Ιράν (πολλοστή επαφή των δύο πλευρών τους τελευταίου μήνες) αλλά και η συνυπογραφή συμφώνου ασφαλείας του βασιλείου των Σαούντ με το Πακιστάν, σε μια οιονεί επέκταση της πυρηνικής “ομπρέλλας” του τελευταίου και στην Αραβική Χερσόνησο.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")