μπορεί να φτάσει στην ουδετερότητα άνθρακα χωρίς την πυρηνική ενέργεια», πρόσθεσε.
Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έγινε στη διάρκεια του συνεδρίου που συνδιοργάνωσαν οι Financial Times με την Καθημερινή τοποθετεί την Ελλάδα στις ράγες της λογικής των πραγμάτων, καθώς γίνεται σαφές ότι η πολυδιαφημισμένη Ενεργειακή Μετάβαση που προϋποθέτει την πλήρη απανθρακοποίηση του συστήματος, δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη. Η «μονοκαλλιέργεια» των ΑΠΕ αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Το αποκλείει ή τουλάχιστον, το καθιστά εξαιρετικά αδύνατο προσώρας, η μεταβλητότητα που τις διακρίνει. Επομένως, η στροφή στη λύση της πυρηνικής ενέργειας ως μέσο για να πετύχουμε την ουδετερότητα άνθρακα είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Η παραδοχή, δια των δηλώσεων Μητσοτάκη, ότι η πυρηνική ενέργεια θα μπορούσε να ενταχθεί και στο ελληνικό μείγμα παραγωγής ηλεκτρισμού είναι καλοδεχούμενη, αλλά έρχεται –ως συνήθως για τα ελληνικά δεδομένα- με καθυστέρηση.
Στη γειτονιά μας, η Βουλγαρία, η Σλοβενία, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Κροατία και η Τουρκία προηγούνται σε αυτή την κούρσα.
Ιδίως η Τουρκία προχωρά τάχιστα στην ολοκλήρωση του φιλόδοξου πυρηνικού προγράμματος που ξεκίνησε το 2008 και προβλέπει την κατασκευή τριών μεγάλων πυρηνικών σταθμών, συνολικής εγκατεστημένης ισχύος 15 GW.
Σήμερα, σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής βρίσκεται ο πυρηνικός σταθμός στο Ακούγιου, που αποτελείται από τέσσερις μονάδες των 1.200 MW εκάστη. Με την πλήρη λειτουργία τους, να τοποθετείται έως το 2028, θα καλυφθεί το 10% των ενεργειακών αναγκών της χώρας.
Θα ακολουθήσουν οι σταθμοί ατομικής ενέργειας στην Σινώπη (4,6 GW) και στο Κιρκλαρέλι (5,3 GW).
Παράλληλα, η κυβέρνηση Ερντογάν σχεδιάζει να εγκαταστήσει έναν αριθμό μεταξύ 10 -15 μικρών αρθρωτών αντιδραστήρων (Small Modular Reactors – SMR), που θα προσφέρουν πρόσθετη ισχύ της τάξης των 5 GW.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η πρόσφατη συμφωνία συνεργασίας στην πυρηνική ενέργεια που υπογράφηκε στην Ουάσιγκτον μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας και αφορά στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής.
Με την ολοκλήρωση του σχεδίου η ισχύς του ήδη εκτεταμένου ηλεκτρικού δικτύου της Τουρκίας θα ξεπεράσει κατά πολύ τα 115 GW, από 95 GW σήμερα.
Και η Ευρώπη τί κάνει;
Η Ευρώπη είναι μια ολότελα διαφορετική περίπτωση. Τί και αν ο κόσμος γκρεμίζεται γύρω της, η Γηραιά ήπειρος –ή τουλάχιστον οι 27 συνασπισμένες κάτω από τη σημαία της Ε.Ε. χώρες της – συνεχίζει να το παίζει πράσινος βιολιστής στη στέγη.
Ούτε η πανδημία το 2020, ούτε η μεγάλη ενεργειακή κρίση με το άλμα των τιμών του φυσικού αερίου και της ηλεκτρικής ενέργειας που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2021 και κορυφώθηκε ένα χρόνο μετά, εξαιτίας της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, για να λήξει δύο χρόνια αργότερα, δεν στάθηκαν ικανά περιστατικά για να μεταβάλλουν τη στάση των Βρυξελλών στο θέμα.
Και όμως!
Το κόστος της πολιτικής «πράσινης μετάβασης» στην Ευρώπη αποδεικνύεται τεράστιο. Η στρατηγική απανθρακοποίησης έως το 2030, που έχει υιοθετήσει η ευρωπαϊκή ηγεσία, οδηγεί σε μείωση της ανταγωνιστικότητας των βιομηχανιών, προκαλεί κύμα πληθωρισμού και πυροδοτεί θύελλα ακρίβειας που δεν λέει να κοπάσει και πλήττει τα νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Η πρόσφατη ομιλία της προέδρου της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, για την ενεργειακή πολιτική της Ε.Ε. φανέρωσε το χάος που μεσολαβεί μεταξύ της ελίτ των Βρυξελλών και των πολιτών, ενώ ανέδειξε και την αδυναμία διαμόρφωσης μιας ρεαλιστικής στρατηγικής για τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Βέβαια, η ισχυρή κυρία της Επιτροπής ομολογεί ότι υπάρχει θέμα με το υψηλό ενεργειακό κόστος αλλά το αποδίδει, ηθελημένα ή μη, στην εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Πώς να της εξηγήσει κανείς ότι η ανάπτυξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας βασίστηκε για πολλές δεκαετίες στο φθηνό «βρώμικο» ρωσικό αέριο;
Ποιος να της εξηγήσει ότι η υπόσχεση για τη φθηνή ενέργεια από τις ΑΠΕ έχει αθετηθεί εκατό φορές;
Η αλήθεια είναι ότι η Ε.Ε. παρουσιάζει τα ανησυχητικά σημάδια μας ιδιότυπης άνοιας.
Ξεχνούν, στο Berlaymont ότι η ενεργειακή ασφάλεια για την οποία τόσο κόπτονται, δεν θα έρθει με εισαγόμενα ενεργειακά αγαθά, ούτε με κινέζικα εξαρτήματα για τις ΑΠΕ.
Η Ευρώπη των 27 χρειάζεται όλα τα καύσιμα που μπορεί να χρησιμοποιήσει προκειμένου να μη χαθεί οριστικά το τρένο της ανταγωνιστικότητας (κοινοτοπία!) και ιδίως εκείνα που μπορεί να προέλθουν από “αυτοπαραγωγή” (κυρίως φυσικό αέριο) ή από πυρηνική ενέργεια. Δεν αναφερόμαστε καν στον λιγνίτη/άνθρακα που φρόντισαν με τις ενέργειές τους να τον καταστήσουν επικίνδυνα δαπανηρό για κάθε ηλεκτρικό σύστημα.
Για να μην πούμε γα την αποθήκευση που είναι το μόνο εργαλείο για την αξιοποίηση της παραγωγής πράσινης ενέργειας.
Η Ευρώπη δεν διαθέτει αξιόπιστες τεχνολογίες αποθήκευσης ενέργειας και έτσι έχουμε τις αποκοπές πράσινης ενέργειας, την απαξίωση των επενδύσεων στον τομέα, εκτός του ότι η ασφάλεια του συστήματος επαφίεται σε ακριβές εισαγωγές φυσικού αερίου, κυρίως από τις ΗΠΑ και το Κατάρ.
Πώς το είπαν; «Φθηνή και καθαρή ενέργεια για όλους»…